ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Η Γερμανική ηγεμονία δεν αλλάζει με το μαλακό…

12:52 - 08 Μαϊ 2017
Ντίνος Κουτσολιούτσος

Γράφει ο Ντίνος Κουτσολιούτσος

Ακόμα ένας φιλόδοξος και ελπιδοφόρος Ευρωπαίος πολιτικός έρχεται στην ηγεσία μιας από τις τρείς καθολικές, λατινικές, και μεσογειακές χώρες της Ευρωζώνης, Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας, υποσχόμενος να αλλάξει και την χώρα του προς το γερμανικό μοντέλο υποτακτικής και συνεργάσιμης εργατικής τάξης, αλλά και να αλλάξει και την Γερμανία προς μια πιο συνεργάσιμη, αλληλέγγυα και βιώσιμη ηγεμονική πολιτική. Και ακόμα ένας τέτοιος πολιτικός ηγέτης, ο νεοεκλεγείς Μανωλάκης Μακρόν, μέλλει, κατά πλείστη πιθανότητα, να αποτύχει, όπως και όλοι οι προκάτοχοι του, Ολάντ, Σαρκοζί, Ρέντσι, Μόντι, Μπερλουσκόνι, Ραχόη, εάν πάει στο Βερολίνο εκλιπαρώντας.

Η ακραία αντιπαράθεση ανάμεσα στο υπάρχον πλουσιοπάροχο κοινωνικό εργασιακό μοντέλο των τριών λατινικών κρατών και στην μακροπρόθεσμη πρόθεση της γερμανικής ηγεμονικής πολιτικής να ισοπεδώσει τις αμοιβές και τις κοινωνικές παροχές σε όλη την Ευρώπη με στόχο την ισοφάριση του βιοτικού επιπέδου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, δεν γεφυρώνεται με απλή, ευπρεπή, συνεργάσιμη Ευρωπαϊκή πολιτική. Οι εθνικιστικές, εγωιστικές πολιτικές εκατέρωθεν δεν επιτρέπουν ευπρέπεια. Ούτε είναι μια συνεργασία ανάμεσα σε αυτά τα δύο, τόσο διαφορετικά, ευρωπαϊκά οράματα πιθανή ή δυνατή υπό την μπότα της αναγκαστικής λιτότητας και των νομισματικών και χρηματοπιστωτικών εκβιασμών.  

 

Ο μόνος βιώσιμος δρόμος για μία ενωμένη και συμφιλιωμένη Ευρώπη είναι μέσω του μοιράσματος του πλούτου και των αναπτυξιακών ευκαιριών σε όλη την επικράτεια, από τους έχοντες της Ευρώπης στους μη έχοντες. Μόνο μέσω οικονομικής ευημερίας και κοινωνικής ασφάλειας θα μπορέσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί με τις τόσο δραματικά διαφοροποιημένες εθνικές ιστορίες και εθνικές κουλτούρες, να αποδεχθούν την αποδυνάμωση έως και εξάλειψη της εθνικής τους ανεξαρτησίας, και την υποταγή τους σε μία πανευρωπαϊκή ηγεσία, ακόμα και εάν η τελευταία εξελιχθεί σαν βασικά μια γερμανική ηγεμονία. Δηλαδή, η υπάρχουσα πιεστική και καταπιεστική γεωπολιτική και χρηματοπιστωτική ηγεμονία της Γερμανίας μόνο με πανευρωπαϊκή ευημερία μπορεί να γίνει ανεκτή, έως και να αγαπηθεί, ενάντια στο φόβητρο ενός μπαμπούλα στην μορφή του περίφημου Σόιμπλε…

 

Εάν η Γερμανία δεν αποφασίσει να αρχίζει να μοιράζεται τα απίστευτα κέρδη που αποκομίζει εδώ και χρόνια (και) λόγω της συμμετοχής της στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και λόγω της συμμετοχής της στην κρίση του Ευρώ, οι εκρήξεις θα συνεχίσουν. Μερικές θα είναι οριστικές σαν το Brexit. Οι πιο πολλές θα είναι οι τεράστιες φουσκοθαλασσιές σε στυλ Λε Πεν, Πέπε Γκρίλο, Ποδέμος, που θα κρατάνε την Ευρώπη σε ανισόρροπη πολιτική κατάσταση, έως ότου μια από αυτές τις φουσκοθαλασιές ξεσπάσει σε μια τρικυμία που θα διαλύσει την Ευρωζώνη, και την Ευρώπη, προς κοινή καταστροφή όλων.

 

Η Γερμανία έλαχε, μέσω της πανέξυπνης γεωπολιτικής στρατηγικής της, και της χαζομάρας της γαλλικής ηγεσίας, να της προσφέρουν σε πιατέλα μία χρυσή κότα στην μορφή του κοινού νομίσματος. Έχει δύο επιλογές. Ή θα αρχίσει να μοιράζει τα χρυσά αυγά με όλους τους Ευρωπαίους, ή η κότα θα σφαγεί από την επόμενη επανάσταση ενός ευρωπαϊκού λαού.

 

Η τρίτη και πιθανώς όχι αναίμακτη λύση, θα ήταν όταν η επόμενη τρικυμία ξεσπάσει, ας πούμε στη Ιταλία το 2018, με μια ιταλική κυβέρνηση του κόμματος των 5 Αστέρων, η Γερμανία, υπό το άμεσο φόβητρο της διάλυσης του Ευρώ να ενδώσει σε μια ριζική αλλαγή της ηγεμονικής πολιτικής της.

Copyright © 1999-2024 Premium S.A. All rights reserved.