Η διαφορά σε σύγκριση με τα 4,5 χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι ότι η επιχειρηματικότητα δεν αποτελεί το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μία χώρα. Αντίθετα, όλοι συμφωνούν ότι χωρίς τις νέες θέσεις εργασίας από τον ιδιωτικό τομέα η χώρα δεν έχει μέλλον για την κρίσιμη δεκαετία 2020-2029.

Ένα άλλο στοιχείο που έχουν παρατηρήσει τα στελέχη των πολυεθνικών στην Ελλάδα είναι κάποια έργα από το κλάδο της πληροφορικής που είχαν μείνει παγωμένα στα χρόνια της πολυετούς κρίσης τώρα αρχίζουν και ενεργοποιούνται. Ωστόσο, αυτό που παρατηρούν σύσσωμοι οι επιχειρηματίες είναι η καταναλωτική δαπάνη παραμένει υποτονική. Η διάλυση των μισθών έχει προκαλέσει αποπληθωρισμό που ροκανίζει την ανάπτυξη αφού οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας συνεχώς περιορίζουν τις ανάγκες τους για να αποπληρώσουν τα πάγια έξοδα της καθημερινής ζωής ( κινητό τηλέφωνο, νερό, ρεύμα, ΕΝΦΙΑ, φόρος εισοδήματος). Τώρα αντιλαμβάνεται και διαβλέπει καλύτερα ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας ότι οι 470.000 του brain drain που εγκατέλειψαν τη χώρα στα χρόνια των μνημονίων πήραν μαζί τους και την αγοραστική δύναμη αφού οι σημερινοί κάτοικοι της Ελλάδας λόγω ηλικίας αλλά και χρεών που έχουν συσσωρεύσει τα προηγούμενα χρόνια δεν θα προλάβουν ούτε να αποπληρώσουν τα χρέη τους αλλά ούτε και να επανέλθουν ως αγοραστές προϊόντων.

Το ερώτημα που δημιουργείται είναι γιατί τότε οι πολυεθνικές συνεχίζουν να διατηρούν την Ελλάδα στις προτεραιότητες τους για την επόμενη δεκαετία;  Η απάντηση είναι οι εξής: Η χώρα έχει υποστεί τέτοια καθίζηση στις υποδομές της και στην έλλειψη συντήρησης των βιομηχανιών που είναι μεγάλο το δέλεαρ για τις ηγέτιδες βιομηχανίες να βάλουν ξανά τη χώρα στις ράγες της ανάπτυξης. Το ζήτημα είναι υπάρχει σήμερα το αναγκαίο στελεχιακό δυναμικό ή θα πρέπει να επιστρέψει τουλάχιστον το 20% αυτών που έφυγαν για να στηρίξουν τις νέες θέσεις εργασίας;