Δυο όμως κεντρικοί πυλώνες της ζωής μας ,ενώ δεσπόζουν στη χώρα μας αντιθέτως απουσιάζουν παντελώς στην Εσπερία. Ομοιάζουν με δυο βαριές σιδερένιες μπάλες, δεμένες με αλυσίδες στα πόδια της Ελλάδας, που δεν την αφήνουν να τρέξει στο μέλλον. Στο δεξί της πόδι έχει τον Ορθόδοξο κλήρο και στο αριστερό το Κ.Κ.Ε.

Ενώ οι δυο αυτές μπάλες φαίνονται ιδεολογικά αντίθετες και συγκρουόμενες, εντούτοις είναι ταυτόσημες στον πυρήνα τους. Είναι και οι δυο βαριά συντηρητικές. Καμιά πρόοδο, αλλαγή ή πειραματισμό δεν επιθυμούν που θα θέσει τα κεκτημένα τους σε ρίσκο. Τάζουν και οι δυο στους πιστούς το ίδιο πράγμα. Την   ολοκληρωτική ευτυχία. Ο μεν κλήρος μετά θάνατον (κλείνοντας πονηρά το μάτι στην ζώσα καθεστηκυία και  οικονομικώς κραταιά τάξη) το δε Κομμουνιστικό κόμμα εν ζωή (όπου τελικως ο καθείς θα δουλεύει όσο θέλει και θα αμείβεται όσο  θέλει).

Και οι δυο αυτές κοσμοθεωρίες  έχουν βαθιές και διαπλεκόμενες ρίζες  στην ελληνική (ρωμέικη πιο δόκιμα) ψυχή και κοινωνία. Τόσο βαθιές  που ο Άρης κατάλαβε εξ’ αρχής (παρά τα στενά δογματικά) ότι αντάρτικο και ΕΛΑΣ χωρίς τον παπά του χωριού επικεφαλής δεν στεριώνει.

Εάν ταξιδέψουμε στην Ευρώπη των προτεσταντών ή των εξελισσομένων Καθολικών, θα δούμε ότι η εν ζωή επιτυχία , το επιχειρείν και η οικονομική ευμάρεια  είναι θεάρεστα και επικροτούμενα συμβάντα. Ο κλήρος λειτουργεί και επιχειρεί ανταποδοτικά μέσα στην κοινωνία και όχι παράλληλα, όπως πράττουν οι μελανόμορφοι αντιπρόσωποι του Θεού στην χωρα μας. Δηλαδή  η εκκλησιαστική περιουσία δική μας και αφορολόγητη, τα τυχηρά από τα μυστήρια δικά  μας και μαύρα, οι μισθοί μας όμως δικοί σας.

Από την άλλη μετά την κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού, κάνεις τόσο στην προηγμένη δυτική όσο και στην ανατολική Ευρώπη ασχολείται σοβαρά με την κομμουνιστική υπόθεση. Μέχρι το 1989 η ΕΣΣΔ λειτούργησε θετικά, ώστε να αποκτήσει ο καπιταλισμός ανθρώπινο πρόσωπο, να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας και να γίνουν οι εργαζόμενοι μικρομέτοχοι του καταναλωτισμού. Τώρα πια οι μόνοι που έχουν το μαγαζί ανοιχτό με φώτα  είναι οι δικοί μας του Κ.Κ.Ε. Και μπορεί ο κόσμος να μην ψωνίζει πια απ’ αυτούς αλλά δίπλα τους  άνοιξε μια μαγαζάρα που πουλά τα παλιομοδίτικα τους  καλαισθήτως και ελκυστικώς μεταποιημένα...

Δ.Δεπος