Αισθάνεται πλήρως κεκαλυμμένος υπαρξιακά και οχυρωμένος ιδεολογικά απ' αυτά τα τρία μαζί. Τα θεωρεί αναπόσπαστα υλικά που δεν χωρεί νοθεία κι αμφισβήτηση. Όπως ο οικοδόμος το τσιμέντο, την άμμο, το νερό. "Η ζωή μου όλη είναι αυτά τα τρία τα ρημάδια" σκέφτεται ο πολίτης κι ευφραίνει η ψυχούλα του.

Εμένα απ' την άλλη κάτι δεν μου κολλάει. Η λέξη "οικογένεια" κλωτσάει. Όχι γιατί είμαι κατά. Αντιθέτως είναι το μόνο που μένει ως συνέχεια μας. Κι αν ταιριάξεις είναι όνειρο. Κι είναι και δικό μας, κατάδικο μας, όχι των άλλων.

Η πατρίδα κι η θρησκεία είναι ολονών ιδανικό και σκέπη. Θέλουν συλλογική προσπάθεια, αφοσίωση κι αυταπάρνηση χωρίς άμεσο όφελος κι αποτέλεσμα. Απαιτούν προκαταβολή θυσίας και μοναχισμού χωρίς ορατό αντίκρυσμα. Γι αυτό και ολίγοι ανακηρύσσονται ήρωες, ολίγιστοι δε όσιοι.

Α contrario όλοι μας ανακυρησσόμεθα οικογενειάρχες. Όλες μας οι προσπάθειες συντείνουν να προκόψουν τα δικά μας τα παιδιά. Πλειστάκις σε βάρος των άλλων παιδιών, του κοινού συμφέροντος, της ισονομίας, της δικαιοσύνης. Η έννοια του συνόλου και του κοινού καλού μετακυλίεται σε ένα περιχαρακωμένο "εγώ κι οι κατιόντες μου πρώτα". Η οικογένεια λοιπόν παύει να είναι υψιπετές ιδανικό και καταλήγει να σιγοτρώει και να σκάβει λαγούμια στα άλλα δύο. Το επιχείρημα ότι προσέφερα στη κοινωνία καλά και χρήσιμα τέκνα είναι περισσότερο ψυχογενής δικαιολογία.  

Έτσι το εννοιολόγημα "οικογένεια" φαντάζει μάλλον ξένο κι ελαφρύ ανάμεσα στα άλλα δύο, τα βαρέα. Άλλωστε χωρίς πατρίδα λειτουργούσα, οικογένεια ούτε στέκει ούτε ανθεί. Απόδειξη η αναγκαστική διάλυση της σήμερα, εξ αιτίας του μεταναστεύσαντος ανθού της προς άγραν εργασίας στα ξένα.