Το πρώτο, που δεν πρέπει να λησμονούμε, είναι ότι, αν η Ελλάδα δεν ευθύνεται για τον υπερχειλή κυπριακό τραπεζικό τομέα και τη λειτουργία της Κύπρου ως κέντρου off shore, ευθύνεται πάντως για σημαντικό τμήμα των ζημιών των τραπεζών της, καθώς έπεσαν και αυτές θύματα του ελληνικού «PSI», όπως και οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία της πατρίδας μας – αλλά και 15.000 νοικοκυριά.

Το δεύτερο, το οποίο αντιπαρερχόμαστε (επειδή στην Ελλάδα ό,τι θίγει τον γείτονά μας, αλλά όχι εμάς τους ίδιους, το λογίζουμε αδιάφορο, αν όχι εξ ορισμού δίκαιο) είναι η έκταση της δήμευσης που επέβαλε το ελληνικό κράτος με την υπογραφή των Παπαδήμου και Βενιζέλου στις αποταμιεύσεις των 15.000 οικογενειών που προαναφέραμε. Όχι 6,75% ούτε 10%, αλλά σχεδόν 70% του κεφαλαίου σε τρέχουσα τιμή εκποίησης. Κι αυτό από τις αρχές μιας χώρας που είχε καλύψει στο ακέραιο τους καταθέτες της Proton και μάλιστα όχι μόνο τους εντός του εγγυημένου ποσού των 100.000 ευρώ, αλλά και τους εκατομμυριούχους που είχαν προτιμήσει τη συγκεκριμένη τράπεζα λόγω των υπερβολικά υψηλών επιτοκίων – τα οποία είναι αψευδείς μάρτυρες προβλήματος χρηματοδότησης. Στα ομόλογα του Δημοσίου, παρότι είναι κοινό μυστικό ότι οι αποταμιευτές τα επέλεγαν ως την ασφαλέστερη και συντηρητικότερη των τοποθετήσεων (αρκεί να περίμεναν μέχρι τη λήξη τους), δεν τηρήθηκε καν η εγγύηση των εκατό χιλιάδων, ούτε επέδειξε καμία σχετική ευαισθησία υπέρ των μικρομεσαίων αποταμιευτών το Γιουρογκρούπ και το συναπάντημα των Ελλήνων διαπραγματευτών.
Οι ομολογιούχοι, που ανέβασαν πρόσφατα ένα πολύ εύγλωττο βίντεο γι' αυτήν την κλοπή (αναζητήστε OED SPOT στο YouTube) ελπίζουν πλέον στην ελληνική δικαιοσύνη, καθώς η κυβέρνηση «το στρίβει διά του αρραβώνος», ήτοι με κατά καιρούς ανακοινώσεις ότι δήθεν μελετά το θέμα. Η κυπριακή περιπέτεια αξίζει ως υπόμνηση του πόσο βαρύτερη ήταν η δική τους ζημιά, αλλά και του πόσο ειρωνικές είναι φυσικό να αντηχούν στ' αυτιά τους οι δηλώσεις των πολιτικών ότι πρέπει να σέβεται κανείς το κράτος, να πληρώνει τους φόρους του και τα τοιαύτα ανάλογα...