Είναι η κυβέρνηση που υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο. Αυτή που μέσα σε έξι μήνες επισώρευσε στη χώρα τριπλάσιο με τετραπλάσιο οικονομικό βάρος (ανάλογα με τους υπολογισμούς) σε σχέση με το περίφημο μέιλ Χαρδούβελη, το οποίο κατήγγελλε. Είναι εκείνη, της οποίας ο πρώην υπουργός Οικονομικών ενέπαιζε τους εταίρους της χώρας προσποιούμενος ότι διαπραγματεύεται, ενώ -κατά τα από σύμβουλό του διαρρεύσαντα- προετοιμαζόταν για ενδεχόμενο δραχμής, δελτίου στα τρόφιμα και στρατού στους δρόμους.

Είναι η κυβέρνηση του νυν υπουργού Οικονομικών που υπογράφει και μετά στηρίζει τον υπουργό Ενέργειας, ο οποίος υπονομεύει όσα ο …στηρίζων υπέγραψε. Είναι η κυβέρνηση του Παππά, του Δρίτσα, του Σπίρτζη, του Πολάκη – και φυσικά πρωτίστως του ίδιου του Τσίπρα της πολιτικής (αυτ)απάτης, ο οποίος είπε περίπου ότι όποιος έχει χρήμα κάμπτει και το Σύνταγμα: γιατί αυτό επί της ουσίας δήλωσε όταν θεώρησε αδιανόητο να πέσει στο Σ.τ.Ε. ο νόμος Παππά ενώ είχε αποφέρει τόσα λύτρα – συγγνώμη έσοδα. Με την ίδια λογική, αν ο Σόιμπλε μας χαρίσει το χρέος, μπορεί να αξιώσει σε αντάλλαγμα να καμφθούν μερικές ακόμη συνταγματικές διατάξεις – όπως π.χ. εκείνες που προβλέπουν εκλογές και εναλλαγή κυβερνήσεων.

Αλλά, βέβαια, οι εκλογές –και δη εκείνες που μετέχουν περισσότεροι υποψήφιοι- προκαλούσαν πάντοτε αλλεργία στον χώρο από τον οποίο προέρχεται ο Τσίπρας, εξ ου και όπου κυβέρνησε η λεγόμενη «παραδοσιακή αριστερά» (αντί του ορθότερου ολοκληρωτική αριστερά) δεν άνθησαν ούτε οι εκλογές και τα κόμματα, ούτε η ελευθεροτυπία, ούτε τα ανεξάρτητα δικαστήρια, ούτε η ευμάρεια του μέσου πολίτη. Αντιθέτως ήταν θαλερές οι υπηρεσίες που άκουγαν σε ονόματα όπως KGB, NKVD, Στάζι – ενώ υπήρχε απόλυτα ελεγχόμενος Τύπος και διαρκώς διαθέσιμη τεράστια ποσότητα λάσπης και ψεύδους κατά παντός αντιφρονούντος ή και «συντρόφου» μεν αλλά με διαφορετική άποψη.

Πλείστες από τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, αλλά και δηλώσεις σαν του Παππά για τον Τύπο ή της Γεροβασίλη για το Σ.τ.Ε. θυμίζουν τόσο τα αμέσως παραπάνω χαρακτηριστικά της κυβερνώσας «παραδοσιακής» αριστεράς, ώστε η λέξη «καθεστωτισμός» να αποτελεί υποβάθμιση του διαφαινόμενου κινδύνου: ολοκληρωτισμός είναι ο όρος – και ο κίνδυνος.

Και αυτόν πρέπει να υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλον όποτε παραληρεί κατά του πολιτεύματος οιαδήποτε Γεροβασίλη.

Κατά τα λοιπά, ευτυχώς υπάρχει και Γεροβασιλείου.