Μεγάλη ευθύνη για την καταπόντιση της χρηματιστηριακής αγοράς μετά το σκάνδαλο του 1999 -πόσο θα τη πληρώνει ακόμη η αγορά- είναι και η εξαφάνιση των θεσμικών επενδυτών, που λειτουργούσε ως ανάχωμα στην επέλαση των διεθνών επενδυτικών κεφαλαίων. Κεντρικό πρόβλημα των θεσμικών ήταν η αδυναμία χάραξης αυτόνομης επενδυτικής πολιτικής, δικής τους επενδυτικής κουλτούρας.

Δηλαδή η δυστοκία ή και η απροθυμία αναζήτησης επιτυχημένων εισηγμένων που θα μπορούσαν να δώσουν τις επόμενες μεγάλες αποδόσεις στο Χ.Α. Επί χρόνια, οι εγχώριοι θεσμικοί και όλοι οι Έλληνες αναλυτές «μαϊμούδιζαν» τις εκθέσεις - αναλύσεις και τα επενδυτικά συνταγολόγια των ξένων μεγάλων επενδυτικών οίκων. Έτσι, μοιραία το ενδιαφέρον στο χρηματιστήριο οδηγήθηκε μονοφασικά προς τις μετοχές των τραπεζών και τις προτιμήσεις των ξένων.

Κάποτε στο ελληνικό χρηματιστήριο ήταν εισηγμένες κοντά στις είκοσι Εταιρείες Επενδύσεων Χαρτοφυλακίου, οι γνωστές ΑΕΕΧ, όμως σήμερα υπάρχουν ελάχιστες τέτοιες εταιρείες στο ταμπλό, και αυτές εντελώς απαξιωμένες. Η πάγια τακτική των τραπεζών για άκριτο κυνήγι υπεραξιών, οδήγησε στην απορρόφηση των επενδυτικών θυγατρικών τους, φαινόμενο που ολοκληρώθηκε έως τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Σταδιακά απαξιώθηκε ο επενδυτικός κλάδος, παράλληλα με την απαξίωση ολόκληρης της εγχώριας ομάδας των θεσμικών επενδυτών.

Μάλιστα υπήρξαν και περιπτώσεις όπου τράπεζες προχώρησαν σε συγχώνευση των θυγατρικών τους, σχεδόν αμέσως αφού οι τελευταίες είχαν εισαχθεί στο Χ.Α.! Πήραν δηλαδή τα κεφάλαια από την εισαγωγή οι ΑΕΕΧ και κατόπιν τις απορρόφησαν.

Συμπερασματικά η αγορά θέλει νέες εισηγμένες και όχι μικρομεσαίες που εισέρχονται απλώς για να διαφημιστούν στους κλάδους τους. Τι να τους κάνεις του νέους δείκτες όταν οι 3 στις 4 εισηγμένες δεν πληρούν τα χρηματιστηριακά όρια της εμπορευσιμότητας, της κεφαλαιοποίησης που είναι τα βασικά για να σε παρακολουθήσει ο εγχώριος ή διεθνής θεσμικός επενδυτής.