Η αντιπολίτευση δικαιολογείται να προσφεύγει στην εντυπωσιοθηρία και τις υποσχέσεις περισσότερο από τις κυβερνώσες παρατάξεις. Οι τελευταίες έχουν το όπλο της εξουσίας, των θέσεων και των αμοιβών που προσφέρουν στους «πελάτες» τους. Οι άλλοι επιχειρούν να ενισχύσουν τη δυσφορία και να προσελκύσουν τους δυσαρεστημένους.

Όταν κάποιος κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του, είναι δύσκολο να μείνει ψύχραιμος – και μάλλον ακατάλληλη ώρα για σχόλια τρίτων. 

Το άγχος για τον Μαρινόπουλο και η αγωνία για τον ΔΟΛ και το Έθνος, όσο κι αν οι μέτοχοι και διοικητές τους είναι ενδεχομένως «προς ανάλωση» (από πλευράς κόστους ωστόσο τι να πει, τότε, κανείς για τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, τον Τσακαλώτο – και πολλούς προ αυτών;), δείχνουν, νομίζω, τη σημασία του πτωχευτικού δικαίου αλλά και το ότι η κατεύθυνσή του στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει τις προκλήσεις. Τα παραδείγματα έχουν μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς δεν κινδυνεύουν μόνο χιλιάδες εργαζόμενοι και προμηθευτές, ούτε απειλείται μονάχα το επενδεδυμένο κεφάλαιο (η διακοπή λειτουργίας απαξιώνει εγκαταστάσεις και εξοπλισμό), αλλά προκαλείται και δυσαναπλήρωτο (και πάντως όχι άμεσα αναπληρώσιμο) κενό από πλευράς προϊόντος– είτε πρόκειται για τη λιανική τροφοδοσία, είτε για την ποιότητα της ενημέρωσης, που χωρίς τα Νέα, το Βήμα και το Έθνος θα υποστεί βαρύ τραύμα.

Η ανάγνωση είναι οχληρή την σήμερον. Ευχερέστερη και προτιμότερη αποδεικνύεται η γραφή σχολίων στο FB, ακόμη – ή μάλλον κυρίως- για θέματα που οι σχολιαστές αγνοούν.

Ο βαθμός, στον οποίον ο μικροκομματισμός και η κουτοπονηριά (μαζί με άλλα κρισιμότερα χαρακτηριστικά, όπως η διαχειριστική ανεπάρκεια και η ροπή προς τον αυταρχισμό και την ευτέλεια του ύφους) είναι ριζωμένα στο DNA της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης, φαίνεται ίσως περισσότερο σε «λεπτομέρειες» (που λέει ο λόγος) παρά στις μείζονες ακροβασίες περί τον εκλογικό νόμο και το Σύνταγμα.