Σε αυτή την αφιλόξενη λωρίδα γής κυριαρχεί ένα εκρηκτικό μείγμα φτώχειας, ακυβερνησίας και των δραματικών επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Άμεση συνέπεια αυτής της τραγικής καθημερινότητας είναι η απρόσκοπτη διάδοση του ριζοσπαστικού σουνιτικού ισλάμ. Το Ισλαμικό κράτος της Μεγάλης Σαχάρας (EIGS), που ιδρύθηκε από τους ισλαμιστές Τουαρέγκ (Tuareg)  δρά και αναπτύσσεται σχεδόν ανενόχλητο  σε μία αχανή περιοχή που εκτείνεται στα εδάφη του Μάλι, του Νίγηρα, της Νιγηρίας, της Μπουρκίνα Φάσο, της Αλγερίας και της Λιβύης.

Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη ισλαμική πολιτική και στρατιωτική οργάνωση, στην οποία οι επιρροές από τον ISIS και την Al-Qaeda (κυρίως) είναι εμφανείς, αφού πολλοί από τους τζιχαντιστές της μουσουλμανικής αδελφότητας που τα προηγούμενα χρόνια δραστηριοποιήθηκαν στα πλαίσια της Αραβικής Άνοιξης στα κράτη της Βορείου Αφρικής (Αλγερία-Λιβύη-Αίγυπτο-Τυνησία-Μαρόκο-Μαυριτανία), βρήκαν καταφύγιο στους ισλαμιστές του EIGS. 

Για να αντιμετωπίσουν την αποσταθεροποιητική δράση των τζιχαντιστών, πέντε από τα κράτη της ζώνης του Σαχέλ (Μαυριτανία-Μάλι-Τσάντ-Μπουρκίνα Φάσο-Νίγηρας) δημιούργησαν τον πολιτικό-στρατιωτικό συνασπισμό  G5-Sahel, που με την βοήθεια κύρια της Γαλλίας (αλλά και των ΗΠΑ) προσπαθεί (όχι με ιδιαίτερη επιτυχία) να αντιμετωπίσει την εξάπλωση των ισλαμιστών. Πολλές φορές η Γαλλία (Προεδρος F. Hollande) υποχρεώθηκε να παρέμβει άμεσα στρατιωτικά για να στηρίξει τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών και να αντιμετωπίσει επιτυχημένες επιθέσεις του ισλαμικού κράτους. Πρόκειται για ένα ακόμα άγνωστο πόλεμο της Αφρικής.  

Στο σημείο αυτό θα ήταν χρήσιμο να τονίσουμε ότι την προηγούμενη δεκαετία η Κίνα και η Τουρκία με όπλο την οικονομική διπλωματία επιχείρησαν επιτυχημένη διείσδυση στην Αφρικανική Ήπειρο. Σήμερα πολλές χώρες της αφρικανικής ηπείρου (πχ. Ζάμπια) θεωρούνται κινέζικα οικονομικά προτεκτοράτα. 

Η διείσδυση της Κίνας στις χώρες της ζώνης του Σαχέλ σταμάτησε στην Νιγηρία. Εκείνη την πρώτη χρονική περίοδο, που ήταν και η πιο κρίσιμη, οι Κινέζοι κομμουνιστές  εφάρμοσαν ευλαβικά το Λενινιστικό δόγμα "Ένα βήμα εμπρός-Δύο βήματα πίσω". Δεν ήθελαν σύγκρουση με την Γαλλία και την Ε.Ε., αφού ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις χώρες G5-Sahel που απέκτησαν σχετικά πρόσφατα (1960) και ειρηνικά μέσα την ανεξαρτησία τους από την Γαλλία, η επιρροή του Μεγάρου των Ηλυσίων είναι ισχυρότατη.  

Η Τουρκία (σε αντίθεση με την Κίνα) επιχείρησε να διεισδύσει κυρίως οικονομικά στις χώρες G5-Sahel. Αυτή η διείσδυση είχε μεν χαρακτηριστικά επιτυχίας αλλά όπως θα αντιληφθούμε στην συνέχεια, είναι μία από τις αιτίες που τροφοδοτούν την σύγκρουση της Τουρκίας με την Γαλλία (αλλά και την Ε.Ε). 

Αναφέρουμε χαρακτηριστικά μερικά μόνο από τα γεω-οικονομικά αίτια και τα γεω-πολιτικά αποτελέσματα αυτής της σύγκρουσης. 

• Ο Νίγηρας είναι η όγδοη χώρα παγκοσμίως σε αποθέματα ουρανίου.'Εως σήμερα έχουν πιστοποιηθεί βέβαια αποθέματα ουρανίου 280.000 τόννων (περίπου). Από αυτά τα κοιτάσματα τροφοδοτείται η παραγωγή του δεύτερου (παγκοσμίως) εργοστάσιου παραγωγής ουρανίου. Η Γαλλική κρατική εταιρεία Areva είναι ο βασικός μέτοχος σε αυτό το project εξόρυξης-παραγωγής ουρανίου. 
• Το Μάλι είναι η Νο.3 Αφρικανική χώρα σε παραγωγή χρυσού. Στην χώρα και στον τομέα της εξόρυξης χρυσού δραστηριοποιούνται Γαλλικές Βελγικές και Ολλανδικές εταιρείες. Η παραγωγή χρυσού στις χώρες της Ε.Ε είναι πολύ χαμηλή (περίπου 2% της παγκόσμιας παραγωγής). Ευνόητα, η παρουσία αυτών των ευρωπαϊκών εταιρειών σε αυτή την χώρα είναι καθοριστική παράμετρος για την ευρωπαϊκή βιομηχανία χρυσού και συνεπακόλουθα για την ευρωπαϊκή οικονομία.
• Από την Γαλλική αεροπορική βάση που βρίσκεται στην πρωτεύουσα του Τσάντ, την N' Djamena, απογειώθηκαν στις 4 Ιουλίου 2020 τα γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη που βομβάρδισαν και κατέστρεψαν την τουρκική βάση Al-Watiya στην Λιβύη.  

Λίγο πριν την εμφάνιση της πανδημίας και με πρωτοβουλία της Γαλλίας δημιουργήθηκε η Task Force Takuba, μια μεικτή (συμμετέχουν Ηνωμένο Βασίλειο, Βέλγιο, Ολλανδία, Γερμανία, Τσεχία, Δανία, Εσθονία, Πορτογαλία, Σουηδία, Νορβηγία) επίλεκτη στρατιωτική ευρωπαϊκή δύναμη. Σκοπός της Task Force Takuba είναι να βοηθήσει τις στρατιωτικές δυνάμεις των κρατών G5-Sahel στον πόλεμο εναντίον του ισλαμικού κράτους. Την χρονική περίοδο που η πανδημία άρχισε να εξαπλώνεται (Απρίλιος-Μάϊος 2020) οι πρώτες μονάδες της Task Force Takuba  αναπτύσσονταν στο Μάλι και στον Νίγηρα και σε συνεργασία με τις ένοπλες δυνάμεις αυτών των χωρών άρχιζαν τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των τζιχαντιστών.

Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη ισλαμική πολιτική και στρατιωτική οργάνωση, στην οποία οι επιρροές από τον ISIS και την Al-Qaeda (κυρίως) είναι εμφανείς αφού πολλοί απο τους τζιχαντιστές της μουσουλμανικής αδελφότητας που τα προηγούμενα χρόνια δραστηριοποιήθηκαν στα πλαίσια της Αραβικής Άνοιξης στα κράτη της Βορείου Αφρικής (Αλγερία-Λιβύη-Αίγυπτο-Τυνησία-Μαρόκο-Μαυριτανία), βρήκαν καταφύγιο στους ισλαμιστές του EIGS. 

Πρόσφατα γεγονότα 

• Τον Αύγουστο 2020 στο Μάλι έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε την φιλο-γαλλική κυβέρνηση του Προέδρου Ιμπραήμ Μπουμπαράκ Κεϊτά. Αρχικά οι εκτιμήσεις έδειχναν ότι η νέα στρατιωτική κυβέρνηση θα απογαλακτίζονταν απο την γαλλική επιρροή και θα ακολουθούσε ανεξάρτητη (φιλό-κινέζικη) πολιτική. Η Τουρκία έσπευσε να προσφέρει (παρά την διεθνή κατακραυγή εναντίον των πραξικοπηματιών) απλόχερα επικοινωνιακή υποστήριξη με σαφή αντί-γαλλική ρητορική. Βαθμιαία όμως η αντι-δυτική ρητορική του καθεστώτος άρχισε να αμβλύνεται. Οι οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας απαιτούσαν τις "βαθειές τσέπες" της Δύσης (Σχετικό άρθρο "Παγκόσμια Χρέη και εμβόλιο" 18 Νοεμβρίου 2020). Η νέα στρατιωτική κυβέρνηση βαθμιαία άλλαξε στάση και δεσμεύθηκε ότι θα συνεχίσει να συμμετέχει στην οργάνωση G5-Sahel και να συνεργάζεται με την Task Force Takuba στον πόλεμο εναντίον των ισλαμιστών του EIGS. Αυτή ακριβώς η μεταστροφή του στρατιωτικού καθεστώτος προκάλεσε ψυχρότητα στις σχέσεις της αφρικανικής χώρας με την Τουρκία. 
• Καθ' όλη την διάρκεια του Φεβρουαρίου 2021 οι τζιχαντιστές Τούρκοι μισθοφόροι που βρίσκονταν στα στρατόπεδα της Βόρειας Συρίας και της Λιβύης διαμαρτύρονταν δημόσια και μαζικά γιατί ήταν απλήρωτοι. Το γεγονός "ξέφυγε" από τα στρατόπεδα των μισθοφόρων και την "επιτήρηση" των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών και απασχόλησε την διεθνή ειδησεογραφία.  
• Στις 3 Απριλίου 2021 ανακοινώθηκε επίσημα ότι η Κινεζική Κρατική τράπεζα Export-Import Bank of China έδωσε δάνειο 400 εκατ. USD στην Τουρκική κρατική τράπεζα Ziraat Bank. Στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι ένα δάνειο 400 εκατ. USD είναι μάλλον καθημερινότητα και σίγουρα δεν είναι γεγονός μείζονος σημασίας. 
• Στις 4 Απριλίου 2021 ανακοινώθηκε (Συριακό Παρατήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με έδρα το Λονδίνο) ότι οι τζιχαντιστές Τούρκοι μισθοφόροι που πολεμούν στην Συρία εναντίον των Κούρδων εξοφλήθηκαν για όλα τα καθυστερημένα πολεμικά δεδουλευμένα και πήραν επί πλέον bonus για την καθυστερημένη εξόφληση 300 τουρκικές λίρες (περίπου 30-31 Euro). Όλοι οι ξένοι ανταποκριτές που βρίσκονταν στην περιοχή επιβεβαίωσαν το γεγονός και ταυτόχρονα αναρωτήθηκαν δημόσια για την πήγη προέλευσης αυτών των χρημάτων. 
• Ακριβώς τις ίδιες ημέρες εξοφλήθηκαν και οι Τούρκοι μισθοφόροι που βρίσκονταν στην Τρίπολη της Λιβύης. Αμέσως μετά περίπου οι μισοί (6-7 χιλ) από αυτούς "εξαφανίσθηκαν". Στον διεθνή τύπο αφού επιβεβαιώθηκαν οι πληρωμές των μισθοφόρων δεν δόθηκε καμία εξήγηση για την προέλευση των χρημάτων εξόφλησης. Αντίθετα διοχετεύθηκαν πλήθος απο πληροφορίες που τροφοδοτούσαν  "θεωρίες συνομωσίας" για διαφυγή των "εξαφανισμένων" μισθοφόρων στην Ευρώπη και για συμμετοχή τους σε παράνομα δίκτυα ισλαμικής τρομοκρατίας. Ας είμαστε λογικοί και ρεαλιστές. Μερικές χιλιάδες οπλισμένοι μισθοφόροι ούτε εξαφανίζονται, ούτε μπορούν να ταξιδέψουν κρυφά και να ενταχθούν, χωρίς να τους αντιληφθούν οι ευρωπαϊκές υπηρεσίες ασφαλείας, σε παράνομα ισλαμικά τρομοκρατικά δίκτυα. Ήταν φανερό ότι όλη αυτή η ειδησεογρφία ήταν μία εκστρατεία παραπληροφόρησης. 

Τις τελευταίες ώρες αξιόπιστες, αλλα μη διασταυρωμένες ακόμα πληροφορίες, αναφέρουν ότι αυτοί οι Τούρκοι μισθοφόροι έχουν ήδη μεταφερθεί σε στρατιωτικές βάσεις του ισλαμικού κράτους που βρίσκονται στο Μάλι και στον Νίγηρα. 

Άσχημο νέο για την Γαλλική (άρα και Ευρωπαϊκή) παρουσία στην Κεντρική Αφρική. Οι Τούρκοι ισλαμιστές μισθοφόροι που βρίσκονταν απλήρωτοι και εγκαταλελειμμένοι στην Λιβύη, αφού πρώτα εξοφλήθηκαν (άραγε που βρέθηκαν τα χρήματα και εξοφλήθηκαν τα πολεμικά δεδουλευμένα αυτών των μισθοφόρων;), ετοιμάζονται να πολεμήσουν μαζί με τους ομοθρήσκους τους του ισλαμικού κράτους εναντίον των φιλο-δυτικών αφρικανικών καθεστώτων αλλά και της Task Force Takuba. Είναι πασιφανές ότι αυτή η εξέλιξη ευνοεί αποκλειστικά την κινέζικη διείσδυση στην μαύρη ήπειρο αφού κλιμακώνει την πολεμική σύγκρουση και διαιωνίζει την καθεστώς αποσταθεροποίησης των κρατών G5-Sahel. 

Ίσως αυτή ακριβώς η εξέλιξη ερμηνεύει την εσπευσμένη (πριν από ένα μήνα αυτή η επίσκεψη θεωρούνταν πρόωρη) πρόσφατη επίσκεψη της Πρόεδρου της Ε.Ε Ursula Von Der Leyen και του Πρόεδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Charles Michel στην Τουρκία και την συναντησή τους με τον Τ.Ερντογάν. Εξ άλλου στην επίσημα ανακοινωμένη θεματολογία  αυτής της συνάντησης περιλαμβάνονταν και η Λιβύη (άρα και το θέμα των τούρκων μισθοφόρων).

Τον Φεβρουάριο με δύο άρθρα μας ( 1 Φεβρουαρίου-"Μία φορά μισθοφόρος, για πάντα μισθοφόρος" & 10 Φεβρουαρίου-"Αλλαγή φρουράς. οι Γκρίζοι Λύκοι αποχωρούν, η Λύκαινα έρχεται") είχαμε αναφερθεί στην σημασία που είχαν για την ευρύτερη περιοχή (συνεπώς και για την χώρα μας) οι εξελίξεις στην Λιβύη και είχαμε σταθεί ιδιαίτερα στο κρίσιμο θέμα των Τούρκων μισθοφόρων που πολέμησαν για λογαριασμό της Τουρκίας και της κυβέρνησης της Τρίπολης στον λιβυκό εμφύλιο και τώρα βρίσκονται άνεργοι και εγκαταλελειμμένοι στα στρατόπεδα τους στα περίχωρα της πρωτεύουσας της Λιβύης. Σε εκείνα τα άρθρα είχαμε διατυπώσει το συμπέρασμα ότι οι μύχιες σκέψεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής θα είναι εύκολα αναγνώσιμες όταν θα γίνονταν γνωστή η λύση που θα επέλεγε η Τουρκία στο θέμα αυτών των μισθοφόρων. 

Επιγραμματικά, αν αυτές οι μισθοφορικές-τζιχαντιστικές μονάδες διαλύονταν και όσοι υπηρετούσαν σε αυτές επέστρεφαν στις πατρίδες τους, τότε η Τουρκία θα είχε επιλέξει τον ειρηνικό δρόμο. Αντίθετα, αν αυτές οι μονάδες δεν διαλυθούν και σε ένα ακόμα πιο ακραίο σενάριο, προωθηθούν σε κάποιο άλλο ενεργό πολεμικό μέτωπο, τότε είναι πασιφανές ότι η Τουρκία συνεχίζει να επιλέγει τον δρόμο της δυναμικής αντιπαράθεσης για την επίλυση των διακρατικών διαφορών. 

Έχουν περάσει δύο μήνες από τότε και τα ενδιάμεσα γεγονότα, όπως τα παρουσιάσαμε παραπάνω, τείνουν να δείξουν ότι η Τουρκία επιλέγει τον ρόλο του Κράτους-Μισθοφόρου.