Όλα τα "κανάλια" του κόσμου, διέκοψαν ντο πρόγραμμά τους για να προβάλουν την φοβερή είδηση του θανάτου του Κόμπε Μπράϊαντ, του βιρτουόζου της καλαθόσφαιρας.
Και, πιστέψτε με, δεν πρέπει να υπάρχει Ελληνόπουλο, που να μην γνώριζε τον σπουδαίο αυτόν αθλητή.
Όσο κι αν σε μερικούς φάνηκε παράξενος ο τόσο μεγάλος θόρυβος (μάλλον η τόσο εκκωφαντική σιωπή) που ακολούθησε το φοβερό μαντάτο, ο Κόμπε ήταν ένας από τους λίγους αθλητές, που συγκίνησαν τόσο πολύ την νεολαία όλου του κόσμου.
Κι αυτό διότι το μπάσκετ είναι το σπορ που συγκινεί τα παιδιά περισσότερο από τα άλλα αθλήματα.
Μπορεί στην πορεία να το εγκαταλείψουν για κάποιο άλλο σπορ, αλλά το μικρό γηπεδάκι (28Χ15μ.), που μπορεί να ξεφυτρώσει σε κάθε σημείο της γης, η "μπασκέτα" που, μπορεί να είναι από ένα τσέρκι σε έναν τοίχο μέχρι ένας πίνακας από κόντρα-πλακέ κι μια μεταλλική στεφάνη στον κήπο, είναι προσιτό στον καθένα.
Ποιός δεν έχει "παίξει μπάσκετ" με στόχο κάποιο αυτοσχέδιο καλάθι; Θυμάμαι τις "ομηρικές" μάχες στην εφημερίδα, με το καλάθι των σκουπιδιών ανεβασμένο σε ένα γραφείο κι εμάς, τους "κρεμανταλάδες" να παίζουμε με ένα λαστιχένιο μπαλάκι "ποιός θα βάλει τα πιο πολλά" και μάλιστα με στοίχημα τους λουκουμάδες στον "Κρίνο"!
Λαϊκό το άθλημα του μπάσκετ. Και στην χώρα μας δημοφιλέστατο, ιδιαίτερα έπειτα από την εμφάνιση στα γήπεδα του σπουδαίου Νίκου Γκάλη και τον θρίαμβο της εθνικής μας ομάδος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1987!
Να μην λησμονήσουμε, βεβαίως και τις άλλες, σπουδαίες, μορφές του ελληνικού μπάσκετ, τον Μουρούζη, τον Ματθαίου, τον Αμερικάνο, τον Τρόντζο, αλλά και τον θρίαμβο τη ΑΕΚ, που κατέκτησε το Κύπελλο Ευρώπης το 1968 στο "τσιμεντένιο" τεραίν του Παναθηναϊκού Σταδίου.
Και, φυσικά, να σταθούμε στον δικό μας Γιάννη Αντετοκούνμπο, το παιδί που γέννησαν εδώ οι μετανάστες από την Νιγηρία, που ανδρώθηκε στην ελληνική (δύσκολη) κοινωνία, που φοίτησε στα ελληνικά σχολεία και που τον ανακάλυψαν οι Αμερικανοί και τον ανέδειξαν τον πολυτιμότερο αθλητή του ΝΒΑ!
Αυτό είναι το μπάσκετ! Μπορεί να αναδείξει και να ανεβάσει στα ύψη φτωχόπαιδα από το Χάρλεμ, το Σικάγο, αλλά και την Αφρική, την Ασία, την Ευρώπη, τα Σεπόλια!.
Και δεν είναι εύκολη υπόθεση το μπάσκετ. Για να γίνεις βιρτουόζος και να φθάσεις στα επίπεδα του Μάτζικ Τζόνσον, του Μάικλ Τζόρνταν, του Κόμπε Μπράιαντ, πρέπει να είσαι το ίδιο ικανός με έναν σπουδαίο μουσικό, με έναν σπουδαίο λογοτέχνη.
Μην το θεωρείτε υπερβολή. Αν μελετήσει κανείς τις κινήσεις ενός μεγάλου αθλητή του μπάσκετ,. θα προσέξει ότι τα δάχτυλά του μεταχειρίζονται την πορτοκαλί μπάλα όπως τα δάχτυλα του πιανίστα τα πλήκτρα, του βιολονίστα το δοξάρι, του κιθαριστή την ταστιέρα και τις χορδές και του λογοτέχνη την πένα.
Γι αυτό και συγκίνησε τόσο η απρόσμενη απώλεια του σπουδαίου Κόμπε. Ίσως να φαίνομαι υπερβολικός γιατί αγαπώ το μπάσκετ.
Αλλά, πιστέψτε με, το ίδιο αγαπώ και την μουσική και την λογοτεχνία. Και ο Κόμπε ήταν ταυτόχρονα αθλητής, συνθέτης και συγγραφέας!
"Συνέθεσε" απίθανες μελωδίες και "έγραψε" αριστουργήματα! Στο καλό...