Αντί προλόγου, αρχίζω με το συμπέρασμα - και, επειδή ο ίδιος θα το διατύπωνα πολύ χειρότερα, παραπέμπω τη διατύπωσή του σε ένα παλιό, αλλά πάντα διδακτικό ανεκδοτάκι.

«Δεν πρέπει να αποτρέπετε τους ανθρώπους να κάνουν [σ.σ. ή να λένε] το σωστό για λάθος λόγους... Ο φόβος μήπως βρεθείς με κακή παρέα δεν είναι έκφραση πολιτικής αγνότητας- εκφράζει έλλειψη αυτοπεποίθησης».
Άρθουρ Κέσλερ

Λίγες μέρες μετά τον φόνο του Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη, σε συζήτηση μεταξύ γειτόνων για τις μορφές της πολιτικής βίας, φορτισμένη από ομόφωνη αγανάκτηση για τα έργα της Χρυσής Αυγής, είχε γίνει αναφορά στην επίθεση στις Σκουριές όπου οι ένοπλοι προσωπιδοφόροι είχαν περιλούσει με βενζίνη τους εργαζόμενους απειλώντας να τους κάψουν ζωντανούς. «Εκεί καλά τους έκαναν!», είχε δηλώσει μία των συνομιλητών, αριστερής τοποθέτησης.

«Ρέιλι

Τα μισά από τα κακά που γίνονται σ' αυτόν τον κόσμο
 οφείλονται σε ανθρώπους που θέλουν να αισθάνονται σπουδαίοι.
Δεν έχουν πρόθεση να κάνουν κακό- αλλά το κακό δεν τους ενδιαφέρει.
Ή δεν το βλέπουν ή το δικαιολογούν.
Επειδή είναι απορροφημένοι στην ατέλειωτη πάλη
Του να έχουν καλή γνώμη για τον εαυτό τους.

Η έκρηξη της λαϊκής οργής στην Τουρκία υπήρξε αφορμή να πληροφορηθούμε την περί δημοκρατίας άποψη του κ. Ερντογάν. Η δημοκρατία εξαντλείται στις κάλπες. Ψηφίζεις και ...υφίστασαι βουβός τις συνέπειες μέχρι την επόμενη φορά.

Ο συναισθηματισμός και η συνέπεια που χαρακτήριζαν ανέκαθεν το ελληνικό (όχι μόνο αυτό, πάντως) πολιτικό προσωπικό εκδηλώνονται εμπλουτισμένα μετά την είσοδό μας στα πέτρινα μνημονιακά χρόνια.

Επίτιμος διπλωμάτης διηγούνταν ότι, στη διάρκεια εκδήλωσης για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του περασμένου φθινοπώρου, παρατήρησε ότι οι ΗΠΑ τάσσονται υπέρ μιας οικονομικής πολιτικής με κεϊνσιανά χαρακτηριστικά σε αντίθεση με τη σκληρή λιτότητα της Ε.Ε. Αμέσως, παριστάμενος σχολιογράφος, τον οποίον δεν κατονόμασε (υποθέτω, ωστόσο, ότι ίσως ανήκε στην κατηγορία όσων προέβαλλαν τον Βενιζέλο – όχι τον Ελευθέριο- ως νέο Τσόρτσιλ και τον Παπαδήμο ως σύγχρονο Κιγκινάτο), έσπευσε να σημειώσει ότι «εμείς κάναμε λάθη, πρέπει να τα δούμε» κ.ο.κ. «Ε ναι, κάναμε – και μάλιστα βαρύτατα», μου είπε ο διπλωμάτης, «τα παραδεχθήκαμε, αυτοδακτυλοσκοπηθήκαμε, δεχθήκαμε μειώσεις μισθών και ανεργία, να μη συζητήσουμε επιτέλους και μήπως η θεραπεία αποδεικνύεται λάθος ή μήπως δεν αποβλέπει πράγματι στην αποθεραπεία μας;».