" Έχουμε τη γνώμη για τους θεούς και την βεβαιότητα για τους ανθρώπους, ότι, αναγκασμένοι από έναν φυσικό νόμο, επιβάλλουν πάντα την εξουσία τους, όπου είναι πιο δυνατοί. Τον νόμο αυτό ούτε εμείς τον θεσπίσαμε ούτε θεσπισμένο πρώτοι εμείς τον εφαρμόσαμε, αλλά τον βρήκαμε να υπάρχει και θα τον αφήσωμε να υπάρχει παντοτινά και τον εφαρμόζουμε ξέροντας ότι και σεις κι άλλοι, αν αποκτούσατε την ίδια δύναμη με μας, θα κάνατε τα ίδια."

Αυτά τα δυό -μεταξύ άλλων- απάντησαν το 416 πχ οι Αθηναίοι στους Μηλίους κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων περί της τύχης του νησιού στη καρδιά του Πελοποννησιακού πολέμου. Οι Μήλιοι (αποικία των Λακεδαιμονίων) θέλοντες αρχικά να μείνουν ουδέτεροι, αποφάσισαν να αντιπαρατεθούν στην Αθηναϊκή ηγεμονία (ελπίζοντες στη βοήθεια της μητρόπολης τους) και αντιστάθηκαν εντός των τειχών της πόλης τους. Μετά από πολιορκία οι Μήλιοι αναγκάστηκαν να παραδοθούν άνευ όρων. Οι Αθηναίοι πεζοναύτες, θέλοντας να δώσουν ηχηρό παράδειγμα στους συμμάχους- υποτελείς τους, έσφαξαν τους άντρες και πούλησαν ως σκλάβους τα γυναικόπαιδα. Έφεραν δε δικούς τους εποίκους στο δηωμένο νησί. Η τίσις (καταστροφή), ως φυσική απόρροια της ύβρεως για το ανοσιούργημα αυτό των Αθηναίων, ήρθε τρία χρόνια μετά με τη Σικελική εκστρατεία.

"Το Ιράν δεν κέρδισε ποτέ έναν πόλεμο, αλλά ποτέ δεν έχασε μια διαπραγμάτευση."

"Σκοτώσαμε τον Σουλεϊμανί για να σταματήσει ο πόλεμος και όχι να αρχίσει."

Αυτά τα δυό απάντησε ο σύγχρονος υπερατλαντικός Περικλής κατά τη διάρκεια διαπραγματεύσεων περί της τύχης του Ιράν στη καρδιά του Ισλαμικού πολέμου. Με τη μόνη διαφορά, ότι η τίσις για το Ναγκασάκι, τη Χιροσίμα, το Μάϊ Λάϊ, τον Κασέμ θ' αργήσει πολύ να έρθει...