Όχι ότι οι συχνές γεροντίστικες αψιμαχίες μας, (είμαστε κολλητοί σαν αδέλφια), έχουν ουδεμία εθνική σημασία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο τελευταίος τσακωμός ζωγραφίζει παραστατικά τον τωρινό διχασμό της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής πολιτικής. Εγώ καταφέρθηκα στα άρθρα μου εναντίον της υποκρισίας του προέδρου της Γαλλίας και της χώρας του, που από την μία μεριά, εννοούν να το παίζουν «φιλικά και υποστηρικτικά» προς την Ελλάδα, και από την άλλη μεριά έχουν καταδικάσει την Ελλάδα, σε σύμπραξη με την υπόλοιπη Ευρωζωνική ηγεσία, (βλέπε Γερμανία), σε αιώνια ανοικτή σύρραξη εναντίον της Τουρκίας γύρω από το Αιγαίο, αρνούμενοι να αναγνωρίσουν τα νησιά του Αιγαίου σαν ευρωζωνικά σύνορα. Η αδελφή μου έγινε έξαλλη επειδή σπρώχνω μακριά τον μόνο άνθρωπο που δηλώνει, τουλάχιστον, ότι είναι φίλος, και ότι θέλει να μας βοηθήσει να ερευνήσουμε και να εκμεταλλευτούμε τον αναμενόμενο ενεργειακό πλούτο του Αιγαίου. Εγώ επιμένω ότι δεν μπορώ παρά να καταφερθώ ανοικτά εναντίον της υποκρισίας και της αδικίας. Ποιος έχει δίκιο;
Αυτός ο διχασμός, φυσικά, είναι και το κεντρικό σημείο διαφωνίας μεταξύ της κυβερνητικής παράταξης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι μόνο στο θέμα του Αιγαίου, αλλά σε όλα ανεξαιρέτως. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι κάνει ότι είναι δυνατόν, στα παρασκήνια, να κερδίσει για το έθνος, τη καλύτερη δυνατή βοήθεια για την χώρα, και η αντιπολίτευση υποστηρίζει, ότι η κυβέρνηση υποκύπτει αμαχητί στα συμφέροντα της Ευρωζωνικής ηγεσίας, ακόμα και όταν αυτά είναι καταστροφικά για το έθνος και τον λαό του.
Προσωπικά, δεν έχω ιδέα πως μπορούμε εγώ και η αδελφή μου να βρούμε μία μέση λύση σε αυτή την σοβαρή μας διαφωνία. Στο προκείμενο τσακωμό, μετά από μερικούς υψηλούς τόνους, αποφασίσαμε και οι δύο να σταματήσουμε την κουβέντα, χωρίς να έχει, ούτε κατά διάνοια, πείσει ο ένας τον άλλο, γιατί ξέραμε ότι δεν θα αλλάζαμε θέση, όσο και να κουβεντιάζαμε, και επιλέξαμε να διασώσουμε την αδελφική μας σχέση, και την προσωπική μας ηρεμία.
Αναρωτιέμαι εάν αυτό το αδιέξοδο είναι εξίσου αξεπέραστο στο πολιτικό επίπεδο, αλλά, ακόμα χειρότερα, και σοβαρότερα, εάν αυτό το αδιέξοδο αποβεί τραγικά αξεπέραστο και στην σύσσωμη ελληνική κοινωνία. Πότε και πως πρέπει να συμφωνήσουμε και να υποταχθούμε, σαν έθνος στα συμφέροντα και τις επιλογές της ευρωζωνικής συμμαχίας, και πότε οφείλουμε και για μας τους ίδιους, αλλά και για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, να αντιταχθούμε σε πολιτικές επιλογές της τωρινής ηγεσίας του ευρώ, οι οποίες είτε είναι άδικες, είτε καταστροφικές, είτε εκμεταλλευτικές, είτε και όλα μαζί.
Ειδικά για τα σύνορα μας στο Αιγαίο, δεν ξέρω ούτε μπορώ να καταλάβω πως συμφώνησε η ελληνική ηγεσία, στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, να ενταχθεί στην κοινότητα του κοινού νομίσματος, θέτοντας, ταυτόχρονα, ένα τεράστιο μέρος των συνόρων μας υπό διεθνή αμφισβήτηση. Στην πραγματικότητα, νομίζω, το γεγονός ότι προσχωρήσαμε στην Ευρωζώνη έχοντας συμφωνήσει ότι τα σύνορα του Αιγαίου πελάγου δεν ήταν καθορισμένα, ήταν βασικά μία τραγική, μία τεράστια γεωπολιτική οπισθοδρόμηση στην εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, έναντι της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής.
Δεχόμενοι να γίνουμε μέλη μίας νομισματικής κοινοπραξίας που πίστευε ότι η Τουρκία είχε δικαιώματα αμφισβήτησης στα σύνορα του Αιγαίου, βασικά η ελληνική κυβέρνηση, όποια και να ήτανε εκείνη, παραδεχότανε, με ένα τεράστιο τραγικό ιστορικό λάθος, ότι τα σύνορα της πατρίδας ήταν υπό δίκαια αμφισβήτηση από γείτονές μας, τους πολύ φίλους μας Τούρκους.
Εάν υπήρχε ένα ατράνταχτο εθνικό κέρδος για την Ελλάδα από την προσχώρηση στο ευρώ, θα ήταν, ακριβώς, η επισημοποίηση των συνόρων του Αιγαίου, από μία ευρωπαϊκή κοινότητα πολύ μεγαλύτερη και πολύ ισχυρότερη από την εθνική μας οντότητα. Αλλά ακριβώς το αντίθετο καταφέραμε σαν έθνος, μπαίνοντας στο ευρώ όπως μπήκαμε. Δηλαδή, θέσαμε οι ίδιοι, με αυτό το τεράστιο λάθος, τα εθνικά μας σύνορα ακόμα περισσότερο υπό αμφισβήτηση. Βασικά παραδεχθήκαμε ότι οι Τούρκοι είχαν κάποια σωστά δικαιώματα στο Αιγαίο, τα οποία, εν καιρώ, χρήζανε μίας κάποιας διευθέτησης.
Ποιοι πήρανε αυτές τις αποφάσεις; Πόσο ενήμερος ήταν ο ελληνικός λαός σε αυτήν την σημαντικότατη «λεπτομέρεια» της ευρωζωνικής συνθήκης για την χώρα μας. Υπάρχει καμία άλλη χώρα ανάμεσα στις 16 άλλες του ευρώ, της οποίας ένα τεράστιο μέρος των συνόρων, βρίσκεται υπό επίσημη αμφισβήτηση από την Ευρωζώνη; Έχει καμία σχέση η προσχώρηση της Ελλάδας στο ευρώ, υπό αυτήν την ιστορική συγκυρία, με τη απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης στα μέσα του 90 να αναστείλει τις ενέργειες για εξερεύνηση του υποθαλάσσιου ενεργειακού πλούτου του Αιγαίου;
Είναι ενδιαφέρον να αναπολήσει κανείς ποια θα μπορούσε να ήταν η τύχη της χώρας, εάν με την είσοδό μας στο ευρώ, είχαν επισήμως αναγνωριστεί τα αιγαιοπελαγίτικα μας σύνορα. Θα μπορούσαμε, ίσως εδώ και δέκα χρόνια να έχουμε ξεκινήσει ανενόχλητοι την προσπάθεια εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου, και θα βρισκόμαστε, τώρα, εν μέσω κρίσης, πιο μπροστά σε αυτές τις προσπάθειες, ακόμα και από την Κύπρο.
Το άλλο σημαντικό όφελος που θα είχαμε από μία ευρωζωνική επισημοποίηση των συνόρων μας και ολόκληρης της εθνικής μας κυριαρχίας, θα ήταν ότι δεν θα σπαταλάγαμε λεφτά που δεν είχαμε για αμυντικές δαπάνες που ήταν δυσανάλογα τεράστιες για προϋπολογισμό του κράτους. Αντί πάνω από 4% του ΑΕΠ που ξόδευε η Ελλάδα για την άμυνα, συντηρώντας τις βιομηχανίες πολέμου της Γαλλίας και της Γερμανίας, θα ξοδεύαμε ίσως περί τα 2% του ΑΕΠ μας, που είναι ο μέσος όρος των κρατών του Ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι τα τελευταία δέκα χρόνια θα είχαμε δανειστεί πάνω από 40 δισεκατομμυριάκια ευρώ λιγότερο, και το τεράστιο χρέος μας θα ήταν αισθητά μικρότερο. Αλλά...
Αλλά αντί αυτής της φανταστικής ιστορικής εκδοχής, κάναμε τον καιρό εκείνο που εισχωρήσαμε στο ευρώ, ένα τεράστιο ιστορικό λάθος, και ένα τεράστιο βήμα προς τα πίσω, όσον αφορά τα εθνικά μας συμφέροντα, και τώρα προσπαθούμε να τό διορθώσουμε, εάν πράγματι είναι ειλικρινείς οι προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης, με γλυκόλογα από ένα γάλλο πρόεδρο, ο οποίος που ξέρεις και εάν θα βγάλει την θητεία του, όπως πάει η χώρα του, και με νοικιάσματα πλοίων με γαλλικό άρωμα Chanel.
Αλλά σε ποια θέματα φάνηκε ποτέ ικανή η πολιτική ηγεσία της Μεταπολίτευσης, για να φανεί ικανή και αρκετή, και σε αυτό;