Στα πολιτικά συστήματα των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών του Δυτικού Κόσμου, η δραματική αύξηση της ακροδεξιάς παράταξης και ιδεολογίας αντιστοιχεί στην σημαντική υπαρξιακή δύναμη που υπάρχει μέσα μας γύρω από την ταυτότητα μας, του ποιοι είμαστε, και πως είμαστε και θέλουμε να μείνουμε διαφοροποιημένοι από τους άλλους, στην συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία, από τους μετανάστες των διαφόρων άλλων λαών και των προσφύγων.

Από την άλλη μεριά, η, μεμονωμένα και περιστασιακά, αύξηση και καθήλωση των πολιτικών κομμάτωντης αριστερής ιδεολογίας, αντιστοιχεί στα θέματα του Πράττειν των πολιτών των διαφόρων λαών, δηλαδή, βασικά στα οικονομικά θέματα που αντιμετωπίζουν οι λαοί, και ιδιαίτερα ανάμεσα στα στρώματα που δοκιμάζονται οικονομικά πιο πολύ. Σε αυτά τα θέματα του (οικονομικού) Πράττειν, έρχεται συνήθως η αριστερή ιδεολογία, σωστά η λανθασμένα, δεν παίζει ρόλο, να προσπαθήσει να διορθώσει το Πράττειν του μέσου πολίτη.
Το ότι η ταυτότητα μας, το ποιοι είμαστε, είναι ένα θέμα πολύ πιο κρίσιμο στους λαούς του δυτικού κόσμου από το Πράττειν μας, από το πώς περνάμε στην ζωή, διαφαίνεται ξεκάθαρα στην Ευρώπη, όπου το θέμα της μετανάστευσης, δηλαδή ο αγώνας της διατήρησης της οποιασδήποτε ταυτότητας ενάντια σε ξένους, έχει πρωτοστατήσει στις φυγοκεντρικές και διασπαστικές προσπάθειες διαφόρων λαών και διαφόρων πολιτικών κομμάτων, πάντα ακροδεξιών.
Μετά από πολλά χρόνια επιβεβλημένης όσο και μισητής λιτότητας σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, δηλαδή χρόνια όπου το Πράττειν του κάθε λαού, και του κάθε Ευρωπαίου πολίτη, δοκιμάστηκε άγρια και διαχρονικά, είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η ταυτότητα, το Είναι του ανθρώπου, (και όχι το Πράττειν του, δηλαδή η λιτότητα), είναι αυτό που προσβλήθηκε πιο επικίνδυνα ανάμεσα στους Ευρωπαίους, προκαλώντας αφενός το βρετανικό δημοψήφισμα υπέρ του Brexit, αλλά και την απόλυτη, όσο και “παράνομη” συμφωνα με τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς, αντίσταση διαφόρων κρατών να συμμορφωθούν στις απαιτήσεις για αποδοχή μεταναστών και προσφύγων στις κοινωνίες τους.
Έτσι βλέπουμε τα κόμματα του κέντρου, σε όλα τα κράτη της Ευρώπης, να έχουν το ένα μετά το άλλο, ξεπέσει στην εκτίμηση των πολιτών, και αντιθέτως, στα πιο πολλά κράτη, τα κόμματα των άκρων να προσελκύουν τους ψηφοφόρους στις πιο πολλές χώρες, από τα δεξιά αυτά που διαφαίνονται να υπερασπίζονται την ταυτότητα των πολιτών σαν κύριο σκοπό τους, και από τα αριστερά τα κόμματα που προσπαθούν να εστιάσουν στην υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου.
Στην ιστορία της γειτονικής χώρας με πρωτεύουσα τα Σκόπια, βλέπουμε πάλι την υπέροχη του Είναι επί του Πράττειν όσον αφορά την υποτιθέμενη ευτυχία του πολίτη. Τα μεν Σκόπια αρνούνται επί τριάντα τόσα χρόνια να αλλάξουν την ταυτότητα τους όσο επίπλαστη και να είναι αυτή, την ώρα που μια είσοδος τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ θα τους προσέφερε ένα πολύ καλύτερο Πράττειν. Και από την μεριά της Ελλάδας, μετά από χρόνια διαδηλώσεων κατά της λιτότητας, δηλαδή λαϊκών εξεγέρσεων για ένα καλύτερο Πράττειν, τον τελευταίο χρόνο, οι μόνες τεράστιες διαδηλώσεις έχουν να κάνουν μόνο με το Είναι του ελληνικού λαού, με την ταυτότητα του, που πολλοί πιστεύουν ότι κινδυνεύει από την επιλογή ταυτότητας των Σκοπίων.
Αν πάλι κοιτάξουμε ακόμα και την Γερμανία, το θέμα της γερμανικής ταυτότητας, δηλαδή το κύμα των μεταναστών, είναι αυτό που έριξε την Μέρκελ από το ύψος της αδιαφιλονίκητης αρχηγού της Ευρώπης.
Δύο πολιτικά κινήματα χρησιμοποίησαν πρόσφατα συγχρόνως και τα θέματα του Πράττειν και του Είναι για να κερδίσουν αποτελεσματικά την εξουσία.
Στην Ιταλία, η άκρα δεξιά βασίστηκε στην ταυτότητα, στο Είναι και η άκρα αριστερά, τα 5 Αστέρια, βασίστηκαν στο Πράττειν για να φτάσουν στην εξουσία. Και η επιλογή που κάνανε να ενώσουν τις τύχες τους σε ένα κυβερνητικό συνασπισμό, αντί να εξουδετερώνει η μία ιδεολογία την άλλη, παραδόξως πως, εμφανίζεται, επιφανειακά τουλάχιστον, μια αλληλοενίσχυση των δύο ιδεολογιών, καθότι έχουν συμφωνήσει σε κοινό μέτωπο εναντίου του υποτιθέμενου “Κακού”, δηλαδή της Ευρωζώνης, την οποία και θεωρούνε την πηγή των ιταλικών προβλημάτων και όσον αφορά το Πράττειν, δηλαδή την λιτότητα, και όσον αφορά το Είναι, δηλαδή το πρόβλημα της μετανάστευσης. Και στις Η.Π.Α, ο Τραμπ, χρησιμοποίησε και το Είναι των λευκών Αμερικανών, αλλά και το Πράττειν τους, για να εκλεγεί πρόεδρος, και συνεχίζει ακάθεκτος να εκμεταλλεύεται τις βαθειές ρατσιστικές ανησυχίες αλλά και τις οικονομικές δυσκολίες μεγάλου μέρους του αμερικανικου εργατικού κόσμου που το έχει αφήσει στάσιμο η Παγκοσμιοποίηση μια ολόκληρη γενιά. Είτε ειναι ψεύτης είτε όχι, είτε είναι άθλιος σαν πολιτικός είτε όχι, όσον αφορά το παρόν άρθρο, σημασία έχει ότι το ένστικτό του τον οδήγησε σωστά να στοχεύσει στην αγωνία του μέσου Αμερικανού, μιλώντας για το Είναι του και για το Πράττειν του, με τρόπο που ο κάθε ένας να τον καταλαβαίνει. Λαϊκιστής η όχι, διάβολος ή ήρωας, όπως ο λαός της Αμερικής το θεωρεί, το θέμα είναι ότι χτυπώντας εκεί που πονάει, μπόρεσε αυτός ο αυτοδίδακτος πολιτικός να μαγέψει ένα σημαντικό μέρος του αμερικανικού λαού και να επιβληθεί σε ένα ολόκληρο πολιτικό κόμμα, το Ρεπουμπλικανικό.
Από την άλλη πλευρά, όταν παρατηρούμε το τεράστιο διαχρονικό μεταναστευτικό κύμα από τον Τριτο Κόσμο στις ανθηρές οικονομίες του Δυτικού Κόσμου, από την Λατινική Αμερική στις ΗΠΑ και από την Αφρική και την Ασία στην Ευρώπη, βλέπουμε ότι όταν το Πράττειν του ανθρώπου καταστεί τόσο επικίνδυνο λογω πολέμων, και οικονομικά μη βιώσιμο λόγω εξαθλιωτικής φτώχιας, τότε το Πράττειν γίνεται η πρωταρχική υπαρξιακή ανάγκη του ανθρώπου, μπροστα στην οποία, η ταυτότητα του, το Είναι, παύει να επιβάλει τις υπαρξιακές επιλογές του. Και ο άνθρωπος, ο οικονομικός μετανάστης ή ο πολεμικός πρόσφυγας, με χαρά ανταλλάζει το Είναι του για ένα καλύτερο Πράττειν.