Το ΚΚΕ, μέσω του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, είχε τον Οκτώβριο του 1944 την Ελλάδα δικιά του. Ενώ ήταν έτοιμη λοιπόν, η μάνα Ελλάδα να τεύξει το ερυθρό μωρό της, ο Πατερούλης (ελέω Σιάντου, Θέου κλπ) το πήρε και το ξανάχωσε με το ζόρι στη μήτρα της.
Έτσι η Ελλάδα ποτέ δεν έγινε «Λαοκρατική Δημοκρατία», ώστε το 1989 να είχε ξεμπερδέψει δια παντός από τον ψυχισμό, τα ιδεολογήματα και την πολιτική εφαρμογή του ιστορικού υλισμού.
Οι ενοχικοί νικητές του εμφυλίου προσπάθησαν να εφαρμόσουν το καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής στην κατεστραμμένη χώρα. Αντ’ αυτού, στην μακροτενή πορεία της Ελλάδας προς τον οικονομικό φιλελευθερισμό το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να φτιάξουν ένα νόθο οικονομικό σύστημα σοβιετικού τύπου μέσω του ογκώδους, αδηφάγου, δυσκίνητου, απείθαρχου και ατιμώρητου δημόσιου τομέα. Λες και η χώρα μας είχε την κατάρα του Ζαχαριάδη από το βουνό, όταν εγκατέλειπε το 1949 το Βίτσι.
Αυτό το αμιγώς ελληνικό και πρωτόπυπο οικονομικό σύστημα είχε βολέψει στο παρελθόν κατά κόρον όλη την ελληνική κοινωνία, ενώ τώρα εν μέσω κρίσης συνεχίζει να στηρίζει ακόμη τα μέλη της.
Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας εφευρέθη από το πολιτικό προσωπικό, προκειμένου αυτό να ελέγχει-κατευθύνει εκλογικώς ευρείες μάζες ψηφοφόρων (υπαλλήλων δημοσίου, ΔΕΚΟ, ΜΚΟ, επιδοματούχων, νεαροσυνταξιούχων κλπ) με τις οικογένειες τους. Φρόντισε μάλιστα να σπουδάσει το σύνολο των παιδιών τους, ώστε τελειώνοντας κάποια Σχολή (λ.χ Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης) το τέκνο μεταστάν στη θέση του επιστήμονος να περιμένει στη σειρά του βουλευτικού γραφείου για θέση γραφείου και όχι θέση πρωτογενούς παραγωγής.
Προκειμένου λοιπόν οι δημόσιοι άνδρες να βολέψουν τους παρεπιδημούντες σ’ αυτούς αφ’ ενός κατέφυγαν στον αθρόο εξωτερικό δανεισμό και αφ’ ετέρου αποστέρησαν χέρια από τον ιδιωτικό τομέα.
Και η βαριά σκιά του Ελληνικού δημοσίου δε σταματά εδώ. Περιλαμβάνει και ένα άλλο είδος τροφοδοτούμενων απασχολουμένων. Τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες- επαγγελματίες που το προμηθεύουν και εκτελούν στο διηνεκές τα εντεταλμένα έργα του.
Επομένως το σύνθημα «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» δεν έχει θέση στην πραγματικότητα της χώρας μας. Αριστερά (διαρθρωτική και όχι αφηρημένη) είχαμε όλα αυτά τα χρόνια και δεν το είχαμε καταλάβει. Τη φτάσαμε δε την αριστερά σε τέτοιο εξελικτικό στάδιο που εξαλείφθηκε από τη χώρα μας η εργατική τάξη. Έλληνας εργάτης δεν υπήρχε. Και περάσαμε καλά με την αριστερά όλα αυτά τα χρόνια πριν το 2010, εάν δεν απατώμαι.
Επειδή λοιπόν πρέπει τώρα αποτόμως να ενηλικιωθούμε και να παράξουμε (μειώνοντας δαπάνες και επέκεινα φόρους) χρήσιμο θα ήταν τ’ αφηγήματα, οι ιδεοληψίες και οι εμμονές να ξεφουσκώσουν. Διότι αναποφεύκτως το 2018 θα υπογράψουμε το Δ’ μνημόνιο και το 2020 εκόντες-άκοντες θα καταλήξουμε σε μισθούς και συντάξεις της νυν Βουλγαρίας.
*Ο κύριος Δέπος είναι Δικηγόρος