Όταν χάραζε η αναγέννηση - όπως το φώς στους πίνακες του Μποττιτσέλλι - η γωνιά της γης που ζούμε τώρα ήταν μιά ξεχασμένη επαρχία της των Ρωμαίων αυτοκρατορίας. Το σκότος δέσποζε κι η μεσαιωνική αμάθεια λίμναζε.
Στη περίοδο του διαφωτισμού ήμασταν δέσμιοι της προϊούσας παρακμής των Οθωμανών. Μόνο οι Έλληνες της διασποράς πήραν κάποια γεύση στην εσπερία. Οι ντόπιοι συνέχισαν να σκάβουν με τη τσάπα και να βόσκουν με φλογέρα.
Όταν εξερράγη η γαλλική επανάσταση το 1789 και συντάραξε τα κοινωνικά θεμέλια της εποχής, οι Έλληνες είχαν αρχίσει να αφυπνίζουν την συνείδηση τους. Ως μοχλός ανάσχεσης και μη περαιτέρω μολύνσεως λειτούργησαν τότε οι Φαναριώτες, οι κοτζαμπάσηδες κι ο κλήρος.
Μετά την απελευθέρωση του 1821, η Ελλάς - ως νεοσύστατο έθνος - βρέθηκε να πατά τα πόδια της σε δύο λέμβους. Στη μία της σύνδεσης της με την αίγλη της αρχαιότητας και στη δεύτερη της συνέχειας της ως ρωμαιοχριστιανικής. Όποτε πήγαινε να κουνήσει το ένα πόδι, πήγαινε να βουλιάξει η μιά από τις δύο βάρκες. Έκτοτε κάθεται αμήχανη, αδρανής κι τώρα πιά απαθής στη μέση δύο αταίριαστων κι άσπονδων κοσμοθεωριών.
Η βιομηχανική επανάσταση - ιδιοκτησία των δυτικών αποικιοκρατικών εθνών - πέρασε διά νυκτός, παραπλεύρως και κρυφίως απ' το νεότευκτο κι απισχνασμένο βασίλειο της Ελλάδος. Δεν ακούμπησε τι. Αντ' αυτής δανεισμοί γι' αλλότρια, πτωχεύσεις, διεθνείς αποκλεισμοί, πολεμικές αποζημιώσεις.
Η κατοπινή Οκτωβριανή επανάσταση βρήκε έδαφος σε μιά αχανή, αγροτική, ημιφεουδαλιστική αυτοκρατορία. Μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η μοίρα των υπανάπτυκτων Βαλκανικών λαών ήταν προγραμμένη. Πλην ενός τετιμημένου, που οι Βρετανοί τον είχαν φτιάξει κράτος το 1830. Έτσι ο λαός μας απώλεσε το "προνόμιο" να καταστεί κοινωνός των ρεόντων σε αφθονία αγαθών και ελευθεριών του υπαρκτού σοσιαλισμού και συνέχισε τη μικροζωή του - ως παρίας των δυτικών λαών. Νοσταλγεί δε μέχρι σήμερα τη χαμένη άνοιξη. Αυτή την "ευδαιμονία", που δοκίμασαν αλησμόνητα στο πετσί τους οι βόρειοι γείτονες μας. Κατανοητό καθίσταται, ότι εάν είχαν επικρατήσει οι ερυθροί, δεν θα υπήρχε αριστερά στη χώρα από το 1989.
Το γιατί είμαστε έτσι σουρωμένοι και κάνουμε ένα βήμα μπρος και δύο πίσω, δεν είναι δυσνόητο. Αρκεί να σκύψουμε και να δούμε ότι σαν λαός, έθνος, κράτος σε καμμιά από τις άνω στάσεις δεν επιβιβαστήκαμε στο τραίνο της ιστορίας.