Αυτά τα όντα είναι στο πυρήνα τους απολιτίκ κι όλα σπουδαγμένα στη Δύση. Και μετασπουδαγμένα. Έχουν εντρυφήσει στις λεγόμενες "ανθρωπιστικές" επιστήμες. Λες κι υπάρχει επιστήμη μη ανθρωπιστική...

Πίσω από το λούστρο του ανθρωπισμού κρύβεται ο διακαής πόθος ανέλιξης του όντος στη θέση του CEO. Σε τι τομέα ουδόλως ενδιαφέρει: σε πολυεθνική στη διαχείριση προσωπικού, σε ΜΜΕ, σε ΜΚΟ, σε διεθνή οργανισμό, σε κόμμα, σε κρατική υπηρεσία, σε φυλακές, σε ψυχιατρεία. Απόσβεση των διδάκτρων και των πτυχίων να γίνει.

Διότι, ως όλοι γνωρίζουμε, ο ανθρωπισμός δεν είναι έμφυτος. Διδάσκεται. Δε μπορεί ο πάσα εις τις αγράμματος να το παίζει ανθρωπιστής. Θέλει καλλιέργεια, φίλε μου. Θέλει τον Σαίρεν Κίρκεγκωρ του, τον Έριχ Μαρία Ρεμάρκ του, τον Ντάλτον Τράμπο του. Και πληρώνεται αδρά ωσαύτως. Διότι, πως θα προσφέρω τα φώτα μου στην ανθρωπότητα; αχαρτζηλίκωτη; Πώς θα συνοδεύσω τ' ασυνόδευτα; χωρίς μπετζίνα; Πώς θα ντύσω τόσο κόσμο; χωρίς πιστωτική; Πως θα ταΐσω τους ναυαγούς; νηστικιά;

Ενώ, που λέτε, όλο το φαίνεσθαι είναι υπεράνω φθαρτού σαρκίου και ύλης, το είναι και το θέλω - βαθειά καταχωνιασμένα - είναι καριέρα, δημόσιες σχέσεις και πάρτυ με κοχίμπα και σατώ νέφ.

Αυτά τα όντα - οι επαγγελματίες ανθρωπιστές - λόγω των κρατουσών συνθηκών πολλαπλασιάζονται. Οι δε ταλαντούχοι είναι περιζήτητοι. Αποκτούν μάλιστα και βαρύγδουπους τίτλους, όπως "εθνικοί συντονιστές", "ύπατοι αρμοστές" και δε συμμαζεύεται. Ζουν ανάμεσα μας και μας φέρνουν σε απολογητική θέση. Κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο. Σ' όλους εμάς, τους μικροαστούς, τους νοικοκυραίους, τους οικογενειάρχες, τους αναλώσιμους. Που ενδιαφερόμαστε για το μικρόκοσμο μας και δεν κοιτάμε δίπλα τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας. Που στην πεζότητα μας είμαστε ανάξιοι να φέρουμε τον τίτλο του ανθρώπου. Που με την απάθεια μας δεν δικαιούμεθα ούτε τον τίτλο του απλού χριστιανού.

Αφήστε μαντάμ, δε θα πάρω... Χωρίς να μου το πείτε, άφησα σήμερα τα ρέστα από εικοσάρικο στη χήρα ταξιτζού με τα τρίδυμα κι ένοιωσα όμορφα.