Η νικήτρια του εμφύλιου δεξιά έβαλε το χέρι της σ' αυτό. Η καθεστηκυία τάξη και το παλάτι, προκειμένου να εξασφαλίσει τα κεκτημένα και ν' αποκρούσει τους Ερυθρούς, αναγκάστηκε να στηριχθεί σ' όλους αυτούς που συνεργάστηκαν αγαστά με τους Γερμανούς. Ο εν τω μεταξύ κηρυχθείς ψυχρός πόλεμος βοήθησε στο ακαταδίωκτο των δωσίλογων. Έτσι πρώην συνεργάτες, μαυραγορίτες, ταγματασφαλίτες (πού 'χαν δώσει όρκο στον Αδόλφο) και τινές του κοινού ποινικού δικαίου βαφτίστηκαν εξ ανάγκης "εθνικόφρονες" κι αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του μετεμφυλιακού κράτους.
Ακολούθησε η ΕΡΕ με το δεσποτικό της χαρακτήρα. Το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων κατέστη αναπόσπαστο κι ισοδύναμο με το "Βαπτιστικό" ενός εκάστου.
Μετά ήρθε ο καταλύτης, που έδωσε τη χαριστική βολή στη δεξιά: η Χούντα. Το ανελεύθερο και δικτατορικό καθεστώς, που προσπάθησε να επιβάλει απ' το 1943 η αριστερά, το πρόσφερε απλόχερα στους πολίτες το 1967 η δεξιά με χρονοκαθυστέρηση.
Λίγο έχει αναλυθεί ο κομβικός ρόλος της Χούντας στο ιδεολογικό ξεδίπλωμα και στην ανάσταση της αριστεράς. Δεν υπήρχε καλύτερη διαφήμιση για τις ιδέες της από την εικόνα και τις πρακτικές των ημιμαθών Συνταγματαρχών. Πλασαρίστηκε έτσι στο κόσμο μετά το 1974, ότι εμείς οι αριστεροί είμαστε έντιμοι άνθρωποι, μορφωμένοι, δίκαιοι, ανιδιοτελείς, δημοκράτες, οραματιστές και γι' αυτό μας κυνηγάει η επάρατη δεξιά και το παρακράτος. Βοήθησαν σ' αυτό και τα πολιτιστικά πόστα: η πεζογραφία, η ποίηση, το θέατρο, το τραγούδι.
Δεν μας έφτανε όμως η Χούντα. Προέκυψε με τα μνημόνια κι η νοσταλγός Χρυσή Αυγή. Φουλ χάουζ από μόρφωση, ποιότητα, ανθρωπισμό...
Αντιλαμβανόμενη η σύγχρονη δεξιά το τι έπαιζε όλα αυτά τα χρόνια έγινε ενοχική απέναντι στην αριστερά κι απόφευγε να τη κοιτάζει στα μάτια. Προσπάθησε να γίνει φίλη της και κουμπάρα και να ερανισθεί οργάνωση, διανόηση κι αξίες, ώστε να φανεί πιο αρεστή και θελκτική. Το μόνο που κατάφερε ήταν να γίνει μια κακοβαμμένη τρανς και να ξεγελά άβγαλτους, ακατέργαστους και πολιτικά ανώριμους.
Για τους ακηδεμόνευτους στη σκέψη η διάψευση του ιδεολογικού κι ηθικού πλεονεκτήματος της εφαρμοσμένης αριστεράς ήρθε μεταπολεμικά με τις λαϊκές εξεγέρσεις στην Ανατολική Γερμανία το 1953, στην Ουγγαρία το 1956, στη Τσεχοσλοβακία το 1968, στη Πολωνία το 1981. Τέλος ήρθε κι η ταφόπλακα: η κατάρρευση εκ των έσω της ΕΣΣΔ το 1991.
Στην χώρα μας το ΚΚΕ εξακολουθεί να υφίσταται ιδεολογικά και πολιτικά (έστω και συρρικνωμένο) και να αποτελεί άβατο. Κάτι σαν το Βατικανό. Υπάρχει, επειδή από ιστορική συγκυρία δεν δοκίμασαν στο πετσί τους οι Έλληνες (όπως άλλοι "ευτυχείς" λαοί) την πρακτική εφαρμογή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Εάν το ΚΚΕ είχε επικρατήσει στα Δεκεμβριανά του 1944 (ο Στάλιν για κακή του τύχη είχε ήδη παραδώσει την Ελλάδα στον Τσόρτσιλ) τώρα θα ήταν καταδικασμένο στη συνείδηση της ολότητας του λαού ως παράνομη κι εγκληματική οργάνωση. Κάτι σαν τη Χρυσή Αυγή.