Για να πετύχουν αυτόν τον στόχο οι ΗΠΑ απέρριψαν την νέο-συντηρητική επιλογή της Παγκόσμιας Κυριαρχίας και επιδιώκουν να κυριαρχήσουν στον κόσμο, εγγυώμενες με την ισχύ τους την ασφάλεια των εθνών που επιλέγουν τον κοινωνικά γοητευτικό «δυτικό τρόπο ζωής» και τις συνθήκες ανθρώπινης ευημερίας που αυτός δημιουργεί. (Παγκόσμια Ηγεμονία-Ζ. Μπρεζίνσκι). 

Τακτικά αυτή η στρατηγική επιλογή μετουσιώνεται σε πράξη μέσω της προώθησης εφαπτόμενων και πολλές φορές αλληλο-καλυπτόμενων συμμαχιών μεταξύ των κρατών που αποδέχονται τις δυτικές αξίες. Αυτές οι συμμαχίες στην συνέχεια διασφαλίζουν με την καθοδήγηση και ενίσχυση των ΗΠΑ την ασφάλεια της περιοχής, την οικονομική συνεργασία και την ευημερία των πολιτών. (Πολυπολική Παγκοσμιοποιημένη Ισορροπία - Χ. Κίσσινγκερ).

Με βάση αυτές τις αρχές αναλύσαμε το καλοκαίρι 2020 την σοβούσα και ολοένα κλιμακούμενη κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο. Μία κρίση που εκείνη την εποχή βρισκόταν στην κορύφωση της,  με βασικό πρωταγωνιστή την Τουρκία που διεκδικούσε δυναμικά τον ρόλο της Μεσογειακής περιφερειακής δύναμης και το αποκλειστικό δικαίωμα της καταλυτικής παρέμβασης στα εσωτερικά δρώμενα των Αράβων. 

Είχαμε διατυπώσει τότε το συμπέρασμα ότι αυτή η μεγάλο-ιδεατική πολιτική ήταν στρατηγικό λάθος αφού όλες οι θεωρητικές αναλύσεις προέβλεπαν για την Τουρκία ένα ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στα τουρκόφωνα έθνη της Κεντρικής Ασίας (Ένα Έθνος - Έξι κράτη). Ταυτόχρονα οι ίδιες αναλύσεις θεωρούσαν ότι η Γαλλία για την Μεσόγειο και το Ισραήλ για την Μέση Ανατολή θα ήταν οι πρωταγωνιστές της ανάπτυξης των εφαπτόμενων και αλληλο-καλυπτόμενων διακρατικών συμμαχιών που θα αναλάμβαναν συνεπικουρούμενες από τις ΗΠΑ την ασφάλεια της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής και θα προωθούσαν την οικονομική (μέσω της ενέργειας) συνεργασία. 

Τα μετέπειτα γεγονότα μας δικαίωσαν. Η Τουρκική επέμβαση στην Λιβύη σταμάτησε δυναμικά (Αεροπορικός βομβαρδισμός της Τουρκικής στρατιωτικής βάσης Al-Watiya) ενώ η Ελλάδα και η Αίγυπτος αντιμετώπισαν με αποτελεσματικό (λόγω της σθεναρής Γαλλικής υποστήριξης) δυναμισμό τις Τουρκικές διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την Λιβύη. Ταυτόχρονα με την παρότρυνση των ΗΠΑ σημαντικός αριθμός μετριοπαθών αραβικών χωρών αναγνώρισε το Ισραήλ σχηματοποιώντας ένα πρόπλασμα ειρηνικής διακρατικής σχέσης που δεν θα εξελιχθεί σύντομα σε συμμαχία αλλά ήδη δίνει καρπούς στον τομέα της οικονομικής συνεργασίας συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των λαών της περιοχής. Δηλαδή στην εμπέδωση της αναγκαίας και ικανής συνθήκης για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των Αδελφών Μουσουλμάνων, που με σύμμαχο την άκρατη φτώχεια που πλήττει τις αραβικές κοινωνίες και επιχειρησιακή ενίσχυση από το Κατάρ και την Τουρκία, προωθούν το ριζοσπαστικό Ισλάμ και την απόλυτη αντιπαλότητα των Αράβων με το κράτος του Ισραήλ. Η Τουρκία πέρσι το καλοκαίρι ήταν κράτος αποσυνάγωγο από την διεθνή σκηνή. Αποβαλλόταν από το πιο εξελιγμένο εξοπλιστικό πρόγραμμα των ΗΠΑ (F-35) και κινδύνευε με βαριές οικονομικές κυρώσεις λόγω του οικονομικού σκανδάλου Halkbank. Ο  Τ. Ερντογάν αποκαλούνταν ευθέως και δημοσίως «δικτάτορας» από ευρωπαίους πολιτικούς πρώτης γραμμής (πχ Πρωθυπουργός Ιταλίας Μ. Ντράγκι). Η Τουρκία πήρε το μήνυμα, αποκλιμάκωσε την επιθετικότητα της στην Νότιο-ανατολική Μεσόγειο και την Λιβύη και στην συνέχεια στράφηκε προς την Κεντρική Ασία. 

Στην παρούσα χρονική περίοδο η Τουρκία έχει συνδεθεί οδικώς μέσω αμιγώς μουσουλμανικών φιλικών περιοχών (αποτέλεσμα του πρόσφατης πολεμικής σύρραξης μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν) με την Κεντρική Ασία ενώ αποτελεί προνομιακό συνομιλητή των Ταλιμπάν. Διαδραματίζει δηλαδή με συνέπεια στην Κεντρική Ασία τον ρόλο που επιφυλάσσει γι’ αυτήν ο νέος παγκόσμιος καταμερισμός δύναμης. 

Οι προηγούμενες αναφορές έγιναν για να γίνει κατανοητό ότι οι διακρατικές συμμαχίες που σχηματίζονται και λειτουργούν με την προτροπή και καθοδήγηση των ΗΠΑ σε διάφορα κρίσιμα πεδία της παγκόσμιας αντιπαράθεσης αποτελούν μέρος μία ευρύτερης τακτικής (Πολυπολική Παγκοσμιοποιημένη Ισορροπία), που όπως  αναφέραμε στην αρχή αποσκοπεί να εξασφαλίσει για τις ΗΠΑ τον αποκλειστικό ρόλο της μοναδικής παγκόσμιας υπερδύναμης (Παγκόσμια Ηγεμονία). 

Κάτω από αυτή την οπτική γωνία πρέπει να ερμηνευθεί και να αξιολογηθεί η συμφωνία AUKUS (Αυστραλία-Ηνωμένο Βασίλειο-ΗΠΑ). Ο Ειρηνικός ωκεανός είναι ίσως το πιο κρίσιμο πεδίο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης. Η Κίνα θεωρεί αυτή την περιοχή «ζωτικό χώρο»,  καλλιεργεί αυτοκρατορικά οράματα και ασκεί επεκτατική πολιτική. Επιλογές που βρίσκουν αντίθετες τις ΗΠΑ αλλά και τους συμμάχους τους στην περιοχή, δηλαδή την Ιαπωνία, την Νότιο Κορέα και την Δημοκρατία της Κίνας (Ταϊβάν), κράτη ιδιαίτερα σημαντικά για την παγκόσμια οικονομία και ασφάλεια  αλλά με σαφώς υποδεέστερες ένοπλες δυνάμεις από την Κίνα. 

Η Αυστραλία είναι μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, κράτος με ισχυρή οικονομία και θεσμική οργάνωση απόλυτα συμβατή με το μοντέλο της αστικής δημοκρατίας που κυριαρχεί στην Δύση. Με την βοήθεια των ΗΠΑ μετατρέπεται πλέον σε πυρηνική δύναμη. Αποκτά έτσι ισχυρό γεωπολιτικό επιχείρημα για να προσελκύσει όσες από τις χώρες της περιοχής ψάχνουν ακόμα την γεωπολιτική τους ταυτότητα (κύρια την Ινδία) σε μία διακρατική συμμαχία που θα είναι πλήρως εναρμονισμένη με τους στόχους των ΗΠΑ στην περιοχή. 

Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα συνεδριάσει η ομάδα Quad (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ινδία, Αυστραλία) για να σχεδιάσει εκείνες τις πολιτικές που θα αντιμετωπίσουν την επεκτατική πολιτική της Κίνας. Σίγουρα η Ομάδα Quad δεν πρέπει να θεωρηθεί λόγω της ασαφούς ακόμα γεωπολιτικής θέσης της Ινδίας, διακρατική συμμαχία. Όμως απολύτως αντικειμενικά ο συνδυασμός της ομάδας Quad σε πλήρη ανάπτυξη και του σύμφωνο AUKUS  σχηματίζει ένα πανίσχυρό σύστημα δύο εφαπτόμενων και αλληλο-καλυπτόμενων συμμαχιών που θα μπορούν να αντιπαρατεθούν με όρους νίκης με την Κίνα στα κρίσιμα πεδία του Ειρηνικού  και Ινδικού  Ωκεανού. 

Η Γαλλία προς το παρόν αντιδρά στο σύμφωνο AUKUS γιατί έχασε μία σπουδαία εξοπλιστική παραγγελία αλλά πολύ σύντομα αυτές οι αντιδράσεις θα καμφθούν και αφού πρώτα διευθετηθούν οι επιχειρηματικές-οικονομικές  διαφορές, άλλωστε αυτό πάντα συμβαίνει στον καπιταλισμό. 

Φαινομενικά τα όσα συμβαίνουν στις θάλασσες της Ανατολής δεν επηρεάζουν την χώρα μας.  Είναι γνωστή εδώ και πολύ καιρό η ευρωπαϊκή «δυσφορία» για την κινέζικη παρουσία στο λιμάνι του Πειραιά, ενώ το τελευταίο χρονικό διάστημα πληθαίνουν στις ΗΠΑ οι ψυχροπολεμικές φωνές εναντίον της χώρας μας για τον ίδιο λόγο. Αμφιβάλει κανείς ότι σύντομα η ψυχροπολεμική αντιπαράθεση ΗΠΑ-Κίνας θα φτάσει και στην Ευρώπη και τότε η Κινέζικη παρουσία στον Πειραιά θα βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την γεωπολιτική θέση και τις στρατηγικές συμμαχίες της χώρας. Παιδιά προσοχή… θα φάτε γκολ από τον ΟΛΠ.