Το «Γερμανία Υπεράνω Όλων» εχει τουλαχιστον δύο ερμηνείες. Η Γερμανια ειναι η καλύτερη όλων, ή η Γερμανία δεσπόζει όλων. Και οι δύο αυτές εκδοχές συνυπάρχουν στην υπόθεση του Ευρώ, αλλά όπως διαπιστώνουμε στην τωρινή κρίση της Ευρώπης, κυριαρχούν επίσης στην πολιτική και οικονομική ζωή της Ευρωζώνης, επηρεάζοντας ταυτόχρονα σημαντικά την κοινωνική ζωή των κρατών μελών.
Το «Γερμανία Υπεράνω Όλων» εχει δυο πλευρές, όπως πολλά πράγματα στη ζωή. Μία καλή και μία κακή. Αν πάρουμε την καλή πλευρά, ο οικονομικός δυναμισμός της Γερμανίας και η ιστορική ανάγκη της να ξεπερἀσει τον Ναζισμό, ήταν βασική, ανἀμεσα στις κινητἠριες δυνάμεις που «κυοφόρησαν» την Ευρωζώνη.
Μια γρήγορη ιστορική αναδρομή στον προηγούμενο αιώνα μας λεει οτι η Γερμανια υπέστη δυο καταστροφικές ήττες στο πλαίσιο της Ευρώπης σαν αποτέλεσμα των δυο παγκοσμίων πολέμων. Με την συνθηκη των Βερσαλλιών, μετά τον πρώτο πόλεμο, οι «Συμμαχικές Δυνάμεις» επέβαλαν μια οικονομικά καταστροφική και κοινωνικά εξευτελιστική «ειρήνη» στην Γερμανία. Σαν αποτέλεσμα, το Τρίτο Ράιχ, ανταποκρίθηκε με μία απάνθρωπη προσπάθεια επιβολής του «Γερμανία Υπεράνω Όλων», σε όλη την Υφήλιο, δημιουργώντας την ισχυρότερη και πιο εξολοθρευτική μηχανή πολέμου, και αποφασίζοντας να φέρει σε εγκληματικό τέλος τις ρατσιστικές πεποιθήσεις της τέλειας Αρίας φυλής με την εξόντωση 6 εκατομυρίων Εβραίων, 40 εκατομυριων Ρώσων, και εκατομυρίων άλλων «παρείσακτων».
Με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμιου Πολεμου, η ευρωπαική ιστορία αλλαξε αναφανδόν χάρις στη μαζική βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μέσω του Σχεδίου Marshall. Οι ΗΠΑ επέλεξαν να φερθούν απέναντι στη Γερμανια, τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα, σαν σε μελλοντικό σύμμαχο και όχι σαν μελλοντικό εχθρό και η επιλογή αυτή επἐδρασε ουσιαστικά σαν νονός μἰας μελλοντικά ενωμένης Ευρὠπης, δίνοντας στις Ευρωπαικές χώρες μοναδική ιστορική ευκαιρία να δοκιμασουν να ενωθούν.
Ετσι η Γερμανία, απο το 1945 και μετά, απέκτησε τη δυνατότητα να μετατρέψει το «Γερμανία Υπεράνω Όλων» στο μεταπολεμικό Οικονομικο Θαυμα. Που δεν ηταν τίποτα άλλο από το ότι η Γερμανία κατάφερε πάλι να υπερισχύσει όλων των άλλων, στον οικονομικό τομέα αυτήν την φορα. Αλλά την επιτυχία συνοδεύει και μια ισως δικαιολογημένη, και πολλές φορές αναπόφευκτη, υπεροψία…
Αφού «εγώ» λοιπόν, η Γερμανία, προοδεύω στον οικονομικό τομέα με πολλή μεγαλύτερη επιτυχία από όλους τους άλλους, γιατί να μην μπορώ να τους δίνω οδηγίες πως πρέπει να δουλεύουν τις οικονομίες τους; Και εφόσον εγώ προσφέρω την μεγαλύτερη οικονομική βοἠθεια στην ανάπτυξη και την διατήρηρη της Ευρωζώνης, γιατί να μην μπορώ να επιβάλω την γνώμη μου σε όλα τα οικονομικά θέματα στα κράτη μέλη της; Δεν είναι μήπως αποδεδειγμένο οτι «εγώ», η Γερμανία, είμαι το πιό οικονομικά επιτυχημένο κράτος στην Ευρωζώνη, και επομένως το κράτος με την περισότερη γνώση περί των οικονομικών;
Και εδώ έγκειται το πρώτο σκέλος του Γερμανικού τριλλήματος. Υπεροψία η συνεργασία; Η επιλογή συνεργασίας εχει δύο θετικές συνέπειες για την γερμανική κοινωνια. Το πρώτο και κυριότερο ειναι οτι προσφέρει το πιό αποτελεσματικό «κλείσιμο» του ιστορικού κεφαλαίου του Ναζισμού. Το δεύτερο αγαθό, εξίσου σημαντικό, είναι το τεράστιο πλεονέκτημα που προσφέρει στην εξαγωγική οικονομία της χώρας το καταναλωτικό κοινό των 400 εκατομυρίων κατοίκων της Ευρωπαικής Ένωσης. Σαν αντίβαρο, η σαν εσωτερικός αντίλογος, στην επιλογή συνεργασίας, στέκεται το ιστορικό τραύμα που υπέστη η Γερμανία στον Μεσοπόλεμο από τα χέρια των νικηφόρων ευρωπαικών κρατών, και που σίγουρα αποτέλεσε και σημαντική αιτία για το γεγονός ότι η Γερμανία δέχθηκε να συμμετἀσχει στην Ευρωζώνη με νομικούς όρους ξέχωρους από όλα τα άλλα κράτη μέλη.
Το δεύτερο σκέλος του τριλλήματος είναι τελειότης η πραγματικότης, και προκαλεί την σημερινή, αλλά και την επερχόμενη τεράστια ένταση που χαρακτηρίζει, τόσο τον διαλογο στο εσωτερικό της Γερμανίας, όσο και τον διαλογο στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Αντικείμενο του διαλόγου είναι μια «τέλεια» Ευρώπη, όπως την θέλει η Γερμανία για να οφελείται ή μία «πραγματική» Ευρώπη με όλα τα ιδιαίτερα προβλήματά χωρών σαν την Ελλάδα.
Ἑνα κράτος, του οποίου η βιομηχανία κατασκευάζει σχεδόν έναν αιώνα τώρα, προιόντα σαν την Μερσεντές, την BMW η την Porsche, δεν μπορεί παρά να διακρίνεται για την τελειομανία του. Αυτό το στοιχείο του γερμανικού χαρακτήρα, ειναι το στοχείο που βοηθάει την χὠρα να ξεχωρίζει θετικά από όλες τις άλλες, πρός όφελός της, αλλά δυστυχώς, το ιδιο αυτό το στοιχείο είναι ικανό να διαχωρίζει, αρνητικά την ίδια την χώρα από τις υπόλοιπες. Με αυτές δηλαδή με τις οποίες η Γερμανία υποτίθεται ότι προσπαθει να συνεργαστεί και να ενωθεί, και οι οποίες δεν διακρίνονται ούτε για την τελειότητά τους, ούτε και για την τελειομανία τους.
Το τρίτο και τελευταίο σκέλος του τριλλήματος ειναι η επιλογή μεταξύ ποιότητας η ποσότητας. Η Γερμανια εχει καταφέρει να εξασφαλίσει ένα υψηλό ποιοτικό επίπεδο σε διάφορες σημαντικἐς πτυχές της κοινωνίας της, συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, και της οικονομἰας. Ἐνεκα τούτου, είναι πολύ επιφυλακτική απέναντι στο ενδεχόμενο αυτό το υψηλό κοινωνικό επίπεδο να πληγωθεί η να περιοριστεί απο τις πιθανών ατελείωτες προβληματικές καταστάσεις των ευρωπαικών εταίρων της. Αυτός ο φόβος, κατα πάσαν πιθανότητα, ζεί και βασιλεύει στις καρδιές πολλών Γερμανών ψηφοφόρων, και φυσικά εχει αντίκτυπο στις πολιτικές τακτικές του γερμανικού κατεστημένου που στηρίζει την εξουσία.
Από την άλλη μεριά, η Γερμανική πολιτική εξουσία καταλαβαίνει πολύ καλά, ότι ενώ η ποιότητα των Γερμανικων βιομηχανικών προιόντων είναι εκ των ουκ άνευ για να ευδοκιμεί η οικονομία και η κοινωνία της χώρας, η ποσότητα της καταναλωτικής δύναμης της Ευρωζώνης και της Ευρωπαικής Ένωσης, ειναι εξισου αναγκαία, εάν θέλει η Γερμανία να περιλαμβάνεται στους Μεγάλους της Υφηλιου, και να καθήσει στο ίδιο τραπέζι με την Κινα, την Ινδια, και τις ΗΠΑ. Και το πρόβλημα με το οποίο, ίσως, παλεύει, ανάμεσα στα άλλα, η κυβέρνηση της Άνγγελα Μέρκελ, είναι πως να κρατήσει τους Γερμανούς ψηφοφόρους ευχαριστημένους, η τουλάχιστον ήσυχους, στην προσπάθειά της να πετύχει τους διάφορους γεωπολιτικούς στόχους της.