Γιατί δεν μπορεί ένα σύγχρονο ΟΧΙ της Ελλάδας στην σημερινή απάνθρωπη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης να γίνει ο καταλύτης που θα επιτρέψει και θα σπρώξει τις μεγάλες δυνάμεις της περιφερείας, την Ιταλία και την Ισπανία, αλλά και την Γαλλία, να αποφασίσουν να αντισταθούν και να αλλάξουν την ευρωζωνική πολιτική;
Η πρόσφατη επέτειος της μάχης του Στάλινγκραντ θεωρείται η κρίσιμη καμπή στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, διότι ήταν η πρώτη μεγάλη, και συντριπτική, ήττα του γερμανικού στρατού, και ζωγράφισε μία για πάντα την επερχόμενη υπεροχή των Συμμαχικών Δυνάμεων εναντίον του στρατού του Χίτλερ, και εναντίον της κατοχής της Ευρώπης υπό την γερμανική εξουσία.
Πολλά έχουν γραφτεί για το εάν και πόσο επηρέασε στην ήττα του Χίτλερ στην Σοβιετική Ένωση, η αντίσταση που προέβαλε η Ελλάδα στην ιταλική και την γερμανική εισβολή για εφτά μήνες, από το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου το 1940 έως τη κατάληψη της Κρήτης το τέλος Μάιου το 1941. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η αναπάντεχη αντίσταση της Ελλάδας εκείνο το επτάμηνο, η οποία ανάγκασε τον Χίτλερ να στείλει στην Ελλάδα κοντά στο ένα εκατομμύριο στρατιώτες και πάνω από χίλια τανκς, στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, συνέτεινε στην καθυστέρηση της γερμανικής εισβολής στην Ρωσία, επί έξι εβδομάδες, έως το Ιούνιο του 1941.
Οι ίδιοι ιστορικοί πιστεύουν ότι αυτή η καθυστέρηση επέτρεψε στην σοβιετική στρατιωτική άμυνα να προετοιμαστεί καλύτερα, και έθεσε τον γερμανικό στρατό σε βαρύτερες καιρικές συνθήκες λόγω του δριμύτατου χειμώνα στην Ρωσία, επαναλαμβάνοντας, σύμφωνα με τον «μύθο του δριμύτατου σοβιετικού ψύχους» την ήτα του Ναπολέοντα .
Ο ίδιος ο Χίτλερ φέρεται από την γερμανίδα σκηνοθέτη και παραγωγό, Λένι Ρίφενσταλ, να είχε πει ότι «εάν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί εναντίον της Ελλάδας, και δεν είχαν χρειαστεί την βοήθεια μας, ο πόλεμος θα είχε πάρει αντίθετη κατεύθυνση. Θα είχαμε προλάβει το ρωσικό κρύο για πολλές εβδομάδες και θα είχαμε καταλάβει το Λένινγκραντ και την Μόσχα. Δεν θα είχε υπάρξει κανένα Στάλινγκραντ». Από την άλλη μεριά, ο ίδιος ο Τσόρτσιλ, μας χάρισε σαν ευχαριστήριο δώρο το μυθικό, «από τώρα και στο εξής δεν θα λέμε οι Έλληνες πολέμησαν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολέμησαν σαν έλληνες».
Αυτά πριν πάνω από μισό αιώνα, εποχή που ούτε εγώ ακόμα δεν είχα γεννηθεί. Ο πατέρας μου, στα σαράντα του, επιστρατεύτηκε αργά και ώσπου να φτάσει στα αλβανικά σύνορα, η Ελλάδα είχε συνθηκολογήσει.
Το ελληνικό ΟΧΙ και το σοβιετικό Στάλινγκραντ μου δίνουν το εξής όνειρο. Από την αρχή της κρίσης, έως σήμερα ακούμε το ίδιο και παρόμοιο τροπάρι από τις συνεχόμενες κυβερνητικές ηγεσίες. Η Ελλάδα είναι πάρα πολύ μικρή για να προσπαθήσει να αλλάξει, η καν να επηρεάσει, τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές, του ισχυρού πυρήνα της Ευρωζώνης, δηλαδή την Γερμανία. Ξανά και ξανά, ακόμα και αυτή την Κυριακή, ο κ. Στουρνάρας, (τον οποίον κατά τα άλλα θαυμάζω, σαν ένα από τους λίγους συνεπείς, ειλικρινείς, και ικανούς αξιωματούχους των τελευταίων κυβερνήσεων), απέρριψε την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ, σαν μία «μαγική λύση».
Συμφωνώ ότι η Ελλάδα από μόνη της δεν μπορεί να σταματήσει και να αλλάξει την αντικοινωνική, και βασικά απάνθρωπη, πολιτική αυστηρής λιτότητας που έχει επιβάλει στην περιφέρεια, και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Με τα ίδια σταθμά, είναι ιστορικό γεγονός, ότι η Ελλάδα με κανένα τρόπο δεν ήταν σε θέση να νικήσει τον γερμανικό στρατό το 1940 και να ελευθερώσει την ήδη σκλαβωμένη Ευρώπη. Αλλά όπως τότε, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, ίσως έγινε ο βασικός καταλύτης για ένα επερχόμενο γιγάντιο κύμα αντίστασης στον γερμανικό ιμπεριαλισμό, έτσι και τώρα, πιστεύω ακράδαντα, (και σε αυτό συμφωνώ με την πρόταση Τσίπρα), ότι η Ελλάδα βρίσκεται, άθελα της, στην πιο κεντρική θέση για να επηρεάσει καταλυτικά την ανατροπή της γερμανικής πολιτικής.
Αυτή η καταλυτική στάση μεταφράζεται απλά με την πρόταση Τσίπρα. Η νεοφιλελεύθερη ευρωζωνική πολιτική που επικρατεί στοχεύει αρνητικά και εξοντωτικά τις κοινωνίες της Ελλάδας και των άλλων κρατών της περιφέρειας, την ίδια στιγμή που η Γερμανία και ο υπόλοιπος πυρήνας αποκομίζουν τεράστια και άμεσα χρηματοπιστωτικά κέρδη στην συντήρηση των τεράστιων δημοσίων χρεών των. Η ελληνική οικονομική κρίση οφείλεται στην τεράστια ενδογενή ελληνική παθογένεια, αλλά εξ ίσου, και στην τεράστια ενδογενή παθογένεια των συνθηκών της Ευρωζώνης. Από τη άλλη μεριά η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας τα τρία τελευταία χρόνια οφείλεται παρομοίως και στις καταστροφικές επιλογές της ελληνικής ηγεσίας, αλλά και στις εξίσου καταστροφικές επιλογές της Τρόικας. Αλλά φυσικά, στην Ευρωζώνη, οι μόνο που κάνουν λάθη είναι τα κράτη της περιφέρειας. Το ελληνικό πρόβλημα είναι έτσι και αλλιώς ευρωπαϊκό και ένεκα τούτου χρήζει ευρωπαϊκής λύσης.
Εάν η ελληνική πολιτική ηγεσία σταθεί όρθια και πει ένα νέο ΟΧΙ και ξεκαθαρίσει στην ευρωζωνική ηγεσία ότι τα μνημόνια είναι αντικοινωνικά και βάζουν την κοινωνική συνοχή αλλά και τους δημοκρατικούς θεσμούς σε σοβαρό, σε κρίσιμο κίνδυνο, και ότι η Ελλάδα αρνείται την τωρινή ευρωζωνική πολιτική, αλλά ότι επίσης δεν είναι διατεθειμένη να φύγει εκούσια η ακούσια από το κοινό νόμισμα, τότε πιστεύω, ότι και οι μεγαλύτερες δυνάμεις της περιφέρειας, αυτές που έχουν τον όγκο και την ισχύ να ανατρέψουν την γερμανική πολιτική, δηλαδή, η Ισπανία, η Ιταλία, και η Γαλλία, θα αλλάξουν το βιολί τους.
Αλλά και η τωρινή κυβέρνηση, που δεν συμφωνεί ποσώς με την πρόταση Τσίπρα, μπορεί να χρησιμοποιήσει την απειλή Τσίπρα για να διαπραγματευτεί σημαντικές ελαφρύνσεις στα μέτρα πτώχευσης του ελληνικού λαού, ή για άμεσα αναπτυξιακά μέτρα επενδύσεων για την άμεση δημιουργία σημαντικού αριθμού νέων θέσεων εργασίας. Η κυβέρνηση, άδικα και εντελώς για ποταπούς μικροκομματικούς λόγους, προσπάθησε να περιγελάσει τις πολιτικές επαφές του Τσίπρα στην Νότιο Αμερική, στην Γερμανία και στις ΗΠΑ. Το ακριβώς αντίθετο είναι η πραγματικότητα. Το γεγονός ότι ο Σόιμπλε δέχτηκε να συναντηθεί με τον Τσίπρα, και μάλιστα συνομίλησε διπλάσια ώρα από την σχεδιασμένη, δείχνει ότι η Γερμανία ανησυχεί σοβαρά για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα. Δεν είναι βλάκες και δεν εθελοτυφλούν, αλλά για δικά τους μικροκομματικά και εθνικά συμφέροντα, οι Γερμανοί είναι διατεθειμένη να στύψουν από την ελληνική μύγα όσο γάλα βγαίνει, υπό την προϋπόθεση ότι η μύγα δεν θα πεθάνει πρώτα.
Παρομοίως και στο ταξίδι στις ΗΠΑ, δεν είναι τυχαία γεγονότα, ούτε η υποδοχή που είχε ο Τσίπρας στο ΔΝΤ, ούτε ότι πριν και μετά την αμερικανική επίσκεψη, το ΔΝΤ έχει ξελαρυγγιαστεί να καταδικάζει το ίδιο του το πρόγραμμα και να παραδέχεται κρίσιμα και τραγικά «λάθη» και παρεκκλίσεις από τις σωστές οικονομικές προδιαγραφές για «διασωστικά» προγράμματα οικονομιών σαν την ελληνική. Όλος ο κόσμος το έχει τούμπανο, και η Μέρκελ κρυφό καμάρι, ότι η κατάσταση, ως έχει δεν είναι συντηρήσιμη, και δεν μπορεί να περιμένει να επανεκλεγεί η Μέρκελ σε οκτώ μήνες.
Και τελειώνοντας, δεν μπορώ να αντισταθώ να αντιπαραθέσω την στάση του Ευάγγελου Βενιζέλου, και του τότε πρωθυπουργού του Γιωργάκη Παπανδρέου, γύρω από το πρώτο μνημόνιο. Ο κ. Βενιζέλος είχε το θράσος σε κυριακάτικη εφημερίδα να εξηγήσει την εγκληματική παρέκκλιση στο πολλαπλασιαστή ύφεσης που κακώς χρησιμοποίησε το ΔΝΤ στις μνημονιακές συνταγές, με την διάθεση, και την πρόθεση της Ευρωζώνης, βλέπε Γερμανία, να τιμωρήσει την Ελλάδα. Πως μπορεί κανείς να συγκρίνει την στάση των δύο αυτών ηγετών του ΠΑΣΟΚ, αποδεχόμενοι και εφαρμόζοντες επί τρία χρόνια, μία ξεκάθαρη τιμωρία εναντίον του ελληνικού λαού, (τιμωρία που αξίζει μόνο στα μεταπολιτευτικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ), με την στάση του δικτάτορα Μεταξά και του ιστορικού ΟΧΙ; Πόσο μάλλον που αυτός ο πολιτικός εγκληματίας, ο Γιωργάκης Παπανδρέου, είχε φροντίσει από την πρώτη στιγμή που έγινε αρχηγός της χώρας, να δυσφημίσει την Ελλάδα από άκρον εις άκρον, ανά την υφήλιο, και να παράσχει, με αυτό τον τρόπο, και κίνητρο και δικαιολογία στην Γερμανία να επιβάλει αυτή την απάνθρωπη, και εν κατακλείδι, επίσης, άκρως εκμεταλλευτική, πολιτική «διάσωσης». Μετά αναρωτιέται κανείς γιατί το πιο επερχόμενο κόμμα στην χώρα είναι η Χρυσή Αυγή.