Ο Benedick είναι ορκισμένο γεροντοπαλίκαρο, ο Claudio φανατικός υποστηρικτής του έρωτα/γάμου. Στη διάρκεια του έργου, ερωτεύονται και οι δύο. Ο Benedick την επίσης φανατικά αντίθετη του γάμου Beatrice και ο Claudio την ρομαντική Hero. Και στο μεν πρώτο ζευγάρι σύμφωνα με τις αρχές τους οι ήρωες προσπαθούν να αγνοήσουν το τι τους συμβαίνει και τα πραγματικά τους συναισθήματα, στο δε δεύτερο ζευγάρι -πάλι σύμφωνα με τις αρχές τους – βουτάν με το κεφάλι στον έρωτά τους, κανονίζουν αστραπιαία τους γάμους τους με τη βοήθεια και συνδρομή του πρίγκιπα της Αραγονίας και αδελφικού φίλου των δύο ανδρών Don Pedro και πλέουν σε πελάγη ευτυχίας.
Όπου παρεμβαίνει ο κακός μπάσταρδος αδελφός του πρίγκιπα Don Pedro, ο Don John. Και μέσα από δολοπλοκίες, παραφράσεις, διφορούμενα λόγια και παρεξηγήσεις, έρχονται τα απάνω κάτω. Ο Claudio αποκηρύσσει τον έρωτα και την Hero (την ώρα του γάμου τους παρακαλώ!), ο Benedick και η Beatrice ομολογούν τον έρωτά τους και αποφασίζουν να παντρευτούν, η Hero περνάει λιποθυμικό επεισόδιο, από το οποίο όταν συνέρχεται βρίσκεται να μην την πιστεύει κανείς για την αθωότητά της και να την βρίζουν όλοι, όλα γίνονται ένα θλιβερό μπάχαλο. Όμως ο παπάς, γνωρίζοντας ότι ο έρωτας δεν ξεπερνιέται έτσι εύκολα, παρεμβαίνει και πείθει την Hero να προσποιηθεί ότι αυτοκτόνησε, προκαλώντας τη μετάνοια του Claudio για την οργή του, τη λιποψυχία του και την έλλειψη πίστης που επέδειξε στον έρωτά του. Για να δέσει το πράγμα, από σύμπτωση οι δολοπλοκίες του Don John αποκαλύπτονται, αυτός διώκεται, οι ερωτευμένοι παντρεύονται και το έργο τελειώνει με ένα μεγάλο πάρτι.
Στη φαρσοκωμωδία των εκλογών, το σενάριο είναι κάπως έτσι:
Δύο παλιοί φίλοι και συμφοιτητές ερωτεύονται τις κύριες εξουσίες (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) και έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της διοίκησης μιας χρεοκοπημένης χώρας ως μείζονες πολιτικοί αρχηγοί δύο κομμάτων/συστημάτων που έριξαν τη χώρα στην κρίση σιγά σιγά μέσα σε 30 χρόνια. Και μέχρι να ξεκαθαρίσουν μεταξύ τους τι έχει γίνει ακριβώς, η παντοδύναμη πραγματικότητα της χρεοκοπίας κατά τα «χρηστά» ήθη της τωρινής εποχής οδηγεί στην αναπόφευκτη πραγματικότητα ενός Μνημονίου – όπως τον έρωτα ακολουθεί ένας γάμος στον Shakespeare. Και ενώ ο ένας (ακα Claudio) αποδέχεται την παντοδυναμία της πραγματικότητας αυτής και συνάπτει δια της υπογραφής του γάμο δια της κρατικής εξουσίας με την αρρωστημένη πια Οικονομία (ακα Ηero)– δες τα ιερά δεσμά του Μνημονίου – ο άλλος την αποκηρύττει μετά βδελυγμίας και ορκίζεται αιώνιος αντίπαλος του Μνημονίου (ακα γάμος).
Όπου ξεκινάει και εδώ το αλαλούμ των δηλώσεων και των παρεξηγήσεων. Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του για μήνες, τα κακά media (ακα Don John) σπέρνουν ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση και διαβολή. Ώσπου στο τέλος φτάνουμε στην κορύφωση: ο παντρεμένος, κουρασμένος ίσως από την ευθύνη της αρρωστημένης οικονομίας, ξαφνικά δηλώνει ότι θα σπάσει τα δεσμά του μέσω εκλογών, ο αντι-Μνημονιακός οπαδός δηλώνει ότι τελικά δεν είναι τόσο κατά του Μνημονίου όσο νόμιζε και ότι σε κάθε περίπτωση ακόμα και για γάμο είναι έτοιμος, η οικονομία παθαίνει λιποθυμικό σοκ λόγω των spreads και τρώει ξύλο από όλους.
Κάπου εδώ η σκηνοθεσία γυρνάει πιο πολύ σε μοντέρνο reality show εγκαταλείποντας τη θεατρική παράδοση του Shakespeare. Αντί για την παρέμβαση του παπά, έχουμε την παρέμβαση των media μέσω διακαναλικής, το μπαλάκι πετιέται στο κοινό («γιατί,… εσύ αποφασίζεις!) αλλά αντί για SMS η ψήφος πρέπει να γίνει με την παραδοσιακή μέθοδο του Ηρώδη (το γαϊδουράκι σου και στο χωριό σου!...ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα στη χώρα σταθερές αξίες!). Και κάπου εδώ, 40% από το κοινό βαριεστημένο από τα ίδια reality κάθε μέρα ρίχνει μια μούντζα και φεύγει, ενώ αρκετοί άλλοι….. ψηφίζουν τους κομπάρσους! Αδειάζει το θέατρο, το βλέπουν οι πρωταγωνιστές, τους πιάνει ένα σύγκρυο, αλλά τι να κάνουν, η παράσταση πρέπει να βγει άλλωστε –επαγγελματίες γαρ. Οπότε τελικά ο Claudio δηλώνει και πάλι ερωτευμένος και πιστός, ο Benedick διακηρύττει τώρα ότι και για γάμο είναι έτοιμος, άρα πρέπει να του φέρουν πιο γρήγορα τη νύφη, οι κομπάρσοι χαίρονται γιατί επιτέλους το κοινό τους ψήφισε, τα media οργανώνουν ένα λαμπρό πάρτι προσκαλώντας όλους και όλοι πάνε από το θέατρο στο στούντιο και το ρίχνουν στο χορό (προσέξτε ότι εδώ ο Don John δεν διώκεται όπως στο Shakespeare).
Μόνο που στη δική μας φαρσοκωμωδία, η ηρωίδα μας η Hero (aka Οικονομία) δεν συμμετέχει στη γιορτή. Εξακολουθεί και παραμένει λιπόθυμη και μαυρισμένη από το ξύλο, πεσμένη στο σανίδι της σκηνής, μπροστά στο 40% των θεατών –αυτών που έφυγαν στη μέση και δεν πήγαν στο πάρτι των media μετά - που την περιμένουν μαζί της να συνέλθει.
Κάποιο φίλοι μου, που ήταν μέσα σε αυτό το κοινό του θέατρου στο τέλος, μου μίλησαν για τη σιωπή που βασίλευε. Και για ένα ήσυχο θυμό, που έκαιγε στα μάτια των θεατών.