«…και η εισφορά των τελών», συνεχίζει ο Αριστοτέλης (Πολιτικά 1313β), «οίον εν Συρακούσαις (εν πέντε γαρ έτεσιν επί Διονυσίου την ουσίαν άπασαν εισενηνοχέναι συνέβαινεν)». Μέσα σε πέντε χρόνια, δηλαδή, οι φόροι και τα τέλη ανάλωναν όλη την περιουσία των πολιτών. Και η αυτή η φτωχοποίηση αποτελούσε εργαλείο της τυραννί(δ)ας.

Ο Νάνος Βαλαωρίτης δεν διεκδίκησε αριστοτέλειες γενικές αναλυτικές δάφνες, διατύπωσε όμως ένα σχετικό ερώτημα για τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση -σε προ μηνός συνέντευξή του στο «Βήμα» (26/4): « Είναι δύσκολο να πει κανείς αν είναι ανίκανοι ή αν έχουν προθέσεις να δημιουργήσουν μία δικτατορία όπως στη Λατινική Αμερική. Μία άσχημη δικτατορία, η οποία θα είναι βασισμένη στην ανάγκη των πιο αδύνατων ανθρώπων..»

Με την απαραίτητη διευκρίνιση ότι δύσκολα φαντάζεται κανείς «ωραία» (ή καλή) δικτατορία – και μόνο γιατί η σύμφυτη με τον ολοκληρωτισμό απόλυτη εξουσία εξωθεί στην αυθαιρεσία, το ερώτημα για την πολιτειακή φαντασίωση της σημερινής κυβέρνησης πλανάται σε ευρύ κύκλο Ελλήνων. Είναι «απλώς ανόητοι» (για να επαναλάβω τον χαρακτηρισμό του Σημίτη ή και της Λαγκάρντ – σε σχέση με τις υποτιθέμενες δόλιες μεθοδεύσεις Τόμσεν), είναι μονάχα εξ ιδεολογικών καταβολών αλλεργικοί προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία και την ελευθερία της –αντίθετης- γνώμης; Ή έχουμε να κάνουμε με συνειδητή επιδίωξη επιβολής ενός μονοφωνικού καθεστώτος (όπως δείχνουν οι επιθέσεις στον τύπο, η μεταβολή της ΕΡΤ σε κυβερνητικό ηχείο, οι προσπάθειες παρεμβάσεων στο δικαστικό σώμα), που προωθείται και με την μεθοδική προσπάθεια οικονομικής εξόντωσης των μεσαίων τάξεων – και δη όσων (όπως οι επιστήμονες ελεύθεροι επαγγελματίες) έχουν την ενοχλητική έξη να διαμορφώνουν και να εκφράζουν απόψεις αντίθετες προς τα άνωθεν διοχετευόμενα παραμύθια;

Η δια του οικονομικού στραγγαλισμού «φτωχοποίηση» δεν είναι μόνο περιστολή μιας θεμελιώδους ατομικής ελευθερίας (γιατί, παρά τις επί του θέματος διαφωνίες του Στάλιν, η οικονομική ελευθερία του πολίτη είθισται να συγκαταλέγεται στις βασικές ελευθερίες), αλλά και, όπως υπογράμμιζε ο Αριστοτέλης, κλασική μέθοδος καταπίεσης, εκφοβισμού και τιθάσευσης του πληθυσμού.

Όσο και αν η υπόνοια είναι βαριά, με κάθε νέο δείγμα γραφής της η κυβέρνηση χάνει το τεκμήριο αθωότητας. Και στη χώρα χαράσσεται μία βαθιά ρηγμάτωση –μεταξύ των διακόνων αυτού του καθεστωτικού προτύπου και των «απέναντι»- την οποία ουδείς από την αντίπερα όχθη μπορεί να υπερβεί, όσο και αν το θέλει ο Πιτέλα ή ο ΣΕΒ ή ορισμένοι από τους αναζητούντες -ατομικό ή συλλογικότερο- κεντροαριστερό σωσίβιο. Το ρήγμα δεν είναι μόνο οικονομικό, εξελίσσεται σε πολιτικό και πολιτισμικό.