Ο αντικαθεστωτικός αντιπρόσωπος εναντίον του καθεστωτικού αντιπροσώπου, ο ταύρος μέσα στο υαλοπωλείο εναντίον του υαλοπώλη. Και όπως σε κάθε υαλοπωλείο, ιδίως τα ακριβά, οφείλει ο πας εισερχόμενος, να είναι εξαιρετικά προσεκτικός στις κινήσεις του για να μη ταρακουνήσει κανένα εύθραυστο όσο και πανάκριβο υαλικό, πόσο μάλλον να μην σπάσει κανένα αντικείμενο προς πώληση ανεκτίμητης αξίας, ανάλογα εκρηκτικός ήταν ο σεισμός σε ορισμένα ΜΜΕ, στον χώρο της αντιπολίτευσης, αλλά και σε όλη την χώρα για το τηλεφώνημα του Πολάκη στον Στουρνάρα, και ακόμη χειρότερα για την κοινοποίηση και δημοσιοποίηση της στιχομυθίας από τον πρώτο.!
Ετσι λοιπόν, και το (αναπάντεχο;), (ανάρμοστο;), (απαράδεκτο;) τηλεφώνημα που έκανε ο κ. Πολάκης στον κ. Στουρνάρα, εξελαβη από πολλούς στην πλευρά της αντιπολίτευσης και όχι μόνο, σαν κάτι το επιθετικό, κάτι το αρνητικό, κάτι το ανησυχητικό, και οπωσδήποτε μη επιτρεπτό.
Το υαλοπωλείο δεν αντέχει καμία παρόμοια αδέξια και ανάρμοστη κίνηση, διότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος κάτι να σπάσει, δηλαδή μεταφρασμένο στα τραπεζιτικά, να διαβρωθεί, ίσως και να χαλάσει η πίστη του κοινού, καταθετών όσο και επενδυτών, στο αδιάβλητο της τραπεζικής ανεξαρτησίας, δηλαδή στην απόλυτη ασφάλεια και προστασία από κάτι να σπάσει μέσα στο υαλοπωλειο με τα ανεκτίμητα όσο και εξαιρετικά εύθραυστα (τραπεζικά) αντικείμενα.
Διοτι η οικονομία του Μεταμοντέρνου Καπιταλισμού, βασίζεται πλέον σχεδόν αποκλειστικά στην χρηματοπιστωτική οικονομία, δηλαδή σε μια οικονομία που βασίζεται στην άυλη χρηματοπιστωτική συναλλαγή, η οποία με την σειρά της βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην πίστη, ανάμεσα στους δύο χρηματοπιστωτικά συναλλασόμενους, τον πιστωτή και τον χρεώστη, στον καταθέτη και στον τραπεζίτη, στον επενδυτή και στον τραπεζίτη.
Οι δύο αυτοί Έλληνες πρωταγωνιστές στο τωρινό επεισόδιο του συνεχιζόμενου μεταπολιτευτικού “εμφυλίου πολέμου” στην πατρίδα μας ανάμεσα στην Αριστερά και στην Δεξιά, ο κ. Πουλάκης και ο κ. Στουρνάρας, τυχαίνουν να είναι ιδανικοί πρωταγωνιστές/κομπάρσοι σε αυτήν την διαιωνιζόμενη διαμάχη,, διότι ο καθένας τους με αριστουργηματικό τρόπο, προσφέρουν θεατρικούς ήρωες αντιπροσώπους της δικιάς τους παράταξης.
Ο ένας γεννήθηκε σε ένα χωριό της Κρήτης, ο άλλος στην Αθήνα, ο ένας είναι χωριάτης Σφακιανος και το χαίρεται, ο άλλος είναι παγκοσμιοποιημένος πολίτης και το καρπούται. Ο ένας έκανε όλες τις σπουδές του στην Ελλάδα , ο άλλος φοίτησε και δίδαξε στην Οξφόρδη, ο ένας έγινε ιατρός χειρουργός, (δηλαδή “χασάπης” όπως κοροϊδεύω έναν παιδικό μου φίλο, συνταξιούχο χειρουργό του Ευαγγελισμού), ο άλλος έγινε καθηγητής οικονομίας, ο ένας κόβει ανθρώπινη σάρκα που είτε ζει η πεθαίνει, ο άλλος διαχειρίζεται τα λογιστικά της χρηματοπιστωτικής οικονομίας που είτε ζει η πεθαίνει., και οι δύο γίναν υπουργοί, στην υγεία και στην οικονομία, ο ένας ψηφίστηκε από τον λαό με συντριπτική πλειοψηφία, ο άλλος επελέχθη από την ελληνοευρωπαϊκή δε ελίτ με συντριπτική ομοφωνία, ο ένας λέει ότι θα γυρίσει στην πρώτη του αγάπη, την χειρουργική, ο άλλος έγινε σουπερτραπεζίτης και προχωράει για ανώτερα και πιο παγκόσμια, ο ένας έχει εξοργίσει διάφορους με την συμπεριφορά τραμπούκου που τον χαρακτηρίζει στις πολιτικές του επικοινωνίες και αντιπαραθέσεις, ο άλλος και η σύζυγός του πρόσφεραν παγκοσμιοποιημένες επαγγελματικές υπηρεσίες στην Novartis. Ο ένας έχει διάφορες καταγγελίες και δικαστικές αντιπαραθέσεις εναντίον του, έως και καταδίκες για τον απρεπή τρόπο συμπεριφοράς, ο άλλος και η σύζυγός του, βρίσκονται σε λίστες του FBI, που ερευνά υποψίες για τεράστιες δωροδοκίες της Novartis, παγκοσμίως, συμπεριλαμβανομένης και της Ψωροκώσταινας. Ο ένας μπήκε στο υπουργείο της Υγείας και προώθησε στην δικαιοσύνη όγκους στοιχείων για ύποπτες χρηματικές συναλλαγές πολλών εκατομμυρίων των προκατόχων του με την Novartis και το ΚΕΕΛΠΝΟ, ο άλλος σπεύδει μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, στον θεσμικό του ρόλο του Έλληνα αρχιτραπεζίτη να ελέγξει τον πρώτο για το δάνειο των 100.000€ που πήρε από ελληνική τράπεζα. Ο ένας τηλεφωνεί στον άλλο να παραπονεθεί για την τραπεζική έρευνα του δανείου του και να απειλήσει με την συνηθισμένη του τραμπούκικη συμπεριφορά, ο άλλος παραπονείται δημοσίως για το επιθετικό παράπονο του πρώτου. Ο ένας δημοσιοποιεί την τηλεφωνική κουβέντα, ο άλλος κατηγορεί για υποκλοπή ιδιωτικής επικοινωνίας και ζητά επέμβαση της δικαιοσύνης. Ο ένας παραπονιέται και απολογείται σε φίλο κανάλι της ΕΡΤ για τις ενέργειες του και τον πολιτικό σαματά, ο άλλος κάνει αναφορά στον Θεό της Ευρωζώνης, εντός της ίδιας ημέρας, στον Ντράγκι, σε συνεδρίαση του συμβουλίου της ΕΚΤ, που αλλου, στην Φρανκφούρτη. Και εν κατακλείδι, ο ένας έχει μια καταδίκη για εξύβριση από ελληνικό δικαστήριο εναντίον του, και μια έρευνα για υποψία υποκλοπής ιδιωτικής επικοινωνίας, και ο άλλος είναι ακόμα σε λίστα έρευνας του FBI για το παγκόσμιο σκάνδαλο της Novartis.
Αυτή είναι η άκρως ιμπρεσιονιστική και ένεκα τούτου, άκρως προσωπική και μεροληπτική σκοπιά του γράφοντος για το τωρινό σίριαλ της ελληνικής πολιτικής ζωής. Οι αγαπητοί αναγνώστες, που κατάφεραν να διαβάσουν έως το τέλος της σελίδας, έχουν σίγουρα βγάλει τα δικά τους συμπεράσματα ανεξαρτήτως του τωρινού άρθρου.
Αλλά και μία τελευταία ερώτηση για όσους θέλουν κάτι να σκεφτούν και μετά την τωρινή ανάγνωση:
Γιατί άραγε γίνεται τόσος τεράστιος σαματάς για την απόλυτη ανεξαρτησία των τραπεζών, την ίδια ώρα που όλοι οι άλλοι θεσμοί της κοινωνίας, ακόμα και η εκκλησία αλλά και η δικαιοσύνη, γίνονται συνεχώς και αδιάκοπα αντικείμενα ισχυρών επιθέσεων, και κριτικών και παρεμβάσεων, χωρίς κανένας να στεναχωριέται, αλλά η έστω και η λεκτική παρέμβαση στην λειτουργία των τραπεζών και των τραπεζικών υπαλλήλων, θεωρείται ακολασία, και τιμωρείται ως τοιαύτη;