Καθημερινή είναι η καταστρατήγηση των νόμων σε πλείστους τομείς της δημόσιας αλλά και της ιδιωτικής ζωής. Αναφέρω ενδεικτικά: η φοροδιαφυγή, το γρηγορόσημο, η μη έκδοση αποδείξεων, η παράνομη είσπραξη συντάξεων, επιδομάτων τυφλότητας και πάσης φύσεως και αγροτικών επιδοτήσεων με πλαστά στοιχεία δείχνουν ότι πια έχουμε φθάσει σ’ ένα  καθεστώς γενικευμένης ανομίας όπου κανείς δεν ξέρει την έκτασή της και δεν μπορεί να προβλέψει σε ποιες συμφορές μπορεί να οδηγήσει την κοινωνία μας. Μια κοινωνία που πρέπει να κατανοήσει ότι ο σεβασμός των νόμων δεν είναι μόνο θέμα της αστυνομίας και της δικαιοσύνης αλλά είναι υποχρέωση του καθενός και φυσικά είναι κυρίως ζήτημα αγωγής από την οικογένεια αλλά και θέμα παιδείας. Και εκεί πρέπει να στρέψουν οι αρμόδιοι και όλοι οι φορείς την προσοχή τους.

Πρέπει λοιπόν να ξεκινήσει από το σχολείο η διαπαιδαγώγηση των νέων για την κοινωνική σημασία του σεβασμού των νόμων αλλά παράλληλα να ξεκινήσει ανάλογη εκστρατεία από τον Τύπο (εφημερίδες, περιοδικά, διαδίκτυο) και πρωταρχικά από την Τηλεόραση  και το Ραδιόφωνο γιατί είναι τα κύρια μέσα που διαμορφώνουν τον κοινωνικό χαρακτήρα των νέων γενεών.

Δεν πρέπει φυσικά να αγνοηθεί το παράδειγμα που δίνουν πολλοί δημόσιοι άνδρες. Οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων με ποικίλους τρόπους παραβιάζουν οι ίδιοι τους νόμους που έχουν ψηφίσει και τους καταστρατηγούν με τα διάφορα παραθυράκια που οι ίδιοι σκόπιμα ή όχι έχουν ανοίξει.

Ήρθε η ώρα το κεφάλαιο «ανομία» να απασχολήσει σοβαρά τα κόμματα, τη Βουλή, τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους και να απαιτηθεί από όλους η πιστή εφαρμογή των νόμων ώστε να παταχθούν τα φαινόμενα της βίας, τώρα που είναι ακόμη στην αρχή της αλλά και το φαινόμενο της φοροδιαφυγής που οδηγεί το ίδιο το κράτος στην αδικία και την αφαίμαξη πάντα των αδυνάτων.

Το καθεστώς της ατιμωρησίας - γιατί ας μην γελιόμαστε ελάχιστοι τιμωρούνται για όσα πράττουν σ’ αυτή τη χώρα - οδηγεί μαθηματικά στην αύξηση της ανομίας. Επείγει λοιπόν να μπει άμεσος φραγμός στην ατιμωρησία, παράλληλα με άτεγκτη εφαρμογή των Νόμων αλλά και κάλυψη των κενών στη νομολογία που οδηγεί σ’ αυτά τα φαινόμενα, αρχίζοντας από τον περιβόητο νόμο περί ευθύνης υπουργών και την ασυλία των βουλευτών. Πρέπει όλοι οι Έλληνες πολίτες και οι πολιτικοί φυσικά, να κρίνονται με τα ίδια κριτήρια και μάλιστα χωρίς χρονοτριβή για να μη φθάνουμε στο φαινόμενο της παραγραφής, που δικαίως προκαλεί και εξοργίζει την Κοινή Γνώμη.