Προχθές παρευρέθηκα στην πρώτη από επτά καθημερινές παραστάσεις της εγχώριας ομάδας Urban Dig, στο δημόσιο χώρο της πλατείας της Ομόνοιας, με τον τίτλο : Στάση Ομόνοια – Τρυπών(όντας) στην πλατεία.
Η παράσταση ήταν αλλοπρόσαλλη, θα ήταν το ελάχιστο που θα έλεγε κανείς. Στην πρώτη “πράξη”, μια ωραία νεαρή γυναίκα, με φανταχτερή κολλητή φορεσιά φαινότανε να ήταν τελείως αναστατωμένη και απεγνωσμένη με την ύπαρξη ενός άφαντου άντρα, και μονολογούσε και μοιρολογούσε ασυνάρτητα όσο και ακατάπαυστα στην μέση της πλατείας επενδύοντας ενίοτε και σε ακροβατικές ασκήσεις του πολύ γυμνασμένου κορμιού της.
Την πιο πολύ ώρα φαινότανε από μακριά να ήταν θύμα μιας σοβαρής ψυχωτικής κατάστασης. Στην δεύτερη “πράξη” παρουσιάζεται ένας συμπαθής άντρας, ο οποίος διαλαλεί σε όλους και σε όλα με καθησυχηστικά χαμόγελα ότι προτίθεται να χτίσει το πρώτο ατομικό χαμάμ, στην μέση της πλατείας, χρησιμοποιώντας τον θερμό αέρα που αναδύεται από το αθηναϊκό μέτρο κάτω από την πλατεία, συνδυασμένο με την ανασκαφή και επανασύνδεση των σωλήνων νερού που πολλές δεκαετίες πριν τροφοδοτούσαν το περίφημο λοξό συντριβάνι της πλατείας όταν ήμουνα ακόμα παιδί.
Και με πολλή ζεστασιά βεβαίωνε τους πάντες ότι θα έκανε μασάζ δωρεάν σε όλο τον κόσμο 24 ώρες το εικοσιτετράωρο μέσα στην πλατεία.
Στην Τρίτη και τελευταία πράξη μία άλλη ωραία νέα γυναίκα, με ψηλά τακούνια, πλισέ, λαμέ φούστα, και κρατώντας ένα τεράστιο σφυρί διπλό από το μπόι της, άρχισε να ξεφωνίζει στους εκατό και πιο πολλούς θεατές, περίεργους και άλλους πιο ζωτικούς θαμώνες της πλατείας, τους μετανάστες, ότι θα άνοιγε την πρώτη δημόσια τουαλέτα της πλατείας διότι ο λαός είχε απόλυτο δικαίωμα σε μία τουαλέτα στην Ομόνοια.
Η προσωπική μου εμπειρία και αντίδραση στα δρώμενα, ξεκίνησε από μια προσπάθεια να καταλάβω τα ακαταλαβίστηκα, συνέχισε στο να κοιτάω και να χαζεύω τα αξιοπερίεργα, μετά μεταβλήθηκε στο να εντυπωσιάζομαι από τα απίθανα και απίστευτα που άκουγα, και τελειώνοντας με την ανακάλυψη ότι η ομάδα Urban Dig μου είχε παρουσιάσει, εμένα, τον επικυρωμένο θεατή αλλά όχι μόνο, με ένα αρκετά θεότρελλο και αρκετά εξωφρενικό θέατρο του Παράλογου.
Και τότε έλαμψε ο λαμπτήρας στο μυαλό μου, και ανακάλυψα ότι η παράσταση που μόλις είχα δει, μου είχε προσφέρει μια παράλληλη εμπειρία του Παράλογου, αλληλένδετη, κοινωνικά και πολιτικά με δύο άλλες θεατρικές παραστάσεις του Παραλόγου, που παίζονται εδώ και αρκετά χρόνια σε παγκόσμιο βεληνεκές.
Η μία εκτεταμένη παράσταση είναι η Χρηματοπιστωτική Διάσωση της Ελλάδας, και η άλλη παράσταση είναι η Στρατιωτική Απελευθέρωση του Λαού της Συρίας. Η πρώτη εκτεταμένη παράσταση προσφέρεται από την ηγεσία της Ευρώπης με την απόλυτη σύμπραξη της ηγεσίας της Ελλάδας, και την ευγενή προσφορά του ΔΝΤ.
Στην δεύτερη παράσταση έχουν πέσει μέσα και συμπράττουν ο καθένας εναντίον όλων και όλοι εναντίον του καθένα, όλοι οι μεγάλοι θίασοι της οικουμένης, πολύ ολιγων εξαιρουμένων.
Στην πρώτη παράσταση του Παραλόγου, η εκτεταμένη, βλέπε ατέρμονη διάσωση της Ελλάδας, την χαντακώνει όλο και πιο βαθιά και καθημερινά στην ανέχεια και στην φτώχεια. Και στην δεύτερη παράσταση, η απελευθέρωση του Συριακού λαού, πραγματοποιείται αφενός μέσω της εξολόθρευσης μεγάλου μέρους του λαού σαν παράπλευρη απώλεια της ευγενέστατης επαναστατικής στρατιωτικής προσπάθειας, και αφετέρου δια της καθολικής διάλυσης του έθνους των Συρίων μέσω της υποχρεωτικής διασποράς, όχι διαφορετικά από ότι έγινε στους Εβραίους πριν τρεις χιλιάδες χρόνια και από ότι έκανε και κανει το Ισραήλ στους Παλαιστινίους στην τωρινή εποχή.
Και το δίδαγμα που απεκόμισα, απερχόμενος από την Ομόνοια προχθές το βράδυ, εν μέσω χορού και τραγουδιού από τους παρουσιαστές και τους θεατές, ανάμεικτα, ήταν η ξεκάθαρη αντίληψη στο μυαλο μου και στην συνείδηση μου, ότι η ζωή μου δεν είναι τίποτα άλλο από μια ατέρμονη συνεχιζόμενη θέαση και ακρόαση των διαφόρων θεατρικών παραστάσεων του Παραλόγου, που οι μεγάλοι θίασοι και οι μεγάλοι παίκτες της παγκοσμιοποιημένης υφηλίου προσφέρουν, η μάλλον επιβάλλουν σε εμένα και σε όλους τους άλλους στην γη.
Και ίσως εδώ να έγκειται και η απίστευτη ψυχολογική κα κοινωνική αντοχή του ελληνικού λαού στη εμπειρία του εγχώριου θεάτρου του Παραλόγου που τους έχει επιβληθεί. Αυτή η αντοχή ίσως να είναι συνδεδεμένη και να οφείλεται με την τρομερή γαλούχηση που έχει ο ελληνικός λαός από την συναναστροφή του με το αρχαίο ελληνικό θέατρο.