Έχουμε δηλαδή μια βασική ανατροπή του πατροπαράδοτου κοινωνικού και πολιτικού σκηνικού, όπου ο γελωτοποιός με τις άκομψες και ανεπίτρεπτες αθυροστομίες, παραμένει στο περιθώριο, όπου και οι αθυροστομίες του μπορούν να αποθηκευτούν και να αποσιωπηθούν, και αντί αυτού, οι αθυροστομίες και οι θεότρελλες σκέψεις και επιθυμίες του, στον ρόλο πια του εστεμμένουβασιλιά, καταλαμβάνουν κεντρική θέση και σημαντική βαρύτητα στο μεταλλαγμένο βασίλειο.
Τα ιστορικά χαρακτηριστικά του πατροπαράδοτου γελωτοποιού στην αυλή του βασιλιά, χαρακτήρισαν σχεδόν ολοκληρωτικά την προεκλογική εκστρατεία του Ντόναλντ Τραμπ για την θέση του Προέδρου της Αμερικής. Ήταν δύσμορφα γελοίος με αυτήν τηνξανθή κόμμωση που έβγαζε μάτι πάνω στο κεφάλι ενός γερασμένου υπερήλικα άντρα. Ήταν εκθαμβωτικά γελοίος με την παθολογικά ναρκισσιστική του συμπεριφορά στα υψηλότερα παλκοσένικα του αμερικανικού πολιτικού σκηνικού. Ξεφούρνιζε άγαρμπα ανεπιθύμητες αλήθειες για την αμερικανική πολιτική και κοινωνία, όπως ο ακράτητος ρατσισμός που εξέπεμπε, η πρόθεση του να τα κάνει πλακάκια με τον κακό εχθρό Πούτιν, και η επισήμανση ότι η αμερικανική ελίτ είχε (εσκεμμένα) αφήσει πίσω την συντριπτική πλειοψηφία του αμερικανικού λαού από την οικονομική πρόοδο των τελευταίων δεκαετιών.
Και ξαφνικά, εκεί που κανείς δεν το περίμενε, ούτε και αυτός ο ίδιος, ούτε και οι υποστηρικτές του, σύμφωνα με το πρόσφατο βιβλίο, Fire and Fury, ο πιο απίστευτος “πολιτικός” στην ιστορία της Αμερικής, έγινε ο αρχηγός της.
Φυσικά υπήρχαν προεόρτια περιστατικά που θα μπορούσαν να παρατηρήσουν πιο οξυδερκείς παρατηρητές. Ο Ρήγκαν που κατέστη ένας ονειρικός αρχηγός των Ρεπουμπλικάνων προσφέροντας βασικά τις ικανότητες ενός μετρίου ηθοποιού, και μετέπειτα ο υιός Μπους, που κυριάρχησε καταστροφικά στην Αμερική επί οκτώ χρόνια, προσφέροντας βασικά το πολιτικό οπλοστάσιο του πολιτικού πατρικίου πατέρα του, και την macho συμπεριφορά ενός αστικού κάου μπόι.
Και οι δύο αυτοί προκάτοχοί του, σημειωτέον και οι δύο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, ξέφτησαν σιγά σιγά αλλά εμφανώς την σοβαρότητα της θέσης του προέδρου της Αμερικής. Και δεν είναι διόλου συμπτωματικό ότι και ο διάδοχος αυτών των δύο, θα έλεγε κανείς, ελειμματικών Αμερικανών προέδρων, ο Τραμπ, εξελέγη επίσης σαν Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος, και δοξάζεται και υμνείται επί του παρόντος από την μεγάλη πλειοψηφία του κόμματος και των ψηφοφόρων του.
Και ο λόγος είναι απλός. Το Ρεπουμπλικανικό κόμμα είναι αυτό που παραδοσιακά υποστηρίζει την πολιτική δύναμη και εξουσία της οικονομικής ελίτ, δηλαδή του Κεφαλαίου, με μεγάλο Κάπα, και είναι ένεκα τούτου, και το κόμμα που κυρίως προώθησε την οικονομική Παγκοσμιοποίηση υποστηρίζωντας τα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα των τεράστιων πολυεθνικών εταιρειών της Αμερικής, μέσω πολιτικών και στρατιωτικών επεμβάσεων και κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου, αλλά και μετέπειτα με την συστηματική προώθηση του καθεστώτος της Παγκοσμιοποίησης, το οποίο τελευταίο, φυσικά θα επιφέρει, αργά, αλλά σταθερά και εντελώς σίγουρα, την εξάλειψη των δημοκρατικών θεσμών στον Δυτικό Κόσμο, η τουλάχιστον, θα τις ασημαντοποιήσει τόσο δραστικά που θα χάσουν κάθε ουσιαστικό ρόλο και αξία στην ζωή των δυτικών λαών. Μια διαδικασία που έχει προχωρήσει σημαντικά ήδη στην γερμανοκρατούμενη Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.
Τώρα που έχουμε λοιπόν την ευκαιρία να παρατηρήσουμε σε είδος “επιστημονικού πειράματος” αυτήν την ιστορική ανατροπή, του παραδοσιακά περιφερειακού πολιτικοκοινωνικού παράγοντα να μετατρέπεται στον άρχοντα της χώρας και να κατακτεί το σκήπτρο της εξουσίας, μπορούμε να διαπιστώσουμε πώς η εξουσία αλλοιώνει τους ρόλους και τις προθέσεις.
Κατ' αρχάς, κάθε υπόσχεση προς την πλειοψηφία του Αμερικανού λαού, από τον πρώην γελωτοποιό και νυν πρόεδρο, φαίνεται να βγαίνει φρούδα και να καταδεικνύει ένα τρομερά αποτελεσματικό λαϊκιστικό ψεύτη. Κάτι που πολλοί αναλυτές το είχαν προαναγγείλει, και η παρούσα στήλη είχε παραβλέψει.
Μέσα στον γελωτοποιό της παρούσας μελέτης, υπήρχε πάντα ένας κεφαλαιοκράτης, το ευαγγέλιο του οποίου μόνο μια πίστη εμπεριέχει, την κεφαλαιοκρατία.
Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος όμως έχει κρατήσει την συμπεριφορά του γελοίου γελωτοποιού, προσφέροντας μια εντελώς διαφορετική όψη εξουσίας, και υπό αυτήν την προϋπόθεση, συνεχίζοντας την σημαντική αποδυνάμωση και απαξίωση του θεσμού.
Μια άλλη ανατροπή είναι η συνεχιζόμενη και σοβαρά επεκτεταμένη βίαιη επίθεση και απαξίωση όλων των βασικών δημοκρατικών θεσμών της αμερικανικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, από τον Γελωτοποιό/Βασιλιά με την πλήρη υποστήριξη του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, το οποίο είχε ήδη από μόνο του συμβάλει εδώ και πολλά χρόνια με την απόλυτα μη συνεργάσιμη στάση του στο Κογκρέσσο, στην απαξίωση του αμερικανικού κοινοβουλευτισμού.
Με τον Τραμπ, η απόλυτη αυθαιρεσία σε λόγια και πράξεις του γελωτοποιού έχει μεταφερθεί και εγκατασταθεί περίτρανα σαν απόλυτη αυθαιρεσία του λόγου και της πράξης του προέδρου της Αμερικής, του ισχυρότερου ανθρώπου στον πλανήτη.
Και το συνεχώς ζητούμενο είναι εάν αυτή η απόλυτη αυθαιρεσία θα μεταφραστεί, παρ' ελπίδα, σε ικανές και ωφέλιμες μετατροπές για την αμερικανική οικονομία ή, όπως διαφαίνεται ανησυχητικά, και όπως πολλοί άλλοι έχουν προειδοποιήσει, μεταφραστεί σε ένα άκρατο απολυταρχισμό, με την δόλια όσο και προδοτική στάση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, που θα επιταχύνει την απαξίωση των ήδη υπό πίεση δημοκρατικών θεσμών.
Ίσως ο Τραμπ να μην αποτελεί τίποτα άλλο παρά ένα προβλέψιμο όσο και σημαντικό βήμα στην κατάλυση των θεσμών των δυτικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών.
Οι τελευταίες, και οι θεσμοί τους, είναι σύμβολα και δυνάμεις που παραμερίζονται ολοένα και πιο πολύ από τις διαδικασίες και τους θεσμούς της Παγκοσμιοποίησης.
Με ένα παράξενο τρόπο, σχεδόν αστείο, ο πρόεδρος Τραμπ, με την κραυγαλέα εθνικιστική του πολιτική, του “America First”, να προσφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στους εθνικούς δημοκρατικούς θεσμούς του δυτικού κόσμου, ακριβώς με την άγρια επίθεση που έχει εξαπολύσει εναντίον όλων των δημοκρατικών θεσμών της ίδιας του της πατρίδας.
Και ο δρόμος που έχουν αρχίσει εδώ και πολύ καιρό να τραβάνε οι δημοκρατίες του Δυτικού Κόσμου, θα συνεχίσει προς τα απολυταρχικά καθεστώτα της Κίνας και της Ρωσίας, τα οποία και τα δύο, με τους δικούς τους τρόπους, και σε διαφορετικά επίπεδα προσφέρουν σχετικά θετικά οικονομικά αποτελέσματα για τους πολύ φτωχότερους λαούς τους.