Η ιδιοφυία δηλαδή της επιχειρηματικής στρατηγικής, που ήταν και κρίσιμη στην φανταστική αρχική επιτυχία της ελληνικής πολυεθνικής, ήταν ότι με την συναίνεση των πελατών, δημιουργούσε ένα φανταστικά λαμπρό περιβάλλον, όπου ό,τι έλαμπε έπειθε ότι ήταν χρυσός, παρόλο που στην πραγματικότητα δεν ήταν!
Και φυσικά, εισβάλλοντας με διαβολική επιλογή στην ραγδαία οικονομικά αναπτυσσόμενη κοινωνία της πρώην κουμουνιστής Κίνας, αυτή η μεγαλοφυής στρατηγική πώλησης ημιπολύτιμων κοσμημάτων σε ένα λαό που μόλις στις προηγούμενες γενεές σχεδόν δεν είχε να φάει, απεδείχθη αρχικά και για τα πολλά πρώτα χρόνια, απίστευτα επιτυχής και εκτίναξε την συγκεκριμένη ελληνική πολυεθνική επιχείριση στην κορυφή, όταν η ίδια επιχείριση είχε ξεκινήσει από πολύ χαμηλά, υπό την ιδοφυή συνεργασία του ζεύγους Δημήτρη και Καίτης Κουτσολιούτσου, ενός απόλυτα επιτυχημένου ζευγαρώματος δύο ανθρώπων, σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Υπήρξε δηλαδή και ένα δεύτερο επιτυχέστατο ζευγάρωμα, μιας επιχείρισης που έφτιαχνε μέτριας τιμής όσο και αξίας κοσμήματα, τα οποία όμως φάνταζαν υπερπολύτιμα, και ενός κινέζικου καταναλωτικού κοινού, χωρίς πρόσφατη εμπειρία σε είδη πολυτελείας, και το οποίο καταναλωτικό κοινό, μετά από γενεές δύσκολης οικονομικής επιβίωσης κάτω από το κουμουνιστικό καθεστώς, διψούσε για έμπρακτη απόδειξη της επιτυχίας των νέων κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών τις οποίες ζούσε και συντηρούσε.
Αλλά μετά ήρθε η στιγμή της αλαζονείας που τρέφει η μεγάλη όσο και ξαφνική επιτυχία. Και αφού η επιχείριση είχε επιτύχει τόσο εντυπωσιακά χρησιμοποιώντας το επίχρυσο περιτύλιγμα στην προώθηση μή χρυσών αντικειμένων, όταν οι πωλήσεις άρχισαν να σκοντάφτουν, ίσως γιατί η κινεζική αγορά γέμισε από ανταγωνιστές, ίσως γιατί το καταναλωτικό κοινό άρχισε να ξεχωρίζει το χρυσό από το επίχρυσο, η εταιρεία, αντί να αντιμετωπίσει θαρραλέα και έννομα τις ετήσιες απώλειες στην επιχειρηματικότητα της, προσέφυγε, τραγικά για την ίδια, αλλά ακόμα πιο τραγικά, όσο και εγκληματικά, για το παγκόσμιο επενδυτικό κοινό, στο ίδιο μοντέλο, της λαμπερής αλλά μή χρυσής πραγματικότητας, καλύπτωντας, κατά πάσαν πιθανότητα εδώ και μερικά τουλάχιστον έτη, τις ετήσιες οικονομικές απώλειες, με την λαμπρότητα των πλαστών όσο και παράνομων επιχειρηματικών αποτελεσμάτων.
Και έτσι, σαν μια αρχαία, και πολύ ελληνική τραγωδία, το θέατρο που νόμιμα έπαιζε τόσο επιτυχημένα η εταιρεία με την επιφανειακή λαμπρότητα των καταναλωτικών της προϊόντων, μετατράπηκε σε εγκληματικό θέατρο με την ετήσια παρουσίαση των λαμπρών όσο και ψευδών οικονομικών αποτελεσμάτων, με τα οποία κατόπιν, μπορούσε και ξεγελούσε παράνομα τους χιλιάδες επενδυτές ανά τον κόσμον, που αγόραζαν τις μετοχές και τα ομόλογα της.
Είναι ενδιαφέρον πώς το ίδιο τέχνασμα μεταφέρεται χωρίς πολύ προσπάθεια και με πολύ ευκολία, από την έννομη κατάσταση στην παρανομία.
Αυτή η αντιπαράθεση του επίχρυσου και του χρυσού, της λαμπρής επιφάνειας και της ζοφερής πραγματικότητας, είναι δυστυχώς και η τραγωδία του ελληνικού έθνους.
Το επίχρυσο, η λαμπρή επιφάνεια, στην προκειμένη περίπτωση της νεώτερης Ελλάδας, είναι ακριβώς η οιαδήποτε συγγένεια μας με την ιστορική πραγματικότητα της Αρχαίας Ελλάδας. Αυτό είναι το επίχρυσο περίβλημα του σημερινού Έλληνα, που εξαπατά, κυρίως και τραγικά, εμάς τους ίδιους, πρώτους και καλύτερους. Κάτω από αυτό το επίχρυσο περίβλημα της συγγένειας μας με τους αρχαίους Έλληνες, κρύβεται, τραγικά, ο ραγιάς, ο υπανάπτυκτος Καραγκιόζης, που συνεχίζει να πολεμάει το κράτος όπως πολεμούσε και αντιστεκόταν στο οθωμανικό κράτος επί τέσσερις αιώνες. Και όσο κρυβόμαστε πίσω από το λαμπρό περιτύλιγμα της αρχαίας Ελλάδας, ξεχνάμε και αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε εμείς οι ίδιοι, ποιοι ακριβώς είμαστε. Αυτογνωσία δηλαδή μηδέν, γιατί η οιαδήποτε συγγένεια μας με την αρχαιότητα, είναι ένα τραγικό αποκούμπι από την απεχθή πραγματικότητα του νεότερου ελληνικού κράτους, και του εξίσου πανάθλιου νεότερου Έλληνα πολίτη.
Και παράλληλα με την Folli Follie, το περίλαμπρο όσο και επιφανειακό περιτύλιγμα της πραγματικότητας μας είναι η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας. Όσο έχουμε τον Παρθενώνα να κρυβόμαστε πίσω από την ιστορική του αίγλη, τόσο αποφεύγουμε και αδυνατούμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη και να αντιμετωπίσουμε τα ελαττώματα μας σαν μέλη μίας κοινωνίς και σαν πολίτες ενός κράτους, ελαττώματα που δημιουργήθηκαν και επικράτησαν μέσα στο DNA μας κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, αλλά και πρωτύτερα.
Γιατί πίσω από την λάμψη της Αρχαίας Ελλάδας , η νεότερη Ελλάδα δεν είναι χρυσός…
Υ.Γ. Ο γραφών οφείλει να διευκρινήσει ότι είναι πρώτος εξάδελφος του ιδρυτή της Folli Follie, ότι διατηρεί φιλική όσο και μη στενή συγγενική σχέση με τους ιδρυτές της εταιρείας, και ότι ο Δημήτρης Κουτσολιούτσος βοήθησε οικονομικά και εξαιρετικά φιλάνθρωπα επί μακρύ χρονικό διάστημα στα τελευταία χρόνια της ζωής του, τον αδελφό του γράφοντος.