Την ίδια στιγμή που η τρικομματική κυβέρνηση προωθεί απεγνωσμένα και αρκετά σπασμωδικά, και όχι πάντα με τις πιο ενάρετες προθέσεις, την πάταξη της φοροδιαφυγής, σε μικρούς και μεγάλους, (υπό την ασφυκτική πίεση της Τρόικας, που επιτέλους έχει αρχίσει να κάνει την σωστή δουλειά που έπρεπε να είχε αρχίσει τον Μάιο του 2010, δηλαδή να επιβάλει την εξυγίανση της διαφθοράς στον ελληνικό κρατισμό), το ίδιο το κυβερνητικό σχήμα, μέσω του ενός μικρού κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, και ιδιαίτερα του αρχηγού του, του κ. Βενιζέλου, βρίσκεται στα στενά της κατηγορίας για ενδεχόμενη, εάν όχι πιθανή, «ευθυνοδιαφυγή» στην πάταξη, η μάλλον στην διευκόλυνση της φοροδιαφυγής.
Δηλαδή, την ώρα που ο Σαμαράς αυτοπαρουσιάζεται σαν τον καταπατητή της φοροδιαφυγής, η κυβέρνηση του στηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ, του οποίου ο αρχηγός, ο κ. Βενιζέλος, και ο πρώην αρχιτέκτων του αρχικού μνημονίου, ο κ. Παπακωνσταντίνου, βρίσκονται υπό υποψία ότι βοήθησαν την πιθανή φοροδιαφυγή μεγαλοκαταθετών σε ελβετική τράπεζα, αποφεύγοντας να εκπληρώσουν τα καθήκοντα τους, σαν υπουργοί της οικονομίας, στην κυβέρνηση Παπανδρέου.
Η πανδημία διαφθοράς στην ελληνική κοινωνία, και ιδιαίτερα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, από όπου και διευθύνεται και αναπαράγεται ο ιός, έχει τελειοποιήσει το ιδιαίτερα αποτελεσματικό ελληνικό είδος στρουθοκαμηλισμού, του οποίου θα ήταν υπερήφανος ακόμα και ο George Orwell, εάν το είχε επινοήσει ο ίδιος. Το ελληνικό είδος του θανάσιμου στρουθοκαμηλισμού επιτρέπει στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, στην πλειοψηφία των ελληνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, να ζούνε δίπλα δίπλα με μία κραυγαλέα αρρωστημένη πολιτική κατάσταση, και να κάνουν ότι δεν την βλέπουν, ή ότι δεν υπάρχει, η ότι δεν είναι τόσο σοβαρή, η όχι τόσο αξιοσημείωτη, όσο είναι στην πραγματικότητα.
Έτσι επιμένει η κυβέρνηση να αυτοπαρουσιάζεται σαν τον καβαλάρη που θα εξοντώσει το θεριό της φοροδιαφυγής, μέσα στο 2013, την ίδια στιγμή που το κυβερνητικό σχήμα στηρίζεται από ένα πολιτικό ηγέτη, που φαντάζει σαν ένα ενδεχόμενο συνυπεύθυνο στην συντήρηση αυτού του θεριού, και το οποίο κυβερνητικό σχήμα στηρίζεται σε ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, του οποίου η προηγούμενη κυβέρνηση δεν έκανε κανένα βήμα προς την πάταξη της φοροδιαφυγής.
Εάν νομίζει ο πρωθυπουργός ότι θα μπορέσει να πατάξει την φοροδιαφυγή, όταν είναι διατεθειμένος να υποβοηθήσει η να ανεχθεί την «ευθυνοδιαφυγή» του κόμματος του ΠΑΣΟΚ, και, ιδιαίτερα του αρχηγού του, που του στηρίζουν την κυβέρνηση, τότε αρνείται ο κ. Σαμαράς να αντικρύσει την πραγματικότητα στα μάτια, η πάσχει και ο ίδιος, (προσωπικά ελπίζω όχι), από αυτή την επάρατη πανδημία του έθνους, του ελληνικού στρουθοκαμηλισμού, η, άλλως πως, του βολέματος. Μία κυβέρνηση που είναι διατεθειμένη να υποστηρίξει και να συντηρήσει την ευθυνοδιαφυγή κεντρικών στελεχών της, δεν είναι σε θέση να πατάξει την φοροδιαφυγή στην χώρα, ούτε ίσως και να συνεχίζει να την κυβερνά αποτελεσματικά. Το ψάρι πάντα βρωμάει από το κεφάλι, και εάν το κεφάλι του ψαριού δεν καθαριστεί, τότε ούτε και το υπόλοιπο ψάρι δεν θα γίνει φαγώσιμο.
Οι αγγλοσάξονες αναλυτές, των οποίων τις αναλύσεις πολλοί ευρωπαίοι εννοούν να καταδικάζουν διότι, υποτίθεται, «θέλουν το κακό της Ευρώπης», επίκαιρα, δια μέσου ενός κεντροδεξιού ΜΜΕ, του αγγλικού Economist, και ενός μάλλον κεντροαριστερού ΜΜΕ, των αμερικανικών New York Times, εστίασαν πρόσφατα σε δύο σοβαρότατα προβλήματα της φοροδιαφυγής, τα οποία κινδυνεύουν να υποστούν παράπλευρη παραγκώνιση, λόγω του «φρικαλέου σκανδάλου» Παπακωνσταντίνου, από τα στόχαστρα της κυβέρνησης, των ελληνικών ΜΜΕ και, φυσικά, του ελληνικού λαού. Η στήλη είχε προβλέψει αυτό το πρόβλημα πριν από μία εβδομάδα.
Τα προβλήματα φοροδιαφυγής, που είναι πολύ σοβαρότερα από την υπόθεση Παπακωνσταντίνου, διότι υπεξαιρούν πολύ μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα από το ελληνικό δημόσιο είναι τα εξής. Η ελληνική εφορία δεν έχει πιάσει ούτε τους μισούς στόχους για έσοδα μέσα στο 2012, επειδή ακριβώς, δεν έχει πιάσει ούτε τους μισούς της στόχους φορολογικών ελέγχων εναντίον ενδεχομένων μεγάλων φοροφυγάδων. Αυτό φυσικά θα επιτρέψει στην Τρόικα να απαιτήσει ακόμα μεγαλύτερες αφαιμάξεις πόρων από τους κοινούς χαζούς θνητούς της χώρας, προσεχώς...
Το φυσιολογικό ερώτημα τίθεται ως το ποιος φταίει για αυτή την σοβαρή απώλεια; Φταίει το σύστημα που δεν είναι επαρκές, η φταίνε οι άνθρωποι που δουλεύουν το σύστημα; Αλλά φυσικά, σε να κράτος όπου η κάθε δημόσια θέση είναι αιώνια, (όπως έχουμε πλέον διαπιστώσει, ούτε ο θάνατος απαλλάσσει το κράτος από το συντηρεί εσαεί τους συνταξιούχους του δημοσίου), πως μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι μπορεί να επιβληθεί ο παραμικρός έλεγχος της εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων, πόσο μάλλον να επιβληθούν κυρώσεις, την στιγμή που το σύνταγμα και η λαβυρινθικά σχεδιασμένη κρατική γραφειοκρατία, προστατεύει ακόμα και άπιστους, η επίορκους, δημόσιους λειτουργούς;
Από την άλλη μεριά, το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, αφού δεν έχει μπορέσει να διασφαλίσει ένα παρόμοια διαιωνισμένο μισθό για τους έλληνες πολιτικούς και βουλευτές, φρόντισε να εξασφαλίσει την ασπίδα εναντίον κάθε υπευθυνότητας υπουργών, μέσω της θαυμάσιας νομοθεσίας περί «ευθύνης υπουργών», της οποίας ο τίτλος αλλά και το περιεχόμενο, σίγουρα αποτελούν άπιαστα παραδείγματα ασύστολης υποκρισίας και λαϊκής χειραγωγίας στην ιστορία του Δυτικού Πολιτισμού. Αλλά τουλάχιστον, το πολιτικό κατεστημένο έχει διαιωνίσει τη χορήγηση συντάξεων στους ένδοξους βουλευτές μας, μετά από ελάχιστη θητεία τους στην πολυκύμαντη ζωή της ελληνικής Βουλής...
Το άλλο σοβαρότερο θέμα από το σκάνδαλο Παπακωνσταντίνου είναι η μη χρησιμοποίηση και αξιοποίηση πολλαπλών άλλων λιστών ενδεχομένων άλλων μεγάλων καταθετών ξένων τραπεζών, και μεγάλων φοροφυγάδων, όπως οι λίστες καταθέσεων Λιχτενστάιν και Λουξεμβούργου (με την Γερμανία να κρατάει σε διάθεση της Ελλάδας ακόμα και άλλες παρόμοιες λίστες), η λίστα των 400 ελληνικών θαλαμηγών στην Ολλανδία, και η λίστα των 600 πανάκριβων σπιτιών που αγόρασαν έλληνες στο Λονδίνο, μόνο τα τελευταία τρία χρόνια.
Αλλά αντί αυτού, με διαταγή της Τρόικας, το πετρέλαιο θέρμανσης φορολογήθηκε τόσο ψηλά το 2012 ώστε επέφερε στην άμοιρη χώρα μία τριπλή θεομηνία, στο στυλ των αρχαίων Φαραώ της εποχής του Μωυσή. Καταρχάς, η κατανάλωση πετρελαίου έπεσε στα 20% του 2011, έτσι ώστε τα έσοδα του κράτους από την άγρια αύξηση του φόρου, έπεσαν στο 25% του στόχου για το 2012. Οποία Θεία Δίκη!!! Δεύτερον, η κατανάλωση ξύλων σαν καύσιμα θέρμανσης ανέβηκε τόσο πολύ, που η αιθάλη στον αέρα έχει καταστεί σοβαρή απειλή στην δημόσια υγεία. Και φυσικά το λαθραίο κόψιμο δέντρων από τα πάρκα των πόλεων και των προσκείμενων δασών, απειλεί να σακατέψει το πράσινο στην ελληνική ύπαιθρο.
Αυτό το απάνθρωπο, διότι απεγνωσμένο, μέτρο της υπέρμετρης και αντικοινωνικής ύψωσης της φορολογίας του πετρελαίου θέρμανσης, έλαβε χώρα, όπως ξέρουμε, διότι οι ελληνικές κυβερνήσεις στάθηκαν και ανήμπορες, αλλά και δεν θέλησαν, να πατάξουν την φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου, όπως η ιστορία και η συμπεριφορά των ενδόξων πρώην υπουργών της οικονομίας, Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου, ζωγραφίζει με αδρά και ζωντανά χρώματα. Αυτή η σημείωση, για να μην λησμονούμε τις πολλαπλές και πολυποίκιλες παράπλευρες επιπτώσεις της φοροδιαφυγής, ζωγραφίζει το γεγονός ότι το ελληνικό πολιτικό καταστημένο συνεχίζει, μέχρι μελλοντικής αποδείξεως του εναντίου, να προστατεύει το ελληνικό κεφάλαιο από μία δίκαια φορολογική επιβάρυνση.
Και εν κατακλείδι, να σημειώσουμε ότι αυτή η τεράστια φοροδιαφυγή ζει και βασιλεύει στο τόπο αυτό, διότι η άλλη, η κακάσχημη και διαβολική αδελφή της, η «Ευθυνοδιαφυγή», ζει επίσης και βασιλεύει καταρχάς στο πολιτικό σύστημα, (βλέπε ενδεχόμενη ευθυνοδιαφυγή του Ε. Βενιζέλου), αλλά και γενικότερα στον ευρύτερο διεφθαρμένο κρατισμό της χώρας. Εάν θέλει ο τωρινός πρωθυπουργός, όχι μόνο να εφαρμόσει και να διασώσει τα μέτρα λιτότητας και αναδιάρθρωσης που έχει καταφέρει να νομοθετήσει για το επόμενο διάστημα στην χώρα, και εάν θέλει πραγματικά να επιτύχει στην μεγαλεπήβολη υπόσχεση του για ανάκαμψη και ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, και εάν θέλει, τελικά, να μείνει στην ελληνική ιστορία, σαν ένας σωτήρας της χώρας, μόνο φέρνοντας τέλος στην «ευθυνοδιαφυγή» στο πολιτικό, και όχι μόνο, κατεστημένο, μπορεί να τα κατορθώσει όλα αυτά. Και το τέλος της ευθυνοδιαφυγής πρέπει οπωσδήποτε να ξεκινήσει μέσα από τα «μεγαλόσχημα» εντόσθια της τρικομματικής κυβέρνησης της οποίας ηγείται.