Ο (Βρετανός) δικαστής, μάλιστα, δέχθηκε να εξεταστούν οι ενστάσεις του (Βρετανού) δικηγόρου του ζεύγους σχετικά με την κατάσταση των ελληνικών φυλακών αλλά και τις εξ αντικειμένου πιθανότητες να διασφαλιστεί η δίκαιη δίκη των πελατών του (σε πρώτη φάση υποθέτω ότι εννοούν τη δίκαιη ανάκριση και τα πόσο πιθανό είναι να προφυλακισθούν ή να ξεμείνουν στην Ελλάδα με απαγόρευση εξόδου).

Για να είμαστε ειλικρινείς, η κατάσταση στις φυλακές είναι άθλια, πράγμα που ελάχιστα συνυπολογίζεται στις αποφάσεις προφυλάκισης, με τις οποίες στέλνονται άνθρωποι στα σίδερα χωρίς να έχουν (κατα)δικαστεί ακόμη. [Πολλοί απ' αυτούς αθωώνονται, όπως σημείωνε πρόσφατα με προβληματισμό και ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Β. Κόκκινος στην Εστία. ] Η δε εν Ελλάδι δίκαιη δίκη –και δη το ανακριτικό στάδιο- δεν μπορεί να πει κανείς ότι έχει φτάσει στο επίπεδο να μην επηρεάζεται από την κοινή γνώμη ή από πολιτικές σκοπιμότητες (ακριβέστερα, δίνει την εντύπωση ότι επηρεάζεται περισσότερο απ' ό,τι σε άλλες δημοκρατίες – γιατί και εκεί τα πράγματα δεν είναι πάντα ιδανικά).

Με άλλα λόγια, οι επιφυλάξεις του Βρετανού συνηγόρου δεν είναι τόσο ανυπόστατες όσο θέλουμε να τις βλέπουμε, όπως δεν ήταν αβάσιμες ορισμένες «απορίες» των Γερμανών δικηγόρων του Χριστοφοράκου. Θυμίζω ότι ο Χριστοφοράκος κατηγορούνταν ότι εξαπάτησε το Ελληνικό Δημόσιο στη συμφωνία με τη SAIC για τα ολυμπιακά έργα, με αποτέλεσμα να ζημιωθεί το Δημόσιο. Ωστόσο στη Διαιτησία για τα οφειλόμενα, τελικώς καταδικάστηκε το Δημόσιο να πληρώσει στη SAIC (λίγες) δεκάδες εκατομμύρια και όχι το αντίστροφο. Εξυπακούεται ότι το γεγονός ουδόλως μας προβλημάτισε.