Ο αρχηγός των Σοσιαλδημοκρατών, ο Σουλτς, διατυμπανίζει την επιθυμία για μια Ευρώπη των Ηνωμένων Κρατών, προσεγγίζοντας, έστω και από μακριά, το αμερικανικό πρότυπο.
Το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών έχει κατά καιρούς και επί χρόνια προβάλει επιλογές για μια πιο ήπια γερμανική πολιτική αλληλεγγύης προς τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης, αλλά όλα αυτά τα χρόνια, οι επικλήσεις και οι συμβουλές του πρώην αρχηγού το κόμματος, του κ. Γκάμπριελ, σκόνταφταν στον τοίχο από γρανίτη που λέγεται Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, και η κα. Μέρκελ με πολλή ευχαρίστηση και άνεση έπαιζε την αθώα περιστερά.
Τώρα ο Σόιμπλε έχει αποχωρήσει από την θέση του υπουργού οικονομικών για να γίνει πρόεδρος της γερμανικής βουλής και να προσπαθησει να κρατήσει την άνοδο του ακροδεξιού κόμματος υπό κάποιον έλεγχο.
Δυστυχώς, η Μέρκελ δεν έχει μείνει μόνη να υπερασπιστεί την πολιτική της εναντίον των σοσιαλδημοκρατών. Μια πολιτική, που όλα αυτά αυτά τα χρόνια εστίαζε βαριά πάνω στον εθνικό ανταγωνισμό, και πολύ λίγο, εγκληματικά λίγο, στην διεθνική αλληλεγγύη.
Πάραυτα, ο πρόσφατα νεοεκλεγείς νέος αρχηγός του συντηρητικότερου σκέλους του Μέρκελικού συνασπισμού, που έχει έδρα την Βαυαρία με την πλούσια βιομηχανία, επιτέθηκε εναντίον του Σουλτς και απόλυτα απέρριψε οιαδήποτε ιδέα μιας πιο ενωμένης Ευρώπης, και οπωσδήποτε όχι μιας εξαιρετικά ενωμένης ηπείρου, όπως την οραματίζονται οι Σουλτς και Μακρόν.
Καθώς οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε Μέρκελ και Σουλτς θα συνεχιστούν τις επόμενες εβδομάδες ίσως και μήνες, θα διαφανεί πόσο σοβαρά στέκεται ο Σουλτς πάνω στην σοσιαλδημοκρατική του ιδεολογία, και εάν θα βάλει τις μακροπρόθεσμες ανάγκες μιας ενωμένης Ευρώπης, υπέρ των άμεσων αναγκών της Γερμανίας για μια κυβέρνηση πλειοψηφίας.
Εμείς οι λοιποί και φτωχοί συγγενείς Ευρωπαίοι, που παρακολουθούμε, τρόπον τινά από τα θεωρεία του γερμανικού κοινοβουλίου, τις διαβουλεύσεις, τις επιλογές, τις διαπραγματεύσεις και τις αποφάσεις του γερμανικού πολιτικού συστήματος, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε και να ευχόμαστε ότι η γερμανική ηγεσία θα αποφασίσει επιτέλους κάποια στιγμή να εστιάσει την προσπάθεια της περισσοτερο εάν όχι αποκλειστικά, για μια αλληλέγγυη και ευημερούσα Ευρώπη, την μόνη Ευρώπη, όπου η Γερμανία μπορεί όχι μόνο να ξεπλύνει πραγματικά το παρελθόν της, αλλά και την μόνη Ευρώπη, όπου η δύναμη, η ποιότητα, η λειτουργικότητα και η αποτελεσματικότητα του γερμανικού λαού θα μπορέσει να επιβληθεί με το καλό, και όχι με το στανιό, όπως επιχειρείται εδώ και καιρό, σε μια Ευρώπη της οποίας θα είναι η εξαίρετη αρχηγός.