Δύο τραγωδίες σε εξέλιξη κυριαρχούν αυτές τις μέρες την ελληνική επικαιρότητα. Η “light”, με εξαιρετικά έντονα στοιχεία ιλαρότητας έως και γελοιότητας, έχει σαν σκηνικό τον Σύριζα με ήρωες τους «τίποτες» - με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως ο Τσακαλώτος, ο οποίος όμως δεν διαθέτει φόντα ηγέτη - που συγκρούονται για «ένα άδειο πουκάμισο». Και μόνον επειδή ο σοφός ελληνικός λαός έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι γουστάρει τα «δελφινάρια», τις επιθεωρήσεις και τα «μελό» γαρνίρεται με κομματικό / πολιτικό ενδιαφέρον. Μεταξύ μας άλλωστε, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί, ακόμη και να βρεθεί ένας ΠαππαΠολακοΚασσελάκης πρωθυπουργός στο μέλλον… Δεν το πιστεύω, αλλά η σοφία του ελληνικού λαού και το ταλέντο του στον  ανορθολογισμό δεν επιτρέπει καμία βεβαιότητα!

Στη δική μου αντίληψη ο «αστός» και η «αστή» δεν είναι πρόσωπα που προσδιορίζονται έτσι επειδή κατοικούν στην πόλη ή  επειδή έχουν μία οικονομική επιφάνεια και ανήκουν στην τάξη των ευπόρων. Από τέτοιους έχουμε μπόλικους σήμερα σε αυτή τη χώρα, δόξα τω Θεώ. Ο πραγματικός «αστός» και η αληθινή «αστή» είναι εκείνοι που έχουν ανοιχτούς ορίζοντες, που η συμπεριφορά τους είναι πολιτισμένη όλες τις ώρες της καθημερινότητάς τους, που ταυτόχρονα διαθέτουν κουλτούρα και μόρφωση (όχι αναγκαστικά οργανωμένης εκπαίδευσης) και μπορούν να επεξεργαστούν καταστάσεις και φαινόμενα πριν φτάσουν σε συμπεράσματα. Αυτοί είναι τα μέλη της πολυχρησιμοποιημένης στην πολιτική και παράλληλα πολυπαρεξηγημένης «αστικής τάξης», η οποία στη διαδρομή της παγκόσμιας ιστορίας πρόσφερε συνήθως τους ηγέτες, διαμορφώνοντας παράλληλα το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Ακόμη και όταν δεν ασκούσαν εξουσία. Τέτοιοι «αστοί» σπανίζουν δυστυχώς στη σημερινή Ελλάδα, που εδώ που τα λέμε αν και δεν διέθετε  ποτέ πολυπληθή «αστική τάξη», η επιρροή αυτής της μικρής που είχε ήταν αξιοσημείωτη. Δυστυχέστατα, τέτοια επιρροή δεν υπάρχει πια, αρκεί να δείτε πρόσωπα και πράγματα γύρω σας...

Είναι πολύ αμφίβολο αν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να θεωρεί ότι όσα γίνονται σήμερα στη Γάζα δεν είναι ο ορισμός του μακελειού. Μπορεί να υπάρχουν διαφωνίες για τα αίτια και τις αφορμές, ασφαλώς και διαφέρουν οι γνώμες για το δίκαιο ή όχι της πρόθεσης του Ισραήλ να εξολοθρεύσει πλήρως τη Χαμάς, παρά τις φονικές συνέπειες επί δικαίων και αδίκων, το νόμιμο ή το παράνομο των συνεχών βομβαρδισμών των πάντων, αλλά ότι πρόκειται για ανείπωτη σφαγή, κάθε συζήτηση περιττεύει. Το χειρότερο δε είναι ότι κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά (ακόμη και αυτοί που έχουν πληροφορίες), ούτε καν οι Ισραηλινοί, πως και πότε θα λήξει ο όλεθρος, ούτε ποια θα είναι η επόμενη μέρα στην περιοχή.

Η τεράστια κρίση στη Μέση Ανατολή – που απειλεί την γειτονιά με γενική ανάφλεξη και σοβαρές συνέπειες για όλη την ανθρωπότητα - δεν εμποδίζει την πορεία του Σύριζα προς την αυτογελοιοποίηση με τελικό προορισμό την διάλυση. Ο διχασμός του κόμματος έγινε ορατός από τη στιγμή που ο Κασσελάκης διεκδίκησε την ηγεσία του και εξελίχθηκε σε βεβαιότητα όταν νίκησε στις εσωκομματικές εκλογές. Η αυτογελοιοποίηση όμως υπό την οποία οδηγείται το κόμμα στην εξαέρωση δεν ήταν αναμενόμενη. Σίγουρα πάντως όχι στο βαθμό που συντελείται, παρ’ όλο που τα  στοιχεία της γελοιότητας ήταν εμφανή έως καθοριστικά στις τοποθετήσεις, τις απόψεις, τη ρητορική, τις ενέργειες και τους στόχους ηγετικών στελεχών του καθ’ όλη τη συριζαϊκή διαδρομή. Τόσο στην περίοδο της ακμής τους, όσο και κατά την περίοδο της παρακμής τους, η οποία δεν έχει φτάσει ακόμη στο ναδίρ της, οπότε έπεται συνέχεια. Ας μην το ξεχνάμε αυτό προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε την εικόνα που παρουσιάζει ο Σύριζα σήμερα, γιατί η εκτίμηση ότι πρόκειται για νομοτελειακή εξέλιξη λόγω DNA, δεν στερείται λογικής, το αντίθετο…

Ενώ η γενική εντύπωση ήταν ότι ο δεύτερος γύρος τον αυτοδιοικητικών εκλογών δεν θα ήταν σε γενικές γραμμές τίποτα περισσότερο από ένας επίλογος των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου, αποδείχθηκε ότι στην πολιτική τίποτα δεν είναι δεδομένο, ειδικά στη συγκυρία που ζούμε. Έτσι, εκεί που την περασμένη Κυριακή λέγαμε ότι τα αποτελέσματα δικαιολογούσαν την άποψη ότι η Ν.Δ. και η κυβέρνηση θριάμβευσε, χθες τα πράγματα ήλθαν αλά κάπα και μπορούμε να πούμε ότι η Ν.Δ., η κυβέρνηση και προσωπικά ο Κυρ. Μητσοτάκης γεύτηκαν την ήττα μετά από μεγάλο διάστημα.

Παρ’ όλο που απομένει ο δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών μπορούν να βγουν σημαντικά πολιτικά/κομματικά συμπεράσματα από τα αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής. Ιδιαίτερα όταν για άλλη μία φορά οι συγκεκριμένες εκλογές είχαν έντονο κομματικό χρώμα. Αυτό το ήθελε πολύ ο Κυρ. Μητσοτάκης –βάζοντας τον αντίστοιχο πήχη για τις περιφέρειες τους δήμους Αθηναίων, Θεσσαλονίκης Πειραιά - , αλλά είναι αλήθεια επίσης ότι συνήθως και σε μεγάλο βαθμό έτσι ψηφίζουν διαχρονικά οι Έλληνες πολίτες από τότε που καθιερώθηκε ο θεσμός των αιρετών περιφερειαρχών και πάντοτε σε επίπεδο δημάρχων και κάτω.

Μέσα από διπλές βουλευτικές εκλογές, μέγα – πυρκαγιές, πλημμύρες, θεομηνίες πάσης φύσεως, ανείπωτες καταστροφές, γκάφες ολκής, κασσελακιάδα, κυβερνητικές εξαγγελίες περί νέων οργανισμών και επιτροπών που δεν βγάζουν άκρη, απίστευτη ακρίβεια, άφθονη μπουρδολογία, με εκείνα και τα άλλα, φτάσαμε στις αυτοδιοικητικές εκλογές, στις περιφερειακές και τις δημοτικές δηλαδή.