Ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας μένει σπίτι και απλώς ελάχιστοι κλάδοι (σούπερ μάρκετ, μεταφορές, φαρμακοβιομηχανία) μπορούν να συνεχίζουν τη δραστηριότητά τους και να κάνουν σχέδια για το μέλλον. Όλοι οι υπόλοιποι κλάδοι βιώνουν τη μεγαλύτερη ύφεση που δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με τα capital controls ούτε με την δεκαετή ύφεση γιατί τότε μπορούσαν να λειτουργούν έστω και με χαμηλή καταναλωτική ζήτηση.
Τώρα και ενώ διάγουμε περισσότερες από 2 εβδομάδες μηδενικής ζήτησης των προϊόντων (αφού ξοδεύουμε στα σπίτια μας μόνο για φαγητό και είδη υγιεινής) οι εταιρίες είναι με μηδενικούς τζίρους και ενώ έχουν παγώσει οι παραγγελίες αλλά και οι πληρωμές από πελάτες αναζητούνται μέσα σ αυτό το χιτσκοκικό περιβάλλον καθώς η νέα παγκόσμια περιπέτεια θα δημιουργήσει και νέα γενιά απλήρωτων δανείων αλλά και ασυνεπών πελατών.
Τι θα συμβεί λοιπόν όταν περάσουμε στο γ’ στάδιο -έχουν προηγηθεί τα στάδια της διαπίστωσης της μόλυνσης στην Ελλάδα και των μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας- αυτού του αόρατου πολέμου με τον Covid-19;
Προφανώς καμία εταιρία δεν θα μείνει αλώβητη. Προφανώς και το α’ εξάμηνο του 2020 θεωρείται χαμένο και θα ζήσουμε νέο κύκλο ζημιογόνων επιχειρήσεων που θα μας θυμίσει τα 17 συνεχή ζημιογόνα τρίμηνα της δεκαετούς κρίσης.
Οι σοβαρές και υγιείς επιχειρήσεις που δεν ξεπερνούν τις 200 στην Ελλάδα θα προσπαθήσουν να ενισχύσουν την εξωστρέφειά τους και θα έχουν τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Όμως θα αντέξουν όπως συνέβη και τα προηγούμενα σκληρά χρόνια της χώρας.
Το θέμα είναι για τις 690.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις που απέμειναν από τις 920.000 στα χρόνια της ύφεσης. Πολλές θα είναι και τώρα που δεν θα ξανανοίξουν γιατί πολλοί απλά δεν θα μπορούν να πάρουν πιστωτικές γραμμές λόγω αρνητικού παρελθόντος και υψηλών τραπεζικών χρεώσεων. Εάν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για φέτος που θα φέρουν ύφεση μεταξύ 2% έως 5% στην Ελλάδα οι επιπτώσεις θα είναι μη αναστρέψιμες για τη σπονδυλική στήλη της οικονομίας. Οι χαμένες θέσεις εργασίας θα είναι δεκάδες χιλιάδες και όλοι πλέον θα μιλήσουν το καλοκαίρι για άλλη μία χαμένη χρονιά.
Πόσο εξάλλου να αντέξει και η χώρα που δεν στηρίζεται σε εγχώρια παραγωγή αλλά σε εταιρίες παροχής υπηρεσιών;