Κι η πατρίδα μας κείται επέκεινα. Μ' ένα πρωτοφανές για τον πλανήτη οικονομικό σύστημα. Με μια ιδεοπολιτική θολούρα. Με μια κοινωνία άβουλη, άκριτη και πολτοποιημένη. Όταν έχει πάνω την αριστερά, αντί ν' ανέβει στο βουνό, γίνεται παλλακίδα των τραπεζών, των πολυεθνικών και της ΕΕ. Όταν έχει πάνω τη δεξιά, αντί να χτίσει κάνα εργοστάσιο, χαϊδεύει ψοφοδεής κι έντρομη το Δημόσιο.

Χωρίς τίμιο ιδεολόγημα και κεντρική ιδέα, πατρίδες δεν στέκονται. Ακόμη δεν έχουμε ξεκαθαρίσει, εάν είμαστε η συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας ή η συνέχεια της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Διότι και τα δυό μαζί, δε λέει. 

Χωρίς απασχολούμενη εργατική τάξη, χωρίς ανθούντα επιχειρηματικό τομέα, χωρίς δικιά σου εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, δεν πας πουθενά. Αντ' αυτών η πατρίδα μας παράγει θέσεις τμηματαρχών και διευθυντών στο -έξωθεν δανειοδοτούμενο- Δημόσιο. Και το πιο αλγεινό. Καλλιεργεί στη νεολαία την προσδοκία κάλυψης των άνω θέσεων, ως μοναδική διέξοδο επιβίωσης. Είναι προφανής η κομματική ομηρία, που της επιφυλάσσει. Όποιος δεν υλοποιήσει αυτό το "ελληνικό όνειρο", πρέπει να πάρει τα μάτια του και ν' αναχωρήσει για την Εσπερία. 

Για τη θέση των αναχωρησάντων, μια νέα σκουρόχρωμη γενιά προαλείφεται με την ευλογία της αριστεράς και τη σιωπηρή αποδοχή της δεξιάς. Ήρθαν αναξιοπαθούντες και κατατρεγμένοι υπό τον μανδύα του πρόσφυγος. Οι πλείστοι μη αφομοιώσιμοι, ένεκα θρησκοληψίας, καταβολών, χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και φονταμενταλισμού. Τώρα λιάζονται, στο μέλλον -λόγω του αυξανόμενου όγκου και των γεννήσεων- αναπόφευκτα θα διεκδικήσουν το ζωτικό τους χώρο (lebensraum). Και σε λίγα χρόνια θα αντικρύσουμε μια θαυμαστή καινούργια (brave new) πατρίδα.

Που θα κείται επέκεινα του επέκεινα. 

Το δικό μου επέκεινα δεν αφορά κανένα, της πατρίδας μας όμως αφορά όλους.