Εξέφρασε την απορία του, όπως διάβασα, το ΠΑΣΟΚ (υποθέτω και ο πρόεδρός του προσωπικά, ο οποίος έγραψε εν συνεχεία και προσωπική εξήγηση για το θέμα), που οι ομολογιούχοι «την έπεσαν» στον κ. Βενιζέλο και όχι στην κυβέρνηση που είναι η αρμόδια κλπ, ενώ το ΠΑΣΟΚ έλεγε, δήθεν, τις οδυνηρές αλήθειες. Ορισμένα μέσα ενημέρωσης φάνηκε εμμέσως να συμμερίζονται τη θέση αυτή, ενώ σε μία τουλάχιστον εφημερίδα είδα και την αγανάκτηση των ομολογιούχων εντός εισαγωγικών: ομάδα «αγανακτισμένων» ομολογιούχων.
Επειδή χαίρομαι να βοηθώ όσους έχουν απορίες -στις ελάχιστες περιπτώσεις που τυχαίνει να μπορώ να συνδράμω- είπα να υπενθυμίσω τα κάτωθι:
Το πρώτο είναι ότι η ειλικρινής αγανάκτηση δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των προέδρων και οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων όποτε σφυρίζεται πέτσινο πέναλτι εναντίον τους. Η αγανάκτηση είθισται να είναι απολύτως ειλικρινής και πηγαία αντίδραση και όσων τους κλέβουν εν ψυχρώ το προϊόν των κόπων τους. Αρκετοί πολιτικοί ίσως δυσκολεύονται να το αντιληφθούν αυτό. Για τους δημοσιογράφους, όμως, που κατεκλάπησαν με ανάλογο τρόπο τα αποθεματικά (και) του δικού τους/μας ταμείου, τα εισαγωγικά στη λέξη αγανακτισμένος όποτε πρόκειται για το θύμα της κλοπής αντανακλούν μάλλον ιδιόρρυθμη στάση περί τα πράγματα.
Προχωρώ εν τάχει στην απορία του ΠΑΣΟΚ, ήτοι του κ. Βενιζέλου. Αντιλαμβάνομαι πως το ότι κάθε τόσο κάποιος έγκριτος (εισαγωγικά εδώ) σχολιαστής σπατουλάρει τον σημερινό πρόεδρο ως εξόχως καλλιεργημένο και ιδιοφυή πολιτικό ενισχύει την αυτοπεποίθηση και εξασθενίζει τη μνήμη της ηγετικής ομάδας της παράταξης. Δεν επηρεάζει όμως τη μνήμη των υπολοίπων. Ίσον, οι ομολογιούχοι δεν ξεχνούν ότι ο Βενιζέλος ως υπουργός Οικονομικών (τώρα προ μηνών, έτσι;) έβαζε τις «πηγές» να βεβαιώνουν οι αποταμιευτές δεν θα πληγούν από το PSI, στη συνέχεια όμως - και μάλιστα με ικανοποίηση- είχε δήλωσε ότι ζήτησε την ενεργοποίηση των αναγκαστικών ρητρών για να κλέψει και όσους αρνούνταν. Επίσης οι ομολογιούχοι δεν ξεχνούν (και κατ' εμέ δεν πρέπει να το ξεχάσουν ούτε τα Δικαστήρια) ότι ο Βενιζέλος δεν επιφύλαξε σ' αυτούς την προστασία που ο ίδιος και ο Προβόπουλος παρείχαν στους καταθέτες των συνεταιριστικών τραπεζών και, ακόμη περισσότερο, σε εκείνους της αλήστου μνήμης Proton Bank, όταν κάλυψαν πλήρως όχι μόνο το ποσό των εκατό χιλιάδων ανά δικαιούχο που εγγυάται ο νόμος, αλλά το σύνολο: στην δε Proton, υπήρχαν καταθέτες εκατομμυρίων που είχαν πάει εκεί γιατί πρόσφερε επιτόκιο 8% - και φυσικά το πρόσφερε επειδή το μαγαζί έμπαζε νερά. Τα παιδιά αυτά πήραν τα λεφτά τους, οι ομολογιούχοι τη.. μπανάνα. Δεν εξαρτήθηκε καν η μεταχείρισή τους από το αν είχαν αγοράσει τα ομόλογα πρωτογενώς ή αν τα είχαν αποκτήσει «τζογάροντας» στη δευτερογενή αγορά. (Το ότι προηγουμένως η Proton είχε υποστηριχθεί με καταθέσεις δημοσίων οργανισμών δεν το λέω, μην με πείτε λαϊκιστή επειδή δεν είμαι συνταγματολόγος - αλλά, βέβαια, ποτέ δεν είπα εγώ ότι είναι συνταγματικό να βάζεις χαράτσι στα ακίνητα και σε όποιον δεν μπορεί να πληρώσει να κόβεις το ρεύμα).
Νομίζω ότι, αν μετά από τις υπομνήσεις αυτές, το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να απορεί, μάλλον μας δουλεύει ψιλό γαζί. Αλλά αυτό, τουλάχιστον από το 2009 και μετά, δεν είναι είδηση, είναι;