Πρόκειται για μία σειρά κινήσεων( θα ακολουθήσουν και άλλες το επόμενο διάστημα) από τις τράπεζες προκειμένου να ενισχυθούν οι ηλεκτρονικές συναλλαγές και να μειωθεί ο όγκος δουλειάς στα ταμεία αφού οι τράπεζες υπολειτουργούν χωρίς να πραγματοποιούν εργασίες που θα αύξαναν τα μερίδια αγοράς και το κύκλο εργασιών τους. Η «ευρωπαϊκή λογική» στην τιμολόγηση, δηλαδή η χρέωση του λογαριασμού, στηρίζεται στο γεγονός ότι σχεδόν όλες οι πληρωμές γίνονται μέσω internet banking, αφού όχι μόνο η επίσκεψη στο κατάστημα, αλλά και η ανάληψη μετρητών από το ATM, είναι ασυνήθιστη πρακτική. Αυτό προϋποθέτει πολύ χαμηλότερα ποσοστά φοροδιαφυγής, αφού σχεδόν κανείς δεν διανοείται να σηκώσει χρήματα από το ATM για να πληρώσει καθημερινές ανάγκες, όπως το φροντιστήριο των παιδιών του, την επίσκεψη στον γιατρό, την πληρωμή του τεχνίτη και πλήθος άλλες συναλλαγές που στη χώρα μας είναι σταθερά μέσω μετρητών.

Το ζήτημα είναι ότι στη χώρα μας η πλειοψηφία των πελατών στις τράπεζες είναι άνθρωποι ηλικίας άνω των 65 και 70 ευρώ με πολύ χαμηλή πρόσβαση στη τεχνολογία. Συνεπώς θα έχουμε και εδώ έναν αιφνιδιασμό για τους ανθρώπους που θα θέλουν να πάρουν ένα μικρό ποσό (π.χ. 50 ευρώ σε 10ευρά) για να κάνουν κάποιες αγορές και δεν θα μπορούν μέσω ΑΤΜ που συνήθως δίνουν μόνο 20ευρα.

Συνεπώς θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι εισερχόμαστε σε μία νέα περίοδο όπου οι τράπεζες θα χρεώνουν με υπέρογκα ποσά για τα δεδομένα της συναλλαγής  τη χρήση του μετρητού και  την επίσκεψη στο γκισέ Πραγματικότητα είναι επίσης ότι όλοι οι λογαριασμοί στην Ευρώπη χρεώνονται με έξοδα. Συνήθως είναι μηνιαία ή ετήσια, ανεβάζοντας το κόστος για τη συντήρηση ενός τραπεζικού λογαριασμού περίπου στα 100 ευρώ τον χρόνο. Η συνήθης πρακτική είναι οι ευρωπαϊκές τράπεζες να πουλάνε πακέτα υπηρεσιών, όπως ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μας με την κινητή τηλεφωνία. Με τον τρόπο αυτό ο Ευρωπαίος καταναλωτής αγοράζει αυτό που είναι κοντά στις ανάγκες του και η τιμολόγηση είναι περισσότερο εξατομικευμένη στον πελάτη. Η λογική αυτή είναι εντελώς διαφορετική με αυτή που ισχύει στη χώρα μας και η οποία είναι περισσότερο αποσπασματική, όπως προκύπτει από το γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες, ενώ χρεώνουν προμήθεια 1, 2 ή 3 ευρώ για το εξερχόμενο έμβασμα, χρεώνουν διπλάσια ποσά –τουλάχιστον– το εισερχόμενο έμβασμα, δηλαδή τον πελάτη που είναι αποδέκτης των χρημάτων.