Είναι οι ξένοι; Το ΔΝΤ, το «Βίσενγκραντ»; Ή μήπως οι προηγούμενοι που δεν αξιοποίησαν τη λίστα Μπόργιανς, η οποία δεν υπήρχε καν τότε; Ποιος έχει «φοβερές, ιδεολογικές εμμονές»; Το ΔΝΤ –κατά τα δηλωθέντα από τον γ.γ. του ΥΠΟΙΚ- ή το κυβερνητικό συνάθροισμα πρώην Κνιτών και παλαιοΠασόκων κρατιστών ομού με θολούς υπερδεξιούς, το συγκολλημένο με τον –παραδοσιακό- συνεκτικό ιστό της θεσιθηρίας και των καρπών της εξουσίας; Έχει περισσότερες εμμονές ο Τόμσεν ή ο Μπαλτάς; Εκπέμπουν πολιτικό δίδαγμα ισχυρότερο οι καταθέτες οιουδήποτε cd ή τα συμφωνητικά του Κατρούγκαλου, οι μετοχές του Φλαμπουράρη, τα λησμονημένα χρήματα του Σταθάκη και τα εγκαίρως αναληφθέντα της οικογένειας Βαλαβάνη; Έχουν τόσο άδικο οι Αυστριακοί, όταν πλείστοι από μας τους γηγενείς ερμηνεύαμε την μεταναστευτική/ προσφυγική πολιτική της κυβέρνησης ως άφρονα άσκηση πίεσης στην Ευρώπη με την αστεία εκτίμηση ότι τα ξέφραγα ελληνικά σύνορα συνδυαζόμενα με τις προβλέψεις του Σένγκεν θα παρείχαν στη χώρα ακατανίκητο διαπραγματευτικό όπλο;

Και τι συμβαίνει στο εσωτερικό; Πόσες οικονομίες έχουν γίνει στο Δημόσιο; Πόσοι βλέπουν τα δίκτυα της ΕΡΤ, των οποίων χαιρετίστηκε η επαναλειτουργία; Πού οδεύουν τα χρήματα από την ογκούμενη φορολογία που, κατά τα άλλα, θα περιόριζαν οι νυν κυβερνώντες; Ποιος -ξυπόλητος ή παπουτσωμένος- αλλοδαπός (δήθεν) ειδικός κλήθηκε να εκτιμήσει αν ήταν απεχθές το ποσό που μας στοίχισε ο Βαρουφάκης;

Η σοβιετικών τάσεων αριστερά είναι αλήθεια ότι δεν είχε ποτέ ως κυβέρνηση ιδιαίτερες επιδόσεις στην ελευθερία. Σε καμία ελευθερία. Ούτε στην οικονομική, ούτε στις πολιτικές και ατομικές. Μονίμως πρόβαλλε ως άλλοθι την επιδίωξή της να καταπολεμήσει τη φτώχεια. Ηττήθηκε ακόμη (ή μάλλον κυρίως) και σ’ αυτόν τον τομέα. Από τότε, όμως, πέρασαν δυόμισι δεκαετίες. Και ήδη πριν είχε υπάρξει δημοκρατικός αριστερός προβληματισμός στη Δύση. Είχε υπάρξει και ένας Μπερλινγκουέρ. Εδώ, όμως, δεν είναι μόνο Βαλκάνια. Είναι Ελλάδα. Η κατά δήλωσή της «πρώτη φορά» κυβερνώσα αριστερά δεν είναι ένας νέος Ανδρέας, αλλά ένα μίγμα αυταρχισμού, ανικανότητας, εσωτερικής παρανομίας, αντισυμβατικής συμπεριφοράς προς τους συμμάχους, αστόχαστης αναζήτησης άλλων πόλων στήριξης (οι οποίοι μας περιγελούν ανοιχτά) – και άφθονης τσογλανιάς.

Μακάριοι όσοι έβγαλαν όχι τα  λεφτά τους, αλλά τους εαυτούς τους στη «νεοφιλελεύθερη» Ευρώπη.

Εκτός αν νιώθει κανείς έτοιμος να μεθύσει με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα. Γιατί αυτόν, ειλικρινά, τον ζηλεύω.