Με τα διαθέσιμα στοιχεία του τελευταίου έτους, μπορεί να διατυπωθεί ένας αρχικός ορισμός. «Νεοποτισμός» είναι ο γνωστός μας νεποτισμός και γενικότερα η - επίσης γνωστή μας - έφοδος κομματικών ημετέρων σε δημόσιες θέσεις με σκοπό τη σίτιση (ει δυνατόν και το γατομπούκι) που, όμως, όταν αποκαλύπτεται, δεν αντιμετωπίζεται με τα συνήθη (διάτρητα) επιχειρήματα περί ανάγκης στελεχών εγνωσμένης πολιτικής εμπιστοσύνης ή συμπτωματικής συρροής σε ορισμένα πρόσωπα των ιδιοτήτων του συγγενούς -ή του κομματόσκυλου- και της επαγγελματικής επάρκειας.

Όχι. Αυτά είναι παρωχημένα και ασύμβατα με το ηθικό πλεονέκτημα που η ελληνική αριστερά απένειμε μονάχη στον εαυτό της (και περί του οποίου δεν τολμά να πει λέξη π.χ. στην Πράγα). Οι καταγγελίες αποκρούονται με αναφορές στο ηρωικό παρελθόν του ΕΛΑΣ, του Δημοκρατικού Στρατού, των καταλήψεων του τάδε πανεπιστημίου ή λυκείου, της παρεπιδημίας στη μπουάτ του Τζαβέλα με τα αντάρτικα (όλα αυτά ως νομιμοποιητικές ιδιότητες της αργομισθίας), καρυκευμένες με απειλές και λοιδορίες κατά των επικριτών (ρουφιάνοι, γερμανοτσολιάδες κ.ο.κ.) και εμποτισμένες με διάχυτο άρωμα τσογλανιάς και αγραμματοσύνης. [Οι παλαιότεροι το έχουν /έχουμε ζήσει και με αντίθετο πολιτικό πρόσημο.]

Από άποψη… μακροσκοπικής εξέτασης, το φαινόμενο, παρότι αναμενόμενο, είναι και ενδιαφέρον. Όπως θα έλεγαν κάποιοι κυνικοί, η «ανθρωπολογία» νικά για μία ακόμη φορά τον Μαρξ. Οι ευαγγελιζόμενοι τον σοσιαλιστικό άνθρωπο, ευκαιρίας δοθείσης, το ρίχνουν ασμένως –και αμέσως- στη μάσα. Και, όσο αισθάνονται ότι διαθέτουν την ισχύ, το πράττουν με θράσος και με απειλές κατά των αντιπάλων τους. Elementary, Γουότσον. Το έλεγε ο Θουκυδίσης πως ο «ανθρώπειος τρόπος» υπακούει σε τρία μέγιστα κίνητρα – τη φιλοδοξία, τον φόβο και το συμφέρον. Προ οφθαλμών έχουμε το πρώτο και το τρίτο. Ο φόβος επιφυλάσσεται στους αντιπάλους.

Μέχρι να γυρίσει το πράγμα. Και τα - νυν - τσογλάνια να αρχίσουν να φοβούνται. Πρέπει. Ακόμη κι αν είναι αναπόφευκτο στη θέση των νυν να έρθουν τα… επόμενα.