Ο συνδυασμός του μακιαβελικότερου των Ελλήνων πολιτικών, και ίσως των Ευρωπαίων, με την ειδική βαρύτητα της κοινοβουλευτικής καρέκλας, ιδίως στα χρόνια της ανεργίας, μαζί με την λαχτάρα της αριστερής ιδεολογίας να αφήσει επιτέλους κυβερνητικό στίγμα σε αυτόν τον τόπο, μισόν αιώνα μετά τον εμφύλιο, χαρίζουν, με το έτσι θέλω, στην Ψωροκώσταινα, τέσσερα χρόνια κυβερνητικής «σταθερότητας». Και βλέπουμε…
“Τίποτα δεν παραμένει τόσο πολύ, όσο το προσωρινό” είναι ένα γαλλικό ρητό κάποιου σοφού που στόλιζε τα μαθητικά μου τετράδια ατέλειωτες δεκαετίες πριν. Και τίποτα ίσως δεν αποδειχθεί τόσο σταθερό όσο η συνεχιζόμενη αστάθεια με την οποία κατηγορείται ότι κυβερνά ο Τσίπρας από όλους και όλα.
Ίσως να φταίει ότι και ο ελληνικός λαός έχει πια τόσο κουραστεί και τόσο απογοητευτεί από το πολιτικό σύστημα της χώρας, που έπαψε πια να ελπίζει στην ηγεσία του τόπου και έχει πλήρως αφεθεί στα χέρια των Ευρωπαίων δανειστών, ελπίζωντας ότι δεν θα κατασπαράξουν όλο τον πλούτο της χώρας, και ότι σιγά σιγά, λίγο λίγο, υπό την ατελείωτη εξωτερική πίεση, αυτή η χώρα θα αναμορφωθεί προς το καλύτερο.
Ισως να φταίει ότι ο Τσίπρας είναι ο κατεξοχήν “Ελληναράς”, ξύπνιος και ικανός στις επικοινωνιακές αναμετρήσεις, και σαΐνι μοναδικό στο να γλυτώνει στο παραπέντε, με οιονδήποτε τρόπο από κάθε φαινομενικά σίγουρη πανωλεθρία.
Ίσως να φταίει πάλι όλη αυτή η φασαρία που η κυβέρνηση ξεκινά και συνεχίζει στην διαπασών επί μήνες εναντίον κάθε εγκληματικής και καταστροφικής λιτότητας που απαιτούν οι ξένοι, προτού ενδόσει στο παραπέντε στην αναπόφευκτη παράδοση άνευ όρων.
Ο θυμός, το βρύσιμο, ή οχλαγωγή των κυβερνητικών στελεχών, υπό την αριστοτεχνική μουσική διεύθυνση του πρωθυπουργού, να βοηθάει τον ελληνικό λαό να προσαρμόζεται σιγά σιγά σε κάθε νέα απώλεια πλούτου, εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας, εάν όχι και αυτοπεποίθησης.
Αυτή η οργή που διατυμπανίζει η κυβέρνηση μέσω των στελεχών της, αυτοί οι παλληκαρισμοί, επί εβδομάδες και μήνες, τελικά άκαρπης διαπραγμάτευσης, να καταστρέφει, μεν, το οικονομικό κλίμα και την απόδοση της ελληνικής οικονομίας, αλλά πιο σημαντικό, ίσως, να προσφέρει στον ελληνικό λαό και μια επιφανειακή ανακούφιση ότι “εμείς είμαστε εναντίον”.
Αλλά επίσης να προσφέρει και χρόνο, και τόπο, και αντικείμενο για μία συλλογική, εθνική διαδικασία ψυχολογικής και κοινωνικής προσαρμογής στην συνεχιζόμενη καταιγίδα απωλειών σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στο επίπεδο του εθνικού θρήνου, στο οποίο η κυβέρνηση πρωτοστατεί, ακριβώς διά τς διαδικασίας των ατέρμονων όσο και αναποτελεσματικών διαπραγματεύσεων.
Και ίσως πάλι, η μακροβιότητα της τωρινής κυβέρνησης να οφείλεται αποκλειστικά στο ότι οι δανειστές έχουν βρει την τέλεια ελληνική πολιτική ηγεσία για να συνεχίσουν την αφαίμαξη εθνικού πλούτου…
