Είδα τον Σωτήρη Τσιόδρα. Ένα άνθρωπο σεμνό, χαμηλών τόνων, αξιοπρεπή, που κάθεσαι με σεβασμό να τον παρακολουθήσεις. Αυτό το είδαμε όλοι. Είδα και κάτι άλλο. Ένα άνθρωπο φοβισμένο, επιφορτισμένο με τεράστιο βάρος, αναγκασμένο να πάρει στις πλάτες του τη μοίρα δέκα εκατομμυρίων συμπολιτών του. Ένα άνθρωπο σε απόγνωση, που αισθάνεται ότι είναι ασήκωτο αυτό που του ανετέθη. Ένα επιστήμονα που τον καταβάλλει - και ορθώς - η αμφιβολία.

                    Το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα είναι λίαν ανήσυχο. Όχι για μας. Για τον εαυτό του και τα οφίτσια. Εάν δεν ελεγχθεί η κατάσταση με τον κορωνοϊό ξέρει ότι θα έρθει το τέλος του. Αυτό που προέχει τώρα είναι η ψυχική θαλπωρή κι η παραμυθία των πολιτών. Κλείνοντας τις εκκλησιές, έπρεπε να βρει ένα υποκατάστατο για ελπίδα και παρηγοριά. Ένα πρόσωπο σοφό και πράο, που να εμφανιστεί ως Μεσσίας και να εξομολογεί κάθε απόγευμα το τρομοκρατημένο ποίμνιο. Ένα νέο Ιησού καβάλα στο γαϊδουράκι του.

                  Αυτό το ξέρει ο Σωτήρης κι αυτό είναι που τον καταβάλλει. Αλλά είναι και επιστήμονας και γιατρός. Δεν μπορεί να κάνει πίσω. Είναι βυθισμένος και με τα δύο πόδια σε κινούμενη άμμο. Οι πολιτικοί είναι γύρω του σε στέρεο έδαφος προς το παρόν. Τον ενθαρρύνουν και του κραδαίνουν το σχοινί του απεγκλωβισμού. Είτε θα τον αφήσουν να πνιγεί είτε θα του το πετάξουν να σωθεί, εάν τον κρίνουν χρήσιμο για τη συνέχεια. Απομένει τι θα κάνει ο γιατρός. Θα τους τραβήξει μαζί του στο λάκκο ή θα κλειστεί στα γνώριμα σ' αυτόν τείχη της αξιοπρέπειας;