Αυτή η αντιπαράθεση Νέας Δημοκρατίας και Σύριζα για τους συνδυασμούς του δεύτερου στην Ξάνθη και τη Ροδόπη μου ανακατεύει τα άντερα, για να το πω εντελώς ωμά. Γιατί είναι βλακώδης, δήθεν και απαράδεκτη, κάτι που θα μπορούσε να αντέξει κάποιος, αφού δεν θα ήταν κάτι περίεργο μέσα στα τόσα που λέγονται και ακούονται καθημερινά από αρχηγούς, κόμματα και υποψήφιους, κυρίως όμως γιατί είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.

Πολύ έγκαιρα η στήλη αυτή είχε υποστηρίξει ότι η εκλογή Ερντογάν αντί του Κιλιτσντάρογλου στην προεδρεία της Τουρκίας ήταν μάλλον προτιμότερη για την Ελλάδα. Όχι γιατί από τον πρώτο ξέρουμε λίγο – πολύ τι να περιμένουμε ενώ ο δεύτερος θα ήταν άγνωστο μέγεθος. Αλλά γιατί είχε γίνει φανερό πριν από τις εκλογές στη γειτονική χώρα η Δύση περίμενε πώς και πώς να τις κερδίσει ο Κιλιτσντάρογλου και δεν κρατιόταν να τον αγκαλιάσει σφιχτά σαν παιδί της, πρόθυμη να του κάνει όλα τα χατίρια. Που σήμαινε ότι στα ελληνοτουρκικά θα προσπαθούσε με πολλούς τρόπους να ικανοποιήσει την Άγκυρα, προκειμένου να ξαναφέρει την Τουρκία στον … σωστό δρόμο.

Προβάλλει σταθερότητα και υπόσχεται συνέχιση των μεταρρυθμίσεων ο Κυρ. Μητσοτάκης, προκειμένου να πετύχει την αυτοδυναμία στις 25 Ιουνίου. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο είναι παράλογα ως ποθούμενα με μία διαφορά. Τουλάχιστον στην Ελλάδα, η  σταθερότητα συνδέεται αυτόματα σχεδόν στο μυαλό του μέσου ψηφοφόρου με την εκλογή μονοκομματικής κυβέρνησης, άρα είναι εύκολα αντιληπτό ως ζητούμενο,  οι μεταρρυθμίσεις όμως είναι κάτι «ασαφές», παρ’ όλο που ο όρος είναι ελκυστικός ως υπόσχεση. Και ποιος δεν θέλει μεταρρυθμίσεις, έτσι γενικώς…

Δεν  προλάβαμε να πάρουμε ανάσα από την μακρότατη προεκλογική περίοδο  -ούτε και να καταλάβουμε / χωνέψουμε πλήρως το απροσδόκητο αποτέλεσμα της νίλα του Τσίπρα και του Σύριζα – και μπαίνουμε κατευθείαν στην επόμενη  των εκλογών  της 25^ης Ιουνίου. Άλλωστε τα αποτελέσματα της 21^ης Μαίου δεν άφησαν κανένα περιθώριο για διερευνήσεις μήπως και προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας, κάτι που κατάλαβαν Μητσοτάκης, Τσίπρας και Ανδρουλάκης , οπότε οι διαδικασίες προχωρούν ήδη ταχύτατα.

Φτάσαμε επιτέλους στο παρά 1΄, μετά από μία προεκλογική περίοδο που έμοιαζε ατελείωτη, καθώς στην πραγματικότητα έχει κρατήσει τουλάχιστον έξι μήνες, μπορεί και οκτώ, αν όχι και περισσότερο. Προσωπικά υποστηρίζω ότι μπήκαμε σε προεκλογικό κλίμα μετά το τέλος του περυσινού καλοκαιριού. Τότε ξεκίνησε η φρενίτιδα των παροχών, παρατάσεων, ρυθμίσεων απαλλαγών, πλειοδοσιών και καταγγελιών βέβαια, από κυβέρνηση και κόμματα. Έτσι πήρε και αυτή τη φορά μία γενναία ενίσχυση η πατροπαράδοτη κουλτούρα της επαιτείας, της λεηλασίας και της ασυδοσίας, που κάνει ξεχωριστή αυτή τη χώρα.

Δηλώνω εξ αρχής ότι δεν εκτιμώ, ούτε προσδοκώ τίποτα ουσιαστικό, τα λεγόμενα προεκλογικά «ντιμπέιτς» των πολιτικών αρχηγών. Τα θεωρώ «δήθεν» για να εξυπηρετηθεί  η υποτιθέμενη ανάγκη των πολιτών να κάνουν συγκρίσεις προκειμένου να αποφασίσουν που θα ρίξουν την ψήφο τους. Τα θεωρώ «δήθεν» ως δημοκρατική διαδικασία, καθώς η δομή τους δεν είναι ακριβώς δημοκρατική γιατί περιορίζει ασφυκτικά έναν ελεύθερο διάλογο.

Σε αυτή τη φάση της προεκλογικής περιόδου, το κυρίαρχο αγώνισμα των πολιτικών αρχηγών των περισσοτέρων κομμάτων είναι η δολιχοδρομία. Ξέρετε, το αρχαίο αγώνισμα ημιαντοχής που ένα μέρος του διανύεται εκτός σταδίου, σε δρόμους πόλης με στροφές και ελιγμούς, κάτι σαν το «σλάλομ» στο σκι. Οι δικοί μας το ασκούν προσπαθώντας να κρύψουν πραγματικούς στόχους ή για να διατηρήσουν με «ήξεις, αφήξεις» δήθεν καλές προθέσεις και περιορισμένες ή απίθανες δυνατότητες συνεργασίας. Είτε για να μην κατηγορηθούν, είτε για να ρίξουν το φταίξιμο στους άλλους, είτε για να καταφεύγουν σε στρεψόδικα επιχειρήματα. Το πολιτικό παιχνίδι άλλωστε τα επιτρέπει, αλλά στο τέλος όλα θα καθοριστούν από τα αποτελέσματα των εκλογών.