Όποτε αναφερόμαστε στην κοινοβουλευτική παρουσία των κομμάτων (γιατί τα κόμματα διαμορφώνουν –και διαστρεβλώνουν- τη λαϊκή εκπροσώπηση με πολλούς τρόπους προ και εκτός κοινοβουλίου), σημειώνουμε συνήθως ως «παραβιάσεις» της λαϊκής εντολής την αρχηγική επιβολή και την κομματική πειθαρχία. Οι πολίτες ψηφίζουμε κόμματα αλλά και βουλευτές, περιμένοντας από τους τελευταίους να τιμήσουν το πρόγραμμα που ευαγγελίζονταν υπό την κομματική σημαία. Όταν ο λόγος και η ψήφος τους καταλήγουν να εκφέρονται κατά άνωθεν εντολή ακόμη και για θέματα όπως το τι είναι «φρέσκο γάλα», νοθεύεται η κοινοβουλευτική ελευθερία, άρα και η δική μας ψήφος και εκπροσώπηση.
Στην απελθούσα Βουλή είχαμε την ευκαιρία να δούμε μία αντίστροφη στρέβλωση – προερχόμενη από μέρος της βάσης αντί από κορυφής. Ο τρόπος που ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώθηκε σε κόμμα (από συνομάδωση στοιχείων με σημαντικές αντιθέσεις) είχε εξαρχής δείξει ότι στο εσωτερικό του υπερεκπροσωπούνταν τάσεις και απόψεις μειοψηφικές στους ψηφοφόρους της παράταξης. Η ανάλυση της ψήφου στις εκλογές του Ιανουαρίου, όσες επιφυλάξεις και αν διατηρεί κανείς για την ακρίβεια των σχετικών μετρήσεων, κατέστησε την απόκλιση εμφανέστερη. Η μεγάλη πλειοψηφία όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ (και η σχεδόν συντριπτική σε γενικότερο επίπεδο) τασσόταν υπέρ της παραμονής στο ευρώ –άρα και στην Ευρώπη- και της αναζήτησης συναινετικής λύσης με τους εταίρους-δανειστές μας. Στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ποσοστό περί το 1/4, αν όχι παραπάνω (άσχετα αν μέρος του τελικώς πειθάρχησε), είχε προδήλως άλλες βλέψεις και διαφορετικές στρατηγικές και τακτικές προτιμήσεις. Εκτός Βουλής δε, η «Αριστερή Πλατφόρμα» είχε εσωκομματική ισχύ περί το 30%, ενώ η νεολαία του κόμματος υιοθετούσε αντιευρωπαϊκές θέσεις.
Οι εκπρόσωποι των τάσεων αυτών, παρότι απέκλιναν εξώφθαλμα από τη βούληση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγνωση της λαϊκής ψήφου εκ μέρους της ίδιας της ηγεσίας του, τοποθετήθηκαν σε κρίσιμες κυβερνητικές και άλλες θέσεις (όπως στην προεδρία της Βουλής) και επιδόθηκαν επί μήνες σε όλως αμφιλεγόμενες και μονομερείς, αν όχι εμπρηστικές, πρωτοβουλίες, καθώς και σε έναν ιδιαίτερης προβολής «σαματά» κατά της Ευρώπης, καρυκευμένο με απαξιωτικά σχόλια ή μάλλον με ευθείες απειλές και ύβρεις για πάντα μετριοπαθή ή διαφωνούντα.
Μετά τη ρήξη, οι υπερπροβεβλημένοι αυτοί και τα όσα ευαγγελίζονταν τιμήθηκαν με το 2,86% της λαϊκής ψήφου – άλλως ψηφίστηκαν από 155.242 εκλογείς επί συνόλου 5.566.295 ψηφισάντων και 9.840.525 εγγεγραμμένων.
Δεν έχει σημασία, εν προκειμένω, αν προσωπικά τους θεωρούσα απαράσκευους, αναχρονιστές και αντιδημοκρατικούς.
Σημασία έχει ότι προ εννέα μηνών ψηφίστηκαν με άλλη εντολή και ότι οι επί οκτάμηνο ακροβατισμοί και φωνασκίες τους απέφεραν τα ως άνω πενιχρά εκλογικά αποτελέσματα.
Ίσον: η ανάδειξη μίας ισχυρής εσωτερικής μειοψηφίας σε ένα κόμμα με τις ψήφους των μελών του συγκρούστηκε με τις ψήφους των εκλογέων προς το κόμμα. Η απόκλιση τιμωρήθηκε. Η βλάβη, όμως, που προκλήθηκε στη χώρα κατά το μεσοδιάστημα είναι βαρύτατη. Αν όχι ανήκεστη.
Υ.Γ. Παρότι –εν μέρει- άσχετο, ανατρέξτε, παρακαλώ, στις τηλεθεάσεις το βράδυ των εκλογών. Μέσος όρος βραδιάς 8,6% για την ΕΡΤ 1 – 10,2% το κρίσιμο δίωρο 19-21:00 μ.μ. Προφανώς οι εκλογείς που χάρηκαν με το «άσπρο», ως τηλεθεατές προτίμησαν κάποιο από τα «καθοδηγούμενα» ιδιωτικά δίκτυα..