Ε και λοιπόν; Λύθηκαν ως δια μαγείας τα προβλήματα της δεκαετούς κρίσης; Η θα σταματήσει αυτή η συνταξιολαγνεία και η επιδοματολαγνεία που έχει εθισθεί μεγάλος αριθμός του πληθυσμού που έχει σταματήσει εδώ και χρόνια να εργάζεται για να βελτιώσει το βιοτικό του επίπεδο;
Η κρίση ήρθε και πέρασε. Τώρα έχει αφήσει τ' απόνερα και αποκαλύπτεται πως πολλοί από τους κατοίκους αυτής της χώρας όχι μόνο δεν αντιλήφθηκε τι έγινε τη προηγούμενη δεκαετία, αλλά δεν έκανε ούτε το κόπο ούτε μισή προσπάθεια να προσαρμόσει την καθημερινότητά του.
Οι εισαγωγές συνεχίζουν να είναι περισσότερες από τις εισαγωγές. Η ανεργία παραμένει υψηλή παρά τα τεχνάσματα των ηλικιών αφού ο σκληρός πυρήνας των ανέργων είναι οι παραγωγικές ηλικίες των 35 με 55 χρονών. Ο μέσος μηνιαίος μισθός δεν ξεπερνά τα 550 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα ενώ ο μέσος όρος απλήρωτων μισθών είναι 2 με 4 μήνες.
Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που απλώς ενδιαφέρεται να αναζητά επιδόματα αφού το μεγαλύτερο μέρος της διατροφής το καλύπτει η οικογένειά του. Ρωτάς νέα παιδιά με δεξιότητες γιατί κάθονται στην Ελλάδα αφού δεν βρίσκουν εργασία και σου απαντούν ότι περνούν καλά αφού οι γονείς και οι παππούδες τους εξασφαλίζουν φαγητό, ύπνο και μηνιαίο εισόδημα.
Οι καλές επιχειρήσεις το υποστηρίζουν συνεχώς ότι δεν βρίσκουν εργαζόμενους με δεξιότητες παρά το πλήθος των πανεπιστημιακών σχολών.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας, ότι η χώρα μας είναι αλυσοδεμένη με δάνεια μέχρι το 2061. Τίποτα δεν θα μας χαριστεί. Το θέμα είναι ν αλλάξουμε εμείς ο καθένας χωριστά και να κάνουμε μία επανεκκίνηση στη ζωή μας. Όσες ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές και να γίνουν κανένας Μητσοτάκης και Τσίπρας δεν θα προσέξουν εάν από μόνοι μας δεν αντιληφθούμε ότι οι κοινωνίες πάνε μπροστά όταν θέλεις να βελτιώσεις το επίπεδό σου και να προσπαθήσεις ακόμη περισσότερο. Φτάνει η κλάψα για τα μνημόνια και την άδικη κατάρα που μας κατατρέχει σαν έθνος μετά τον Καποδίστρια.
Απλώς όπως είναι αυτή τη στιγμή το πολιτικό σκηνικό και με τις επερχόμενες πρόωρες εθνικές εκλογές να έρχονται το ρητό που μας ταιριάζει σαν πολίτες που δεν έχουμε καταλάβει ακόμη τι έχει συμβεί από το Μάρτιο του 2009 μέχρι σήμερα είναι: «Το πιο τρομερό πράγμα που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα είναι ότι δεν μπορείς να ελπίζεις».