Που είναι η δικαιοσύνη που κωλυσιεργεί τόσα χρόνια να φέρει τις υποθέσεις στο ακροατήριο; Ευθύνες δεν φέρνουν οι ορκωτοί ελεγκτές που υπέγραφαν σαθρές λογιστικές καταστάσεις; Οι διευθυντές των τραπεζών που ενέκριναν τις δανειοδοτήσεις γιατί έχουν εξαφανιστεί; Ετσι πιστεύει η κυβέρνηση ότι θα μπορέσει το Χρηματιστήριο να ξανασηκωθεί από το καναβάτσο που βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια που προκάλεσε η φούσκα του 1999;

Καλά είναι τα νομοσχέδια για την εταιρική διακυβέρνηση αλλά έτσι δεν σώζεται η αξιοπιστία ενός θεσμού, που έχει τρωθεί τόσο πολύ, που θα χρειαστούν πολλά χρόνια και μία νέα επενδυτική γενιά για να αποκτήσει και πάλι ενδιαφέρον το Χρηματιστήριο.

Η απληστία των διοικούντων σε μία επιχείριση δεν τελειώνει ποτέ. Οσα και να βγάζουν που μπορεί να έχουν εξασφαλίσει και τα δισέγγονά τους δεν τους φθάνει ποτέ. Θέλουν ολοένα και περισσότερα. Λες και θα τα πάρουν μαζί τους. Αλλά έτσι είναι ο εύκολος πλουτισμός σε μία χώρα, που η δικαιοσύνη καθυστερεί τόσο πολύ που και τα αδικήματα παραγράφονται αλλά και οι υπαίτιοι είτε προλαβαίνουν να σβήσουν τα αποτυπώματά τους είτε ακόμη και να κερδίζουν χρόνο μέχρι να φθάσει η υπόθεση στο ακροατήριο.

Ο πρώτος πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς Σταύρος Θωμαδάκης από το 1994 που σύστησε την εποπτική αρχή, ζητούσε από την εκάστοτε κυβέρνηση να δημιουργηθεί οικονομικό δικαστήριο με δικαστές που να αντιλαμβάνονται τα οικονομικά σκάνδαλα. Μέχρι σήμερα μετά από 26 χρόνια δεν έχει γίνει τίποτα.

Οσο θα υπάρχει αυτή η στρέβλωση μην περιμένετε να σταματήσουν τα οικονομικά σκάνδαλα, είναι μεγάλος ο πειρασμός να βάζεις χέρι στο ταμείο της εταιρίας για να ικανοποιήσεις την απληστία σου αδιαφορώντας για τις οικογένειες που ζούνε όταν απο σένα όταν αποφάσιζες να γίνεις επιχειρηματίας!!!