Ορισμένα επικριτικά σχόλια επί της διαδικασίας έχουν βάση, ιδίως αναφορικά με το ότι έχουν προστεθεί αρκετές διατάξεις που ξεφεύγουν από τη βασική θεματολογία του νομοσχεδίου ή/και για το ότι προστέθηκαν θεματικές ενότητες μετά την αρχική μορφή που είχε τεθεί σε διαβούλευση.

Αστοχίες που για την εύρυθμη κοινοβουλευτική λειτουργία πρέπει να αποφεύγονται.

Σχετικά με το περιεχόμενο τώρα.

Ασφαλώς ο καθένας -ανάλογα με τη θεματολογία που κατέχει καλύτερα- έχει τις απόψεις του.

Θα γράψω και εγώ μια μικρή ιστορία από κάποια θεματική ενότητα που επαγγελματικά κατέχω, τα επιχειρηματικά πάρκα.

Η ανάπτυξη της βιομηχανικής - επιχειρηματικής δραστηριότητας σε οργανωμένους υποδοχείς δραστηριοτήτων, όπως είναι τα Επιχειρηματικά Πάρκα, όταν φυσικά είναι καλά οργανωμένα από πλευράς υποδομών (ύδρευση, αποχέτευση υγρών αποβλήτων και ομβρίων κ.λπ.), καθώς και κατάλληλα χωροθετημένα ώστε να συνδέονται εύκολα με το εθνικό δίκτυο μεταφορών (κοντά σε αυτοκινητόδρομο, σύνδεση με λιμάνι κ.λπ.), αφενός διασφαλίζει την αποτελεσματικότερη προστασία του περιβάλλοντος (σε σύγκριση με τη διάσπαρτη χωροθέτηση μονάδων), και αφετέρου μπορεί να είναι ευκολότερη / ταχύτερη, ιδίως στη σημερινή περίοδο που η οικονομία και η χώρα έχουν τόσο πολύ μεγάλη ανάγκη νέων επενδύσεων, καθώς τοποθετείται σε περιοχές ειδικά προσδιορισμένες για την υποδοχή των συγκεκριμένων δραστηριοτήτων με βάση τον εθνικό / περιφερειακό χωροταξικό σχεδιασμό και με ήδη αξιολογημένα τα περιβαλλοντικά δεδομένα, στο πλαίσιο της απόφασης έγκρισης περιβαλλοντικών όρων που ισχύει για το Παρκο.

Ο καθηγητής Νίκος Χριστοδουλάκης έχει γράψει με αρκετές ευκαιρίες σχετικά.

Για να επιτυγχάνονται αποτελεσματικότερα οι παραπάνω στόχοι, διαπιστώνεται ότι κατά καιρούς χρειάζονται νομοθετικές βελτιώσεις και συμπληρώσεις στο βασικό θεσμικό πλαίσιο.

Με τη μικρή μου εμπειρία σταδιακά από το 2013 και μετά διαπίστωσα, μαζί και με άλλους (πιθανότατα καλύτερους) γνώστες του τομέα ότι -μεταξύ άλλων- χρειάζονται τρεις σημαντικές νομοθετικές ρυθμίσεις αναφορικά με:

1) την περιβαλλοντική αδειοδότηση,

2) τη διαχείριση των απορριμμάτων - δημοτικά τέλη και

3) την πρόσβαση στις πληροφορίες παραγωγής και διαχείρισης βιομηχανικών αποβλήτων στα Επιχειρηματικά Πάρκα (Ηλεκτρονικό Μητρώο Αποβλήτων - ΗΜΑ).

Στις περιπτώσεις 1 και 2 επί κυβέρνησης Σαμαρά γνωρίσαμε την απόρριψη μετά πολλών επαίνων σχετικών προτάσεων, για την 3 δεν υπήρχε τότε ωριμότητα (το ΗΜΑ είχε μόλις αρχίσει να αναπτύσσεται επί υπουργού ΠΕΝ Γιάννη Μανιάτη).

Στη συνέχεια, επί Τσίπρα, η συζήτηση για το 1 δεν εξελίχθηκε (αν και ο για σημαντική περίοδο επί ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ Γενικός Γραμματέας Βιομηχανίας Στρατής Ζαφείρης αντιμετώπιζε το θέμα θετικά), για το 2, αφού επί υφυπουργού Τζάκρη δεν μπόρεσε να προχωρήσει λόγω αντίδρασης του υπουργείου Εσωτερικών, υπήρξε εντέλει ατελής ρύθμιση επί Πιτσιόρλα, ενώ για το 3 δεν πρόλαβε να εξελιχθεί η σχετική συζήτηση.

Έρχεται λοιπόν σήμερα ο υπουργός Άδωνις Γεωργιάδης αντιλαμβάνεται τα θέματα και προχωρεί στις αναγκαίες χρήσιμες ρυθμίσεις: για το 1 εξαρχής στην αρχική μορφή του πολυνομοσχεδίου, για το 2 βελτιώνοντας περαιτέρω την αρχική μορφή της ρύθμισης μετά τη διαβούλευση και για το 3 υιοθετώντας προτάσεις που διατυπώθηκαν κατά τη διαβούλευση.

Αυτή είναι η δική μου εμπειρία από το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο.