ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Θέση στο Δημόσιο μακράν η πιο δημοφιλής επιλογή για πτυχιούχους

09:55 - 11 Αυγ 2018
Ο διορισμός στο Δημόσιο ήταν το όνειρο κάθε οικογένειας τη δεκαετία του 70 και του 80. Σταθερός μισθός, σίγουρη συνταξιοδότηση, καταβολή εφάπαξ. Το κυριότερο όμως ήταν η νοοτροπία πολλών όσων διορίζονταν με μέσο στο Δημόσιο: εξασφαλίζουμε πρώτα το σταθερό μισθό και σκεφτόμαστε τι δεύτερη δουλειά θα κάνουμε (οδηγός ταξί, σερβιτόρος, βοηθός λογιστή) εννοείτε με μαύρη εργασία για να κλέβουμε την εφορία αφού ως γνωστόν στην Ελλάδα τα χρήματα η κάθε κυβέρνηση τα αντλεί από ένα λεφτόδεντρο που μόνον ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών ξέρουν που φυτρώνει για να καλυφθούν οι ανάγκες για τη παιδεία, την υγεία, την ασφάλεια του πολίτη και τη συντήρηση των υποδομών του κράτους.

Μετά από 44 χρόνια ομαλής δημοκρατικής πορείας της χώρας , το ανησυχητικό είναι ότι  ακόμη και σήμερα μακράν η πρώτη επιλογή των νέων πτυχιούχων είναι ο διορισμός στο Δημόσιο. Βέβαια τώρα υπάρχει το ΑΣΕΠ που θεωρείται και είναι αδιάβλητο αν και έχουν διαρρεύσει κατά καιρούς υποθέσεις που αμφισβητούν τον τρόπο επιλογής για το δημόσιο.

Ωστόσο η απορία των πολιτών είναι πως είναι δυνατόν τα νέα παιδιά με τις σημερινές δεξιότητες και τα υψηλά προσόντα(ξένες γλώσσες, μεταπτυχιακοί τίτλοι, κουλτούρα πολιτών του κόσμου με  ταξίδια στο εξωτερικό) να επιλέγουν να διορισθούν στο Δημόσιο, γνωρίζοντας ότι και λόγω μνημονίων οι μισθοί δεν θα ανταποκρίνονται ποτέ στην αξία τους και τα προσόντα τους.

Μία και μόνη απάντηση δεν υπάρχει, πάντως είναι πασιφανές ότι όσοι προσπάθησαν και προσπαθούν να κάνουν μία προσωπική επένδυση σε επίπεδο καινοτομίας στην Ελλάδα είτε θα χρειαστούν κεφάλαια που συνήθως κάποια στιγμή μπλοκάρουν και παγιδεύονται αφού δεν βρίσκουν περαιτέρω χρηματοδότηση, είτε δεν θα είναι κερδοφόρος η επένδυση αφού θα έχουν γονατίσει από την  υψηλή φορολόγηση και τις ασφαλιστικές εισφορές.

Όταν μάλιστα και τα χρόνια περνούν και οι περισσότεροι νέοι εισέρχονται στην αγορά εργασίας μετά τα 30 με τον ανταγωνισμό να αυξάνεται καθημερινά, λείπει το σθένος, η θέληση και το κουράγιο να παλέψεις γι αυτό που αγάπησες και ονειρεύτηκες. Εξάλλου πρέπει να κάνεις απόσβεση και των 20 και πλέον χρόνο στα θρανία αλλά και για περίπου 300.000 ευρώ που κατά μέσο όρο ξοδεύει μία ελληνική οικογένεια μέσω της παραπαιδείας από το νηπιαγωγείο μέχρι και το μεταπτυχιακό.

Οι επιλογές περιορίζονται σε δύο οδούς: είτε στην μετανάστευση οπότε εάν όλα πάνε καλά επιστρέφεις όταν γίνεις συνταξιούχος είτε κάνεις τη καρδιά σου πέτρα και ψάχνεις πάση θυσία να εισέλθεις στο δημόσιο για  να σταματήσει και η γκρίνια της μητέρας :<πότε θα νοικοκυρευτείς να δω και εγώ εγγόνια,  δεν πειράζει 3,60 το μήνα αλλά σταθερά βρέξει χιονίσει παιδί μου εσύ δεν θα πεινάσεις>.  Και μετά περιμένουμε η χώρα να βαδίσει την οδό της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Copyright © 1999-2024 Premium S.A. All rights reserved.