Η έξοδος του από τη ζωή ενεργοποίησε παράλληλα την προαιώνια κατάρα του έθνους μας. Από τη μια εμφανίστηκαν στα Μ. Μ. Ενημέρωσης και Δικτύωσης αυτοί που αβασάνιστα τον έχρισαν αυθωρεί «ήρωα» και «αθάνατο» και από την άλλη αυτοί που μίλησαν -με την κακία γεροντοκόρης ετών 39- περί «εργατικού» ατυχήματος.
Εάν επιχειρήσουμε μιά αποστασιοποιημένη από συναισθηματισμούς προσέγγιση, θα δούμε ότι ούτε οι μεν ούτε οι δε έχουν δίκιο.
Αντιλαμβάνομαι ότι χρειαζόμαστε επειγόντως ήρωες για να προφυλάξουμε το σβέρκο μας από τις σφαλιάρες που τρώμε διεθνώς, ειδικότερα μετά το 2010. Αλλά το να χρήζεις ήρωα ένα ένστολο, που έπραξε το καθημερινό συμβατικό του καθήκον εν καιρώ ειρήνης, είναι και υπερβολικό και ασταθές. Όταν μάλιστα ο θάνατος του δεν οφείλεται σε εξωγενή παράγοντα (κατάρριψη) αλλά σε – όπως θρυλείται – δικό του ανθρώπινο λάθος. Ονοματίζεις λοιπόν ήρωα, τινά που εξετίμησε λανθασμένα και εισέφερε στο έθνος ζημία (απώλεια Μιράζ) χωρίς ισόποσο αντάλλαγμα; Εάν ο ατυχής Σμηναγός επεβίωνε της προσθαλάσσωσης του, δεν θα αντιμετώπιζε Ε.Δ.Ε και θα επακολουθούσαν οι νόμιμες κατ΄αυτού συνέπειες;
Τα λέω αυτά, διότι οσονούπω ενδέχεται να χρειαστούμε πραγματικούς ήρωες. Που θ΄αναγκαστούν να παλέψουν στ΄αλήθεια (και όχι εικονικά) με τ΄απέναντι τζιμάνια του Ν.Α.Τ.Ο. Και τότε πως θα τους αποκαλέσουμε αυτούς προς αντίστιξη; Υπερήρωες;
Εδώ, στη χώρα της υπερβολής και της κατασκευής αρίστων, παρατηρείται το φαινόμενο να έχεις γύρω στους 150 στρατηγούς σ΄όλα τα σώματα, που κοτζάμ Η.Π.Α δεν έχουν τόσους. Να απονέμει η πολιτεία στους ένστολους πλήθος παρασήμων, μη εχόντων σχέση με ανδραγαθία. Εκτέλεσες 15 χρόνια υπηρεσίας χωρίς παράπτωμα (το αυτονόητο δηλαδή); Πάρε ένα παράσημο στο στήθος! Το ίδιο ισχύει και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Σε πλείστες υπηρεσίες υπάρχουν περισσότεροι Διευθυντές και Τμηματάρχες από υπαλλήλους.
Ας πάμε τώρα και στους άλλους. Το τσιτάτο περί εργατικού ατυχήματος καταδεικνύει μια απονιά, μια μνησικακία, μια ταξική περιχαράκωση χωρίς περιεχόμενο (ο χειριστής, παιδί του λαού ήταν από χωριό) ένα πεπερασμένο δογματισμό. Μια απονιά που έχει ήδη βρεί έμπρακτη ιστορική επαλήθευση στο δάσος του Κατύν τον Μάρτη του 1940. Μ΄αυτό τον ορισμό επιθυμούν να βάλουν στη θέση τους όλους τους φιλοπάτριδες, τους συντηρητικούς, τους στρατόκαυλους. Ενέχει δε και ένα παιδισμό. Δεν έχετε σεις οι απέναντι ήρωες, μόνο εμείς έχουμε! Μπράβο, καλά μου παιδιά, νικήσατε…