Οσο ο Homo Sapiens γινόταν όλο και πιο Sapiens έπρεπε να θωρακίσει τον πλούτο που αποκτούσε με ηθική και θεσμική νομιμοποίηση. Έτσι εφηύρε την ατομική ιδιοκτησία. Ακολούθησε ο πατέρας του φιλελευθερισμού, Άνταμ Σμιθ, ο οποίος ορίζοντας το κέρδος ως κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού της αγοράς προσέφερε στην απληστία την ισχυρότερη ηθική νομιμοποίηση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Έκτοτε οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες ανταποκρίνονται στη σαγήνη του κέρδους με πολύ πιο πολύπλοκα και συνεχώς πιο εξελιγμένα χρηματοοικονομικά εργαλεία, το κύρος των οποίων αμφισβητείται μονάχα όταν έφτασαν να απειλούν την κοινωνική συνοχή. Το οικονομικό κραχ του 1929 στις ΗΠΑ ήταν ένα τέτοιο ορόσημο και η επιβολή ρυθμιστικών αρχών και κανόνων αποτέλεσε τον κοινωνικό φραγμό, το όριο που έδωσε τέλος στο φρενήρη ρυθμό τριών ετών άπληστης κερδοσκοπίας που προηγήθηκε της κρίσης.
Αν έρθουμε στη δική μας εποχή και ειδικά τη χρονιά της μείζονος απληστίας το καλοκαίρι το 1999 όπου σχεδόν 1 στους 3 συμπατριώτες μας είχε ανοίξει κωδικό στο Χρηματιστήριο και πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη αναδιάρθρωση εισοδήματος στη χώρα μας μετά την επανάσταση του 1821 όπου οι πολλοί έχασαν και κέρδισαν οι λίγοι, θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι ο καταιγισμός των νόμων που ακολούθησε θα είχε θωρακίσει την χρηματιστηριακή αγορά με κυρίαρχο στόχο την προστασία του επενδυτή και την διασφάλιση του κύρους της χρηματιστηριακής αγοράς.
Στη χώρα όμως της ψευδαίσθησης και του ωχαδελφισμού, όχι μόνο δεν συνέβη αυτό που θα εύχονταν όλοι οι άνθρωποι που ζητούν ισονομία, αξιοκρατία και διαφάνεια σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αλλά συνεχίσθηκαν και τα επόμενα 19 επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα να προκαλούνται νέα οικονομικά εγκλήματα ζημιώνοντας απλούς ανθρώπους που είχαν εναποθέσει τις οικονομίες τους σε εταιρίες που εμπιστεύτηκαν για να περιορίσουν τις ζημιές που είχαν από την βαθιά ύφεση που πλήττει μέχρι σήμερα τη χώρα μας.
Δυστυχώς όμως το εποπτικό σύστημα της χώρας όσους νόμους και να έχει στη φαρέτρα του, πάντα θα είναι ένα βήμα πίσω από τον άπληστο επιχειρηματία που θα θέλει ακόμη περισσότερα γιατί πίστεψε ότι ίσως είναι άτρωτος ότι κανένα κρατικό σύστημα ελέγχου δεν μπορεί να του βάλει φραγμό να αποκτήσει περισσότερο πλούτο, για να τον γευθεί ποιος ξέρει ίσως για την άλλη ζωή που θα πάει μετά από την γήινη παρουσία του.
Την τελευταία τριετία σε μία καταθλιπτική χώρα με τη μεγαλύτερη χρονικά ύφεση που γνώρισε μόνο η Ελλάδα μεταπολεμικά, ζήσαμε πολλά κρούσματα απληστίας χωρίς να αποδοθούν ευθύνες. Οι εποπτικές αρχές ή δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους ή οι μέθοδοι της οικονομικής απληστίας είναι πάνω από τις δυνάμεις τους. Με αυτή την οργή που υπάρχει πλέον από τους απλούς πολίτες δεν θα προχωρήσει η χώρα έστω και μισό βήμα πιο πέρα, έχοντας ήδη πληρώσει υψηλό τίμημα γι αυτή τη κρίση χάνοντας δύο γενιές νέων ανθρώπων που δεν ήθελαν να είναι άπληστοι και μετανάστευσαν σε χώρες όπου πάνω απ΄όλα είναι ο νόμος και η απόδοση ευθυνών.