Η απόφαση, ανάλογες της οποίας έχουν εκδοθεί αρκετές, εκφράζει ένα ερώτημα που δεν μπορεί να αποφευχθεί, όσο και αν η νομική του απάντηση είναι –όντως- δύσκολη: ναι μεν τότε, προ κρίσης, οι τράπεζες δάνεισαν χρήμα και όχι μερίδια επί ακινήτων, ναι μεν στον νόμο ισχύει η αρχή «δραχμή ίσον δραχμή» (ή ευρώ ίσον ευρώ) είτε η αγοραστική αξία του νομίσματος έπεσε είτε ανέβηκε, δεν παύει όμως να ισχύει το γεγονός ότι δανεισμοί απόλυτα σώφρονες «τότε» έχουν καταστεί αφόρητα επαχθείς τώρα, με την κατακρήμνιση των εισοδημάτων και των αξιών των ακινήτων. Θα πρέπει να αφεθούν οι ιδιοκτήτες-δανειολήπτες να χάσουν τα ακίνητά τους επ’ ωφελεία κάποιων που έχουν σήμερα το χρήμα να τα αγοράσουν μπιρ-παρά αποβλέποντας σε μελλοντική υπεραξία; Το Δικαστήριο είπε «όχι». Δεν είναι το μόνο – και ελπίζει κανείς να βρεθούν πολλά ακόμη (ελπίζει, δεν είναι καθόλου βέβαιος: γιατί στους αντίποδες τέτοιων αποφάσεων έχουμε τη νομολογία που θεωρεί συνταγματική τη δήμευση των αποταμιεύσεων των ομολογιούχων και το τέλος επιτηδεύματος, αλλά ανεπίτρεπτες τις περικοπές αποδοχών των δικαστών και των ενστόλων…).
Το Δικαστήριο, όμως, ίσως επειδή είχε ενώπιόν του τραπεζική απαίτηση και όχι το Δημόσιο, απέφυγε μία φράση, που ταίριαζε να προστεθεί. Αφού αίτιο της ισοπέδωσης των τιμών είναι και η υπερβολική φορολόγηση, θα έπρεπε να συμπληρώσει: «η κρίση δεν είναι δυνατόν να μετακυληθεί μόνο στους δανειολήπτες ή φορολογούμενους- οφειλέτες, το δε Δημόσιο και οι τράπεζες να παραμένουν αλώβητα». Στο κάτω-κάτω, το Δημόσιο πτώχευσε στην Ελλάδα (και προκάλεσε την πτώχευση τραπεζών και νοικοκυριών), ώστε η μετακύληση του κόστους στους ιδιώτες να είναι ακόμη προβληματικότερη απ’ ό,τι οι τραπεζικές απαιτήσεις.
Τι λέει για όλ’ αυτά το υπουργείο υποτιθέμενης Δικαιοσύνης; Ότι οι πλειστηριασμοί θα γίνονται με πρώτη τιμή τα 2/3 της αντικειμενικής αξίας, από δε το 2016 με τα 2/3 της εμπορικής (που θα την προσδιορίζει, υποθέτω, ο φορατζής ανάλογα με τις επιθυμίες του), γιατί αυτό «είναι η πιο αποτελεσματική και δικαιοπολιτικά ορθή μέθοδος υπολογισμού της αξίας του ακινήτου για τις ανάγκες του πλειστηριασμού».
Τι σημαίνει, άραγε, «αποτελεσματική»; Σημαίνει να χάσει ο ιδιοκτήτης την περιουσία του τζάμπα για να την πάρει κάποιος άλλος (το φιλέτο, συνήθως κάποιος ξένος) και να εισπράξει το Δημόσιο τους οφειλόμενους φόρους. Αλλά ας το αντιπαρέλθουμε. Τι εννοεί ο ποιητής, όταν λέει «δικαιοπολιτικά ορθή για τις ανάγκες του πλειστηριασμού»; Εννοεί ότι το κράτος θέλει για μεν τις …ανάγκες της φορολόγησης να θέτει βάση μία εξωπραγματική, υπερβολική αξία, ενώ για τις «ανάγκες» της δήμευσης μία χαμηλότερη και από την χαμηλή πραγματική. Ώστε αίφνης ο συνετός πολίτης θα γίνεται χρεώστης του κράτους διά της μεθόδου της υπερτίμησης της περιουσίας του και της φορολόγησής της, στη δε συνέχεια θα χάνει την περιουσία του διά της ….υποτίμησης της αξίας της.
Θα πρότεινα στην κυβέρνηση να μετονομάσει το υπουργείο Δικαιοσύνης (για την ακρίβεια όλα τα υπουργεία) σε «Εισπρακτικής Καταστολής». Όσο για την άμυνα των πολιτών, ελπίζω οι πρωτοδίκες, αστικοί και διοικητικοί, να εμμείνουν στους προβληματισμούς της παραπάνω απόφασης. Εν προκειμένω, δυστυχώς, η αγυρτεία δεν είναι πια αυτό που ήταν: έγινε νόμος.