Νίκο, σε ευχαριστώ για την ερώτηση εάν μας πειράζει η χρήση της λέξης "κουρελου" για την τωρινή κυβέρνηση.
Εμένα με ενοχλεί πολύ, όπως με ενοχλούν πάρα πολλά με την Νέα Δημοκρατία και την αντιπολίτευση που κάνει ο Μητσοτάκης εδώ και τέσσερα χρόνια.
Αντίθετα με τον Κούλη, εγώ θαυμάζω τις κουρελούδες γενικώς, για πολλούς και διάφορους λόγους, και έχω πάνω από μια ντουζίνα κουρελούδες στο σπίτι μου, διασκορπισμένες σε διάφορα κρίσιμα πόστα, γιατί τις βρίσκω και πολύ ωραίες, σαν έργα τέχνης και οικιακής διακόσμησης, και εξαιρετικά εύχρηστα και λειτουργικά κομμάτια του οικιακού μου βίου.
Μου αρέσουν οι κουρελούδες ακόμα και για τον τρόπο που δημιουργούνται, από συνήθως ακατάστατη συναρμολόγηση διαφόρων κουρελιών. Είναι από τα πλέον περιβαλλοντικά ευαίσθητα κομμάτια της κοινωνίας, αφού, εξ ορισμού, κατασκευάζονται από ήδη χρησιμοποιημένες και άχρηστες ύλες, δηλαδή, δεν επιβαρύνουν το περιβάλλον καθόλου, και, του εναντίον, βοηθούν στην ζωή του ανθρώπου.
Υπό αυτήν την έννοια, νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός κουρελού είναι άκρως επιτυχημένος για την κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, καθότι μπορεί κανείς να αντικαταστήσει άνετα τον όρο κυβέρνηση ιστορικών συριζαϊκών συνιστωσών με τον όρο κυβέρνηση κουρελού.
Το ότι ο Μητσοτάκης χειρίζεται αυτόν τον όρο με άκρως υβριστικό τρόπο, δείχνει απλά, αφενός την πολιτική του άγνοια, όσο και την ταξική του αναισθησία, καθότι αυτός φυσικά, με τα πλούτη του πατέρα του δεν θα είχε ποτέ αντικρύσει μια πραγματική κουρελού και ούτε πότε θα μπορούσε να διανοηθεί ότι μια κουρελού θα μπορούσε ποτέ να διακοσμήσει η να λειτουργήσει μέσα στην μεγαλοαστική οικία όπου μεγάλωσε και ίσως τώρα ζει.
Από την άλλη μεριά μια κουρελού είναι ένα θαύμα δημιουργικοτητας, εφευρετικότητας και λειτουργικότητας. Χρειάζεται μια πολιτική ιδιοφυία να μπορέσει κανείς να οραματιστεί και να διοργανώσει το περιμάζεμα πολλών και διαφορετικών αντικειμένων, βλέπε αλλοπρόσαλλων πολιτικών και πολιτικάντηδων σε ένα οργανωτικό σύνολο, έτσι ώστε αυτές οι επιφανειακά ετερόκλητες όσο και αλλοπρόσαλλες ιδιαιτερότητες , προσωπικότητες και πολιτικές εμπειρίες να μπορούν να χαλιναγωγηθούν και να συναρμολογηθούν καταλληλώς, έτσι ώστε να προκύψει ένα ενιαίο, ενωμένο, λειτουργικό όσο και πανίσχυρο πολιτικό όργανο, εργαλείο, ή στην προκειμένη περίπτωση μια μειοψηφική κυβέρνηση με κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Δηλαδή μια κυβέρνηση κουρελού!
Ας προσπαθήσει ο κ. Μητσοτάκης να εντοπίσει κάπου, ίσως και στο Μοναστηράκι, μια γνήσια κουρελού, και ας προσπαθήσει να την ξεσκίσει με τα χέρια του. Θα δει ότι αυτό είναι απολύτως αδύνατο, ακριβώς λόγο του τρόπου με τον οποίο η κουρελού έχει συναρμολογηθεί από πάμπολλα ετερόκλητα, και ατομικά άχρηστα κομμάτια υφάσματος.
Αλλά, όπως λέει και η παροιμία , η ισχύς εν τη ενώσει.
Ο Αλέξης Τσίπρας απεδείχθη πολιτική μεγαλοφυία από την στιγμή που δάμασε τις πολλαπλές πολιτικές και ιδεολογικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα λειτουργικό σύνολο. Και ανάλογα με τις περιστάσεις, πήρε διαζύγιο από μερικές, και έφτιαξε σχέσεις , προσωρινές και ευκαιριακές, η όχι, με άλλες. Η ικανότητα του, παρόμοια με τον διευθυντή μίας ορχήστρας, να κατευθύνει και να διευθύνει τα πολιτικά πρόσωπα και άτομα και έργα και επιλογές, κάτω από την αρχηγεία του είναι υψηλότερου επιπέδου από οποιονδήποτε άλλο σύγχρονο πολιτικό της Ελλάδας. Και ο Μητσοτάκης, και οι χαρακτηρισμοί του για κυβέρνηση κουρελού, δείχνουν μόνο την δικιά του άγνοια για το τί εστί πολιτική ικανότητα και βιωσιμότητα. Και επίσης προσβάλλουν την εικόνα και τη ιστορία αυτού του απαράμιλλου, σε λειτουργικότητα όσο και σε ομορφιά, εργαλείου της Έλληνικής οικίας.
Και ο γράφων θα τολμήσει και ένα βήμα βαθύτερα. Στις δύο χιλιετηρίδες που η γεωγραφική Ελλάδα πλημμύριζε επανειλημμένα από εισβολείς από όλα τα μέρη της οικουμένης, και οι οποίοι, για ορισμένα χρονικά διαστηματα ζούσαν και επιβίωναν μέσα στα τωρινά ελληνικά γεωγραφικά εδάφη, η σύνταξη, η συνοχή, η πολυπολιτισμικότητα όλων αυτών των ανθρώπων, Ελλήνων και άλλων διαφόρων πολλών, κατά την διάρκεια αυτών των είκοσι αιώνων, πιο πολύ με τα χαρακτηριστικά μιας κουρελούς μπορεί να παρομοιάσει κανείς, πάρα με οτιδήποτε άλλο.
Υπό αυτήν την έννοια, ο σύγχρονος πολίτης της χώρας μας, είναι πιο πολύ απόγονος μια πολιτισμικής οικογένειας με ιστορικό προφίλ κουρελούς. Μιας κουρελούς, που κατόρθωσε με πολύ κόπο και αρκετή επιτυχία, να κρατηθεί συναρμολογημένη μέσα σε μια γλώσσα, την ελληνική, σε μια θρησκεία, την χριστιανική, και σε μια ιστορία, την αρχαιοελληνική. Αλλά η συναρμολόγηση παραμένει αυτή της κουρελούς. Και αυτό ίσως και να εξηγεί γιατί το συγκεκριμένο εργαλείο, η κουρελού, να έχει γίνει ένα τόσο αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής οικιακής καθημερινότητας. Και τώρα , χάρις στον Κυριάκο, κινδυνεύει να γίνει και αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Αλλά και αυτό ίσως να διαφεύγει του Κυριάκου....